Tumultuous “Casey” Ryan had driven horses since he could stand on his toes, and as one of Nevada’s last stage-drivers speed was his middle name. Wherefore the ubiquitous Ford finally claimed him for its own—and so did The Widow at Lucky Lode Mine. A combination prolific of complications. You will be glad to continue Casey’s acquaintance in future numbers. From Denver to Spokane, from El Paso to Butte, men talk of “Casey” Ryan and smile as they speak his name. Bearded men with the flat tone of age in their voices will suck pipes and cackle reminiscently while they tell you of Casey’s tumultuous youth—time when he drove the fastest six horses in Colorado to the stage line out from Cripple Creek, and whooped past would-be holdups with a grin of derision on his lips and bullets whining after him, and his passengers praying and clinging white-knuckled to the seats. Once a flat-chested, lank man climbed out at the stage station below the mountain and met Casey coming off the box with whip and six reins in his hand. “Sa-ay! Next time that gang starts in to hold up the stage, by gosh, you stop! I’d ruther be shot than pitched off into a cañon som’eres.” Casey paused and looked at him, and spat and grinned. “You’re here, ain’t yuh?” he retorted finally. “You ain’t shot, and you ain’t laying in no cañon. Any time a man gets shot outa Casey’s stage, it’ll be because he jumps out and waits for the bullet to ketch up.” The lank man snorted and reached under his coat tail for the solacing, plug of chewing tobacco. “Why, hell, man, you come down around that hairpin turn, up there, on two wheels!” he complained. Casey grunted and turned away uninterested. “I’ve done it on one,” he belittled the achievement. “The leaders wasn’t runnin’ good, to-day. That nigh one’s tenderfooted. I gotta see about havin’ him shod before the next trip.” He started off, then paused to fling reassurance over his shoulder. “Don’t you never worry none about Casey’s driving. Casey can drive. You ask anybody.” Well, that was Casey’s youth. Part of it. The rest was made up of reckless play, fighting for the sheer love of action, love that never left a scar across his memory and friendships that laughed at him, laughed with him, and endured to the end. Along the years behind him he left a straggling procession of men, women, and events, that linked themselves reminiscently in the memory of those who knew him. “Remember the time Casey licked that Swede foreman up at Gold Gap?” one would say. “Remember that little girl Casey sent back to her folks in Vermont—and had to borrow the money to pay her fare, and then borrow the money to play poker to win the money to pay back what he borrowed in the first place? Borrowed a hundred dollars from Ed Blair, and then borrowed another hundred off Ed the next day and boned Ed to set into a game with him, and won the money off Ed to pay Ed back. That’s Casey for yuh!” As for the events, they were many and they had the Casey flavor, every one of them. A few I should like to tell you, and I’m going to begin with one which shows how Casey was born an optimist and never let life get the better of him, no matter what new wallop it invented. From the days when his daily drives were apt to be interrupted by holdups—and once by a grizzly that rose up in front of his leaders on a sharp turn and all but made an end of Casey and his record for shaving death close and never drawing blood—Casey drifted from mountain to desert, from desert to plain, blithely meeting hard luck face to face and giving it good day as if it were a friend. That was the remarkable trait which Casey possessed. Nothing downed him, because he never seemed to know when he was whipped, but thought it merely an incident of the game. Cheerfulness was in the bones of him—though he had a temper as Irish as his name. So, in time, it happened that Casey was driving stage from Pinnacle down to Lund and making boast that his four horses could beat any automobile that ever infested the trail. Infest was the word Casey would have used often had he known the dictionary contained it. Having been deprived of much knowledge of books, but having a facile imagination and some creative ability, Casey invented words of his own and applied them lavishly to all automobiles and, in particular and emphatically, he applied the spiciest ones to Fords. Put yourself in Casey’s place and sympathize with him. Imagine yourself with a thirty-mile trip down a twisty, rough mountain road built in the days when men hauled ore down the mountain on wagons built to bump over rocks without damage to anything but human bones. You never stopped for stage robbers or grizzlies in the past, and you have your record as the hardest driver in the West to maintain. You pop the lash over the heads of your leaders and go whooping down a long, straight bit of road where you count on making time. And when you are away halfway down and the four horses are at a gallop and you are happy, around the turn below comes a Ford, rattling its various joints, trying to make the hill in “high.” More likely than not, the driver honks his horn at you to turn out—and you are Casey Ryan, of whom men talk from El Paso to Butte, from Denver to Spokane. Wouldn’t you writhe, and wouldn’t you swear, and wouldn’t you hate the man who invented Fords? Yet you would turn out. You would have to, unless the Ford did—and Fords don’t. A Ford will send a twin-six swerving to the rocky rim of a road, and even Casey Ryan must swing his leaders to the right in obedience to that raucous challenge. Casey had the patience of all optimists, and for a long while he had contented himself with his vocabulary and the record he held of making the thirty miles from Pinnacle to Lund in the same time a Ford would make it. He did not, by the way, say what his stage cost him in repairs, nor did he mention the fact that Lund and Pinnacle citizens rode with him once and then never again, and that his passengers were mostly strangers picked up at the railroad station at Lund because they were tickled with the picturesque four-horses-and-Casey stage. He had never killed anybody with his record, but he had almost. Once Casey did not turn out. That morning he had been compelled to stop and whip a heavy man who came up and berated him because the heavy man’s wife had ridden from Pinnacle to Lund the day before, and had fainted at the last turn, and had not revived in time to catch the train for Salt Lake, which she had been anxious to catch; so anxious that she had ridden down with Casey rather than take the narrow-gauge train which carried ore and passengers and mail to Lund every day, arriving when most convenient to the train crew. Casey had managed to whip the husband, but the difference in weight had given him the victory by a narrower margin than Casey liked. Besides, the fight delayed him so that he started out ten minutes late. He was reflecting upon the injustice of the case, and asking himself if he, Casey, were to blame because a woman fainted inconveniently and missed her train, and had answered emphatically that he was not, and that he would like to have given her husband another good punch, and would have given it, if he’d had the time—when the Ford came chugging around the turn and honked at him impertinently. Casey popped his whip, yelled and charged straight down the road. He would make that Ford turn out, or bust something. He would show them that Casey was Casey Ryan. Wherefore Casey was presently extricating his leaders from his wheelers, ten feet below the grade. On the road above, the Ford stood still with one front fender cocked up rakishly and a headlight smashed, mulishly balking while the driver cranked and cranked and swore down at Casey, who squinted into the sun that he might see the man he likewise cursed. They were a long while there exchanging disagreeable opinions of one another. When the leaders had veered to the edge of the grade at the last second before the collision, and the wheelers had responded, the left front wheel of the stage did something to the Ford. It would not start, and Casey finally freed his four horses, mounted one and led the others and so proceeded to Lund, as mad a little Irishman as Lund ever beheld. “That settles it,” he snorted when the town came into view in the flat below. “They’ve pushed Casey off’n the grade for the first time and the last time! What pushin’ and crowdin’ and squawkin’ is done from now on, it’ll be Casey that’s doin’ it—mind what I’m telling yuh, now! Faint? I’ll learn ’em what to faint over. They can’t hand it to Casey. They never did and they never will. If it’s Fords goin’ to rule the country from now on, and take the road away from the horses, you can climb a tree if yuh like, and watch how Casey’ll drive the livin’ tar outa one! Go ’em one better—that’s Casey Ryan, and you can go tell ’em I said so. Hawnk! Wait till yuh hear the hawnkin’ Casey’ll be doin’!” I tell you his horses knew the mind of Casey and all his fell purpose by the time he rode into town and up to one of those ubiquitous “Ford Agencies” that write their curly tailed blue lettering in one endless chain from the high nose of Maine to the shoulder of Cape Flattery. “Gimme one of them gol-darned blankety bing-bing Ford autymobils,” he commanded the garage owner who came to meet Casey amicably, in his shirt sleeves. “Here’s four horses I’ll trade yuh, with what’s left of the harness. And up at White Ghost turn you’ll find a good wheel off the stage, ’t I’ll make yuh a present of.” He slid down from the sweaty back of his horse and stood bow-legged and determined before the garage owner. “Well—there ain’t much sale for horses, Casey, and I ain’t got a place to keep ’em, nor anything to feed ’em. I’ll sell yuh a Ford.” Casey glanced over his shoulder to make sure the horses were standing quietly, dropped the bridle rein and advanced a step, his Irish eyes fixed upon the face of the other. “You trade,” he stated flatly. The Ford man backed a little. “Sure, Casey. What yuh want for the four, just as they stand?” Casey did not trouble with triumph. He continued to forge straight at his object. “Me? I want a Ford autymobil. I want you to put on the biggest horn you got, so I c’n be heard from here to Pinnacle and back in one hawnk. And run the damn thing out here and show me how it works, and how often yuh gotta wind it and when. I’ve got my stage line to take care of, and I’ve missed a run on account of being pushed off’n the road. I’ll sign papers tonight when I get in. Show me the biggest horn yuh got.” Thus was the trade effected, with much speed and few preliminaries, because the garage man knew Casey well, and had seen him in action when his temper was up. He adjusted a secondhand horn he happened to have; one of those terrific things warranted to lift a medium-sized man off his feet at one hundred yards or money refunded. Casey tried it out on himself, walking down the street several doors and standing with his back turned while the garage man squawked at him. “She’ll do,” he approved, coming back. “What’ll kink Casey’s backbone oughta be good enough for anybody. Bring her out here and show me how you run the darn thing. I’ve got a load of bohunk muckers to take up to the Blackbird Mine. Meant to haul ’em up to-morrow morning, but I guess I’ll take ’em this afternoon for practice.” Naturally, the garage man was somewhat perturbed at the thought. The road from Pinnacle to Lund was the kind that brings a sigh of relief to many a seasoned driver after it has been safely driven. It is narrow in spots, has steep pitches both ways, and in the thirty miles there are sixteen sharp turns and others not so sharp. “Better let me write you out some insurance on the car, Casey,” he suggested, not half as jokingly as he tried to seem. Casey turned and looked him in the eye. “Say! Never you mind about insuring this car. What you want to do is insure the cars I’m liable to meet up with!” The garage man said no more about insurance, but took Casey down the cañon where the road was walled in on both sides by cliffs and was fairly straight and level, and proceeded to give him a lesson in driving. Casey made two round trips along that half mile of road, killed the engine, and figured out for himself how to start it again. “She’s tender bitted, and I do hate a horse that neckreins in harness,” he criticized. “All right, Bill. I’ll put you down at the garage and go gather up the bohunks and start. Better phone up to Pinnacle that Casey’s on the road and it’s his road so long as he’s on it. They’ll know what yuh mean.” Pinnacle did know, and waited on the sidewalk that afforded a view of the long hill where the road swung down around the head of the gulch into town. Much sooner than his most optimistic backers had a right to expect—for there were bets laid on the outcome there in Pinnacle—a swirl of red dust on the brow of the hill grew rapidly to a cloud. Like a desert whirlwind it swept down the road, crossed the narrow bridge over the deep cut at the head of the gulch, and rolled on down the steep little, narrow street. Out of the whirlwind emerged the pugnacious little nose of a new Ford, and behind the windshield Casey Ryan grinned widely as he swung up to the post office and stopped with a lurch that sent the insecure fourth bohunk in the tonneau hurtling forward into the front. Casey threw up an elbow and caught the bohunk in the collar button and held him from going through the windshield. The others made haste to scramble out, until Casey stopped them with a yell that froze them where they were. “Hey! Stay right where y’are! I gotta deliver yuh up on the hill to the Blackbird, in a minute.” There were chatterings and gesticulation, and one who was not scared out of all the English he knew protested that they would “Walk, mister, if you pleese, mister!” Whereat the crowd slapped thighs and laughed long and loud. Thereafter Pinnacle and Lund had a new standard by which to measure the courage of a man. Had he made the trip with Casey? Casey did not like that. Freely enough he admitted that he was a hard driver. He had always had the name of being the hardest driver in the country, and he was proud of it. When a man started out to go somewhere, he wasn’t much, in Casey’s opinion, if he did not immediately proceed to get there. But he was a safe driver, he argued. Casey had an accident now and then, and his tire expense was such as to keep him up nights playing poker for money to support his stage. You can’t whirl into town at a thirty-mile pace—which is fast driving in Pinnacle, believe me—and stop with a flourish in twice the car’s length without scouring more rubber off your tires than a capacity load of passengers will pay for. Besides, your passengers generally object. In two weeks—perhaps it was less, though I want to be perfectly just and give him a full two weeks if possible—Casey was back, afoot, and standing bow-legged and nonchalant in the doorway of the Ford Agency at Lund. “Gimme another Ford autymobil,” he requested, grinning a little. “I guess mebby I oughta take two or three, if you’ve got ’em to spare. But I’m a little short, right now, Bill. I ain’t been gitting any good poker, lately. I’ll make out with one for a while.” Bill asked a question or two while he led Casey to the last arrival from the factory. Casey explained. “I had a bet on with a fellow up in Pinnacle, y’see. He bet me a hundred dollars I couldn’t shave off another ten minutes on my run down, and I bet I could. I’d a got his money, too. I had eight minutes peeled off, and up here, at this last sharp turn, Jim Black and me butted noses together. I pushed him on ahead of me for fifty rods, Bill—and him a-yelling at me to quit—but something busted in the insides of my car, I guess. She give a grunt and quit. All right, I’ll take this one. Grease her up, Bill. I’ll eat a bite before I take her out.” You’ve no doubt suspected before now that not even poker, played industriously o’ nights, could keep Casey’s head above the financial waters that threatened to drown him and his Ford and his reputation. Casey did not mind repair bills, so long as he achieved the speed he wanted. But he did mind not being able to pay the repair bills when they were presented to him. Whatever else were his faults, Casey Ryan had always gone cheerfully into his pocket and paid what he owed. Now he was haunted by a growing fear that an unlucky game or two would send him under, and that he might not come up again. He began seriously to think of selling his car and going back to horses which, in spite of the high cost of feeding them, had paid their way and his, and left him a pleasant jingle in his pockets. And then he bumped hard into one of those queer little psychological facts which men never take into account until it is too late. Casey Ryan, who had driven horses since he could stand on his toes and fling harness on their backs, could not go back to driving horses. The speed fiend of progress had him by the neck. Horses were too slow for Casey. Moreover, the thirty-mile stretch between Pinnacle and Lund was too tame for him, too monotonous. He knew in the dark every twist in the road, every sharp turn, and he could tell you offhand what every sharp turn had cost him in the past month, either in repairs to his own car or to the car that had unluckily met him without warning. For Casey, I must tell you, forgot all about that ear-splitting klaxon at his left elbow. He was always in too much of a hurry to blow it, anyway, and by the time he reached a turn he was around it, and there either was no car in the road or Casey had already scraped paint off it or worse. So what was the use? Far distances called Casey. In one day, he meditated, he could cover more desert with his Ford than horses could travel in a week. An old, half-buried passion stirred, lifted its head, and smiled at him seductively. He would go away into the far distances and look for the riches which Nature hides so miserly in her hills. A gold mine, or perhaps silver or copper—what matter which mineral he found, so long as it spelled wealth for him? Then he would buy a bigger car and a faster car, and he would bore farther and farther into yonder. In his past were tucked away months on end of tramping across deserts and up mountain defiles, with a packed burro nipping patiently along in front of him and this same, seductive passion for finding one of Nature’s little hoards of mineral beckoning him over the next horizon. Burros had been slow. While he hurtled down the road from Pinnacle to Lund Casey pictured himself plodding through sand and sage and over malapi and up dry cañons, hazing a burro before him. “No, sir, the time for that is gone by. I could do in a week now what it took me a month to do then. I could get into country a man’d hate to tackle afoot, not knowing the water holes. I’ll git me a radiator that don’t boil a tea kettle over a pitch fire, and load up with water and grub and gas, and I’ll find something that’ll put me in the clear the rest of my life. Couldn’t before, because I had to travel too slow. But shucks! A Ford can go anywhere a mountain goat can go. You ask anybody.” So Casey sold his stage line and the good will that went with it, and Pinnacle and Lund breathed long and deep and planned trips they had refrained from taking heretofore, and wished Casey luck. Bill, the garage man, laid a friendly hand on his shoulder and made a suggestion so wise that not even Casey could shut his mind against it. “You’re starting out where there won’t be no Bill handy to fix what you bust,” he pointed out. “You wait over a day or two, Casey, and let me show yuh a few things about that car. If you bust down on the desert you’ll want to know what’s wrong, and how to fix it. It’s easy, but you got to know where to look for the trouble.” “Me? Say, Bill, I never had to go lookin’ for trouble,” Casey grinned. “What do I need to learn how for?” Nevertheless, he remained all of that day with Bill and crammed on mechanics. He was amazed to discover how many and how different were the ailments that might afflict an automobile. That he had boldly—albeit unconsciously—driven a thing filled with timers, high-tension plugs that may become fouled and fail to “spark,” carburetors that could get out of adjustment, spark plugs that burned out and had to be replaced, a transmission that absolutely must have grease or something happened, bearings that were prone to “burn out,” if they went dry of oil, and a multitude of other mishaps that could happen and did happen, if one did not watch out, would have filled Casey with foreboding, if that were possible. Being an optimist to the middle of his bones, he merely felt a growing pride in himself. He had driven all this aggregation of potential grief, and he had driven with impunity. Whenever anything had happened to his Ford autymobil, Casey could trace the direct cause, and it had always come from the outside instead of the inside, save that time when he had walked in and got a new car without probing into the vitals of the other. “I’d ruther have a horse down with glanders,” he admitted when Bill finally washed the grease off his hands and forearms and rolled down his sleeves. “But Casey Ryan’s game to try anything once, and most things the second and third time. You ask anybody. Gimme all the hootin’-annies that’s liable to wear out, Bill, and a load uh tires and patches, and Casey’ll come back and hand yuh a diamond big as your fist, some day. Casey Ryan’s goin’ out to see what he can see. If he meets up with Miss Fortune, he’ll tame her, Bill. And this little Ford autymobil is goin’ to eat outa my hand, this summer. I don’t give a cuss if she does git sore and ram her spark plugs into her carburetor now and ag’in. She’ll know who’s boss, Bill.” Taking that point of view and keeping it, Casey managed very well. Whenever anything went wrong that his vocabulary and a monkey wrench could not mend, Casey sat down on the shadiest running board and conned the Instruction Book which Bill handed him at the last minute. Other times he treated the Ford exactly as he would treat a burro, with satisfactory results. Away out on the high mesas that are much like the desert below, except that the nights are cool and the wind is not fanned out of a furnace, Casey fought sand and brush and rocks and found a trail now and then which he followed thankfully, and so came at last to a short range of mountains whose name matched well their sinister stare. The Ghost Mountains had always been reputed rich in mineral and malevolent in their attitude toward man and beast. Even the Joshua trees stood afar off and lifted grotesque arms defensively. But Casey was not easily daunted, and eerie places held for him no meaning save the purely material one. If he could find water and the rich vein of ore he dreamed of, then Casey would be happy in spite of snakes, tarantulas, and sinister stories of the place.

De tumultueuze "Casey" Ryan had paarden gereden sinds hij op zijn tenen kon staan, en als een van Nevada's laatste coureurs was snelheid zijn tweede naam. Daarom claimde de alomtegenwoordige Ford hem uiteindelijk voor zichzelf - en dat deed The Widow bij Lucky Lode Mine ook. Een combinatie die veel complicaties oplevert. Je zult de kennismaking van Casey in toekomstige nummers graag voortzetten. Van Denver tot Spokane, van El Paso tot Butte, mannen praten over 'Casey' Ryan en glimlachen als ze zijn naam uitspreken. Bebaarde mannen met de vlakke toon van leeftijd in hun stem zullen pijpen en kakelen als ze denken aan terwijl ze je vertellen over Casey's tumultueuze jeugd - de tijd waarin hij de snelste zes paarden in Colorado naar de podiumlijn uit Cripple Creek reed, en voorbij schreeuwde zou- worden overvallen met een spottende grijns op zijn lippen en kogels die hem najagen, en zijn passagiers biddend en klampen zich met witte knokkels vast aan de stoelen. Eens klom een ​​ranke man met platte bovenlijf uit bij het podiumstation onder de berg en ontmoette Casey die van de kist kwam met zweep en zes teugels in zijn hand. “Sa-ay! De volgende keer dat die bende begint om het podium op te houden, stop je! Ik zou liever worden neergeschoten dan in een cañon som'eres worden gegooid.' Casey zweeg even en keek hem aan, spuugde en grijnsde. "Je bent hier, is het niet?" antwoordde hij ten slotte.'Je bent niet neergeschoten en je ligt niet in een cañon. Elke keer dat een man uit Casey's podium wordt geschoten, is dat omdat hij eruit springt en wacht tot de kogel is opgetrokken.' De magere man snoof en reikte onder zijn jas naar de troostende prop pruimtabak. "Wel, verdorie, man, je komt naar beneden om die haarspeldbocht, daarboven, op twee wielen!" hij klaagde. Casey gromde en wendde zich ongeïnteresseerd af. "Ik heb het op één gedaan", kleineerde hij de prestatie. "De leiders liepen vandaag niet goed. Die nabije is gevoelig. Ik moet kijken of ik hem geschoeid heb voor de volgende reis.' Hij liep weg en bleef toen even staan ​​om geruststelling over zijn schouder te gooien. 'Maak je nooit zorgen over Casey's rijstijl. Casey kan rijden. Je vraagt ​​het aan iedereen." Nou, dat was Caseys jeugd. Deel van het. De rest bestond uit roekeloos spel, vechten voor de pure liefde voor actie, liefde die nooit een litteken in zijn geheugen achterliet en vriendschappen die hem uitlachten, met hem lachten en tot het einde standhielden. In de loop van de jaren die achter hem lagen, liet hij een aaneengesloten stoet van mannen, vrouwen en gebeurtenissen achter, die als herinnering aan elkaar verbonden waren in de herinnering van hen die hem kenden. 'Weet je nog die keer dat Casey die Zweedse voorman bij Gold Gap likte?' zou men zeggen.'Weet je nog dat kleine meisje dat Casey terugstuurde naar haar ouders in Vermont - en het geld moest lenen om haar reiskosten te betalen, en vervolgens het geld leende om poker te spelen om het geld te winnen om terug te betalen wat hij in de eerste plaats had geleend? Leende honderd dollar van Ed Blair, en leende de volgende dag nog eens honderd van Ed en boeide Ed om een ​​spel met hem aan te gaan, en won het geld van Ed om Ed terug te betalen. Dat is Casey voor yuh!” Wat betreft de evenementen, ze waren met veel en ze hadden allemaal de Casey-smaak. Ik zou je er een paar willen vertellen, en ik ga beginnen met een die laat zien hoe Casey als een optimist werd geboren en het leven nooit de overhand liet krijgen, wat voor nieuwe klap het ook uitvond. Uit de tijd dat zijn dagelijkse ritten vaak werden onderbroken door overvallen - en een keer door een grizzly die in een scherpe bocht voor zijn leiders opstond en bijna een einde maakte aan Casey en zijn record voor het scheren van de dood en nooit tekenen bloed - Casey dreef van berg naar woestijn, van woestijn naar vlakte, gelukzalig ontmoetend van aangezicht tot aangezicht en hem een ​​goede dag gevend alsof het een vriend was. Dat was de opmerkelijke eigenschap die Casey bezat. Niets haalde hem neer, omdat hij nooit leek te weten wanneer hij werd geslagen, maar dacht dat het slechts een incident van het spel was. Vrolijkheid zat hem in de botten, hoewel hij een even Iers temperament had als zijn naam.Dus na verloop van tijd gebeurde het dat Casey het podium van Pinnacle naar Lund reed en opschepte dat zijn vier paarden elke auto konden verslaan die ooit het pad teisterde. Infest was het woord dat Casey vaak zou hebben gebruikt als hij had geweten dat het in het woordenboek stond. Omdat hij niet veel kennis van boeken had, maar met een vlotte verbeeldingskracht en enig creatief vermogen, bedacht Casey zijn eigen woorden en paste ze rijkelijk toe op alle auto's en, in het bijzonder en nadrukkelijk, paste hij de pittigste toe op Fords. Verplaats je in Casey's plaats en leef met hem mee. Stel je voor dat je een reis van dertig mijl maakt over een bochtige, ruige bergweg die is aangelegd in de tijd dat mannen erts de berg af sleepten op wagens die waren gebouwd om over rotsen te stoten zonder schade aan iets anders dan menselijke botten. Je bent in het verleden nooit gestopt voor podiumrovers of grizzlyberen, en je hebt je reputatie als de moeilijkste coureur in het Westen te handhaven. Je gooit de zweep over de hoofden van je leiders en gaat gierend over een lang, recht stuk weg waar je rekent op het maken van tijd. En als je halverwege weg bent en de vier paarden in galop zijn en je bent gelukkig, rond de bocht beneden komt een Ford, die met zijn verschillende gewrichten rammelt, in een poging de heuvel "hoog" te maken. Het is waarschijnlijker dat de chauffeur op zijn toeter toetert om te vertrekken - en jij bent Casey Ryan, over wie mannen praten van El Paso tot Butte, van Denver tot Spokane.Zou je niet kronkelen, en zou je niet vloeken, en zou je de man die Fords uitvond niet haten? Toch zou je uitkomen. Je zou moeten, tenzij de Ford dat deed - en Fords niet. Een Ford stuurt een twin-six uitwijken naar de rotsachtige rand van een weg, en zelfs Casey Ryan moet zijn leiders naar rechts slingeren in gehoorzaamheid aan die rauwe uitdaging. Casey had het geduld van alle optimisten, en lange tijd had hij zich tevreden gesteld met zijn vocabulaire en het record dat hij had om de vijftig kilometer van Pinnacle naar Lund te maken in dezelfde tijd dat een Ford het zou halen. Hij zei trouwens niet wat zijn podium hem aan reparaties kostte, noch vermeldde hij het feit dat burgers van Lund en Pinnacle een keer met hem meereden en daarna nooit meer, en dat zijn passagiers meestal vreemden waren die bij het treinstation werden opgehaald. in Lund omdat ze gekieteld waren met de pittoreske vier-paarden-en-Casey-etappe. Hij had nog nooit iemand vermoord met zijn strafblad, maar bijna wel. Een keer kwam Casey niet opdagen.Die ochtend was hij genoodzaakt geweest om te stoppen en een zware man te slaan die naar hem toe kwam en hem uitschold omdat de vrouw van de zware man de dag ervoor van Pinnacle naar Lund was gereden en bij de laatste bocht was flauwgevallen en niet op tijd was bijgekomen om hem op te vangen. de trein naar Salt Lake, die ze zo graag had willen halen; zo angstig dat ze met Casey naar beneden was gereden in plaats van de smalspoortrein te nemen die elke dag erts, passagiers en post naar Lund vervoerde, en arriveerde wanneer het het treinpersoneel het beste uitkwam. Casey was erin geslaagd de echtgenoot te slaan, maar het verschil in gewicht had hem de overwinning bezorgd met een kleinere marge dan Casey graag had gezien. Bovendien vertraagde het gevecht hem, zodat hij tien minuten te laat begon. Hij dacht na over de onrechtvaardigheid van de zaak en vroeg zich af of hij, Casey, schuld had omdat een vrouw ongelegen was flauwgevallen en haar trein miste, en nadrukkelijk had geantwoord dat hij dat niet was, en dat hij haar man graag had willen geven. nog een flinke klap, en hij zou hem hebben gegeven als hij de tijd had gehad - toen de Ford de bocht om kwam tuffen en hem brutaal toeterde. Casey sloeg met zijn zweep, schreeuwde en stormde de weg af. Hij zou die Ford laten blijken, of iets kapot maken. Hij zou ze laten zien dat Casey Casey Ryan was. Daarom was Casey op dat moment bezig zijn leiders uit zijn wielers te bevrijden, drie voet onder het niveau.Op de weg erboven stond de Ford stil met één voorspatbord rakelings omhoog en een koplamp brak, mulishly haperend terwijl de bestuurder tornde en tornde en vloekte naar Casey, die in de zon loensde dat hij de man zou zien die hij eveneens vervloekte. Ze waren een lange tijd daar en wisselden onaangename meningen van elkaar uit. Toen de leiders op de laatste seconde voor de botsing naar de rand van de helling waren afgeweken en de wielrenners hadden gereageerd, deed het linkervoorwiel van het podium iets met de Ford. Het wilde niet starten, en uiteindelijk bevrijdde Casey zijn vier paarden, besteeg er een en leidde de anderen en ging zo verder naar Lund, net zo gek als een kleine Ier als Lund ooit heeft gezien. 'Dat maakt het af,' snoof hij toen de stad in de flat beneden in zicht kwam. 'Ze hebben Casey voor de eerste en de laatste keer van de klas geduwd! Wat pushin 'en crowdin' en squawkin' vanaf nu wordt gedaan, het zal Casey zijn die het doet - let op wat ik zeg, yuh, nu! Flauwvallen? Ik zal ze leren waarover ze moeten flauwvallen. Ze kunnen het niet aan Casey overhandigen. Dat hebben ze nooit gedaan en zullen ze ook nooit doen. Als het Fords zijn die vanaf nu het land gaan regeren, en de weg wegnemen van de paarden, kun je in een boom klimmen als je wilt, en kijken hoe Casey de levende teer uit een boom verdrijft!Geef ze een betere - dat is Casey Ryan, en je kunt ze gaan vertellen dat ik dat zei. Haan! Wacht tot je de haan hoort die Casey zal doen!' Ik zeg je dat zijn paarden de geest van Casey en al zijn doel kenden tegen de tijd dat hij de stad binnenreed en tot aan een van die alomtegenwoordige "Ford Agencies" die hun gekrulde blauwe letters in een eindeloze ketting schrijven vanaf de hoge neus van Maine naar de schouder van Cape Flattery. 'Geef me een van die verdomde, dekenachtige Ford-automobils,' beval hij de garagehouder die Casey in zijn hemdmouwen in der minne kwam ontmoeten. “Hier zijn vier paarden die ik zal ruilen, met wat er nog over is van het tuig. En bij White Ghost Turn vind je een goed wiel van het podium, ik zal je er een cadeau van maken.' Hij gleed van de bezwete rug van zijn paard naar beneden en stond met gebogen benen en vastberaden voor de garagehouder. 'Nou - er is niet veel te koop voor paarden, Casey, en ik heb geen plek om ze te houden, noch iets om ze te voeren. Ik zal je een Ford verkopen.' Casey wierp een blik over zijn schouder om er zeker van te zijn dat de paarden stil stonden, liet de teugel los en deed een stap naar voren, zijn Ierse ogen strak op het gezicht van de ander gericht. 'Je handelt,' zei hij vlak. De Ford-man deinsde een beetje achteruit.'Zeker, Casey. Wat wil je voor de vier, zoals ze er nu voor staan?' Casey had geen moeite met triomf. Hij bleef recht op zijn doel afgaan. "Mij? Ik wil een Ford automobil. Ik wil dat je de grootste hoorn opzet die je hebt, zodat ik van hier tot Pinnacle en terug in één havik gehoord kan worden. En ren dat verdomde ding hierheen en laat me zien hoe het werkt, en hoe vaak je het moet opwinden en wanneer. Ik moet voor mijn etappelijn zorgen en ik heb een run gemist omdat ik van de weg werd geduwd. Ik teken vanavond de papieren als ik binnen ben. Laat me de grootste hoorn zien die je hebt.' Zo kwam de handel tot stand, met veel snelheid en weinig voorrondes, omdat de garageman Casey goed kende en hem in actie had gezien toen zijn humeur op was. Hij stelde een tweedehands hoorn af die hij toevallig had; een van die geweldige dingen die gerechtvaardigd zijn om een ​​​​middelgrote man op honderd meter van zijn voeten te tillen of geld terug te krijgen. Casey probeerde het op zichzelf uit, liep een paar deuren door de straat en stond met zijn rug naar hem toe terwijl de garageman tegen hem schreeuwde. 'Ze zal het doen,' keurde hij goed en kwam terug. 'Wat Casey's ruggengraat zal doen knikken, zou voor iedereen goed genoeg moeten zijn. Breng haar hier en laat me zien hoe je dat verdomde ding runt. Ik heb een lading bohunk muckers om mee te nemen naar de Blackbird Mine.Bedoeld om ze morgenochtend op te halen, maar ik denk dat ik ze vanmiddag meeneem om te oefenen.' Natuurlijk was de garageman enigszins verontrust bij de gedachte. De weg van Pinnacle naar Lund was van het soort dat menige ervaren chauffeur een zucht van verlichting bezorgt nadat hij veilig is gereden. Het is smal op sommige plaatsen, heeft steile hellingen in beide richtingen, en in de dertig mijl zijn er zestien scherpe bochten en andere niet zo scherp. 'Laat me je maar een verzekering voor de auto uitschrijven, Casey,' opperde hij, niet half zo gekscherend als hij probeerde te lijken. Casey draaide zich om en keek hem in de ogen. "Zeggen! Het maakt niet uit om deze auto te verzekeren. Wat u wilt doen, is de auto's verzekeren waarmee ik kan afspreken!' De garageman zei niets meer over verzekeringen, maar nam Casey mee door de cañon waar de weg aan beide kanten was ommuurd door kliffen en redelijk recht en vlak was, en gaf hem vervolgens een les autorijden. Casey maakte twee rondjes over die halve mijl van de weg, zette de motor af en bedacht zelf hoe hij hem opnieuw moest starten. "Ze is een teder gebit en ik haat een paard dat de teugels in het tuig legt", bekritiseerde hij. 'Oké, Bill. Ik zet je bij de garage neer, ga de bohunks verzamelen en begin. Je kunt beter naar Pinnacle bellen dat Casey onderweg is en dat het zijn weg is zolang hij erop zit.Ze zullen weten wat je bedoelt.' Pinnacle wist het wel en wachtte op het trottoir dat uitzicht bood op de lange heuvel waar de weg rond de kop van de kloof de stad in slingerde. Veel eerder dan zijn meest optimistische ondersteuners het recht hadden te verwachten - want daar in Pinnacle waren er weddenschappen op de uitkomst - groeide een werveling van rood stof op de top van de heuvel snel tot een wolk. Als een woestijnwervelwind raasde hij over de weg, stak de smalle brug over de diepe snede aan de kop van de kloof over en rolde verder door het steile, smalle straatje. Uit de wervelwind kwam het strijdlustige neusje van een nieuwe Ford tevoorschijn, en achter de voorruit grijnsde Casey Ryan breed toen hij naar het postkantoor zwaaide en stopte met een zwaai die de onzekere vierde bohunk in de tonneau naar voren deed vallen naar voren. Casey wierp een elleboog op en ving de bohunk in de kraagknoop en weerhield hem ervan door de voorruit te gaan. De anderen haastten zich om naar buiten te klauteren, totdat Casey hen tegenhield met een schreeuw die hen bevroor waar ze waren. "Hallo! Blijf waar je bent! Ik moet je zo op de heuvel afleveren bij de Blackbird.' Er werd gebabbeld en gesticuleerd, en iemand die niet bang was voor alle Engelsen die hij kende, protesteerde dat ze zouden "lopen, meneer, als u wilt, meneer!" Waarop de menigte op de dijen sloeg en lang en luid lachte.Daarna hadden Pinnacle en Lund een nieuwe standaard om de moed van een man te meten. Had hij de reis met Casey gemaakt? Dat vond Casey niet leuk. Vrijelijk gaf hij toe dat hij een harde coureur was. Hij had altijd de naam gehad de hardste coureur van het land te zijn, en daar was hij trots op. Als een man ergens heen ging, was hij niet veel, vond Casey, als hij niet meteen doorging om daar te komen. Maar hij was een veilige chauffeur, betoogde hij. Casey had af en toe een ongeluk en zijn bandenkosten waren zodanig dat hij nachtenlang poker speelde voor geld om zijn podium te ondersteunen. Je kunt niet met een snelheid van dertig mijl de stad in dwarrelen - dat is snel rijden in Pinnacle, geloof me - en met een zwaai stoppen in twee keer de lengte van de auto zonder meer rubber van je banden te vegen dan een capaciteitslading passagiers zal betalen . Bovendien hebben uw passagiers over het algemeen bezwaar. Over twee weken - misschien was het minder, hoewel ik volkomen rechtvaardig wil zijn en hem indien mogelijk twee volle weken de tijd wil geven - was Casey terug, te voet en stond hij met gebogen benen en nonchalant in de deuropening van het Ford-agentschap in Lund. 'Geef me nog een Ford autymobil,' verzocht hij, een beetje grijnzend. 'Ik denk dat ik er twee of drie moet nemen, als je ze over hebt. Maar ik ben een beetje kort, op dit moment, Bill. Ik heb de laatste tijd geen goede poker gespeeld.Ik zal er wel een tijdje mee vrijen." Bill stelde een paar vragen terwijl hij Casey naar de laatste aankomst van de fabriek leidde. Casey legde het uit. 'Ik had een weddenschap afgesloten met een kerel in Pinnacle, zie je. Hij wedde met honderd dollar dat ik niet nog eens tien minuten zou kunnen scheren op mijn run down, en ik wed dat ik het kon. Ik had ook zijn geld. Ik had acht minuten de tijd, en hier, bij deze laatste scherpe bocht, stootten Jim Black en ik de neuzen tegen elkaar. Ik duwde hem vijftig hengels voor me uit, Bill - en hij schreeuwde tegen me dat ik moest stoppen - maar er brak iets in de binnenkant van mijn auto, denk ik. Ze gromt en stopt. Goed, ik neem deze. Vet haar in, Bill. Ik eet wel een hapje voordat ik haar mee uit neem.' Je hebt ongetwijfeld al eerder vermoed dat zelfs poker, dat ijverig wordt gespeeld, het hoofd van Casey niet boven de financiële wateren kon houden die hem en zijn Ford en zijn reputatie dreigden te verdrinken. Casey vond het niet erg om rekeningen te repareren, zolang hij maar de snelheid bereikte die hij wilde. Maar hij vond het erg dat hij de reparatierekeningen niet kon betalen toen ze hem werden aangeboden. Wat ook zijn fouten waren, Casey Ryan was altijd opgewekt in zijn zak gegaan en had betaald wat hij schuldig was. Nu werd hij achtervolgd door een groeiende angst dat een paar ongelukkige wedstrijden hem ten onder zouden brengen en dat hij misschien niet meer boven zou komen.Hij begon er serieus over te denken zijn auto te verkopen en terug te gaan naar paarden die, ondanks de hoge kosten om ze te voeren, hun levensonderhoud en de zijne hadden betaald, en liet hem een ​​aangenaam gerinkel in zijn zakken achter. En toen botste hij hard op een van die vreemde kleine psychologische feiten waar mannen pas rekening mee houden als het te laat is. Casey Ryan, die paarden had gereden sinds hij op zijn tenen kon staan ​​en een harnas op hun rug kon gooien, kon niet terug naar het mennen van paarden. De snelheidsduivel van de vooruitgang had hem bij de nek. Paarden waren te traag voor Casey. Bovendien was het dertig mijl lange traject tussen Pinnacle en Lund te rustig voor hem, te eentonig. Hij kende in het donker elke bocht in de weg, elke scherpe bocht, en hij kon je meteen vertellen wat elke scherpe bocht hem de afgelopen maand had gekost, hetzij bij reparaties aan zijn eigen auto of aan de auto die hem ongelukkig was tegengekomen zonder waarschuwing. Want Casey, ik moet je zeggen, vergat die oorverdovende claxon bij zijn linkerelleboog. Hij had sowieso altijd te veel haast om het op te blazen, en tegen de tijd dat hij een bocht bereikte, was hij er omheen, en of er was geen auto op de weg of Casey had er al verf af geschraapt of erger. Dus wat was het nut? Verre afstanden genaamd Casey. In één dag, mediteerde hij, kon hij meer woestijn bestrijken met zijn Ford dan paarden in een week konden reizen. Een oude, half begraven passie bewoog, hief de kop op en glimlachte hem verleidelijk toe.Hij zou wegtrekken in de verre verte en op zoek gaan naar de rijkdommen die de natuur zo gierig in haar heuvels verbergt. Een goudmijn, of misschien zilver of koper - wat maakte het uit welk mineraal hij vond, als het maar rijkdom voor hem betekende? Dan zou hij een grotere auto en een snellere auto kopen, en hij zou verder en verder ginds boren. In zijn verleden was hij maandenlang weggestopt door woestijnen en berghellingen te zwerven, met een opeengepakte ezel geduldig voor zich uit en dezelfde, verleidelijke passie voor het vinden van een van de kleine hoeveelheden mineralen van de natuur die hem wenkte over de volgende horizon . Burros was traag geweest. Terwijl hij over de weg van Pinnacle naar Lund raasde, stelde Casey zich voor dat hij door zand en salie en over malapi en droge kanonnen ploeterde, terwijl hij een ezel voor zich zag. 'Nee meneer, de tijd daarvoor is voorbij. Ik kon nu in een week doen wat ik toen een maand deed. Ik zou het land in kunnen komen dat een man niet te voet zou willen aanpakken, zonder de waterpoelen te kennen. Ik zal me een radiator geven die geen theeketel boven een pekvuur kookt, en vol met water, rooien en gas, en ik zal iets vinden dat me de rest van mijn leven in het reine zal brengen. Vroeger kon ik niet, omdat ik te langzaam moest reizen. Maar schijt! Een Ford kan overal komen waar een berggeit kan gaan.Je vraagt ​​het aan iedereen." Dus verkocht Casey zijn etappelijn en de goede wil die ermee gepaard ging, en Pinnacle en Lund ademden lange en diepe reizen uit en planden reizen die ze tot dusver niet hadden gemaakt, en wensten Casey succes. Bill, de garagehouder, legde een vriendelijke hand op zijn schouder en deed een suggestie die zo wijs was dat zelfs Casey zijn geest er niet voor kon afsluiten. "Je begint waar er geen Bill bij de hand zal zijn om te repareren wat je kapot maakt," merkte hij op. 'Wacht maar een dag of twee, Casey, en laat me je een paar dingen over die auto laten zien. Als je de woestijn in gaat, wil je weten wat er aan de hand is en hoe je het kunt repareren. Het is makkelijk, maar je moet weten waar je de problemen moet zoeken.” "Mij? Zeg Bill, ik heb nooit problemen hoeven zoeken,' grijnsde Casey. “Waarvoor moet ik leren?” Desalniettemin bleef hij de hele dag bij Bill en zat hij vol mechanica. Hij was verbaasd te ontdekken hoeveel en hoe verschillend de kwalen waren die een auto zouden kunnen treffen.Dat hij stoutmoedig - zij het onbewust - in een ding had gereden dat gevuld was met timers, hoogspanningsbougies die vuil kunnen worden en niet kunnen "vonken", carburateurs die uit de afstelling konden raken, bougies die doorgebrand waren en vervangen moesten worden, een transmissie die absoluut vet moet hebben of er is iets gebeurd, lagers die vatbaar waren voor "doorbranden", als ze droog zouden worden van olie, en een groot aantal andere ongelukken die konden gebeuren en zouden gebeuren, als men niet uitkijkt, zou zijn gevuld Casey met een onheilspellend voorgevoel, als dat mogelijk was. Als een optimist tot op het bot, voelde hij alleen maar een groeiende trots op zichzelf. Hij had al deze opeenhoping van potentieel verdriet verdreven, en hij had straffeloos gereden. Telkens als er iets met zijn Ford autymobil was gebeurd, kon Casey de directe oorzaak opsporen, en het was altijd van buitenaf gekomen in plaats van binnenuit, behalve die tijd toen hij naar binnen was gelopen en een nieuwe auto had gekocht zonder in de vitale functies van de ander te kijken. . "Ik zou liever een paard hebben met kwade droes," gaf hij toe toen Bill eindelijk het vet van zijn handen en onderarmen waste en zijn mouwen naar beneden rolde. "Maar Casey Ryan's spel om alles één keer te proberen, en de meeste dingen de tweede en derde keer. Je vraagt ​​het aan iemand.Geef me alle hootin'-annies die kunnen verslijten, Bill, en een lading uh banden en patches, en Casey zal terugkomen en je op een dag een diamant geven zo groot als je vuist. Casey Ryan gaat naar buiten om te zien wat hij kan zien. Als hij Miss Fortune ontmoet, zal hij haar temmen, Bill. En deze kleine Ford autymobil gaat deze zomer uit mijn hand eten. Ik geef er niets om als ze pijn doet en haar bougies nu en dan in haar carburateur ramt. Ze zal weten wie de baas is, Bill.' Door dat standpunt in te nemen en vast te houden, slaagde Casey er heel goed in. Telkens als er iets misging dat zijn woordenschat en een steeksleutel niet konden herstellen, ging Casey op de meest schaduwrijke treeplank zitten en bekeek het instructieboek dat Bill hem op het laatste moment overhandigde. Andere keren behandelde hij de Ford precies zoals hij een ezel zou behandelen, met bevredigende resultaten. Ver weg op de hoge plateaus die veel lijken op de woestijn beneden, behalve dat de nachten koel zijn en de wind niet uit een oven wordt aangewakkerd, vocht Casey tegen zand en struikgewas en rotsen en vond zo nu en dan een pad dat hij dankbaar volgde, en zo kwam men uiteindelijk bij een korte reeks bergen waarvan de naam goed paste bij hun sinistere blik. De Ghost Mountains stonden altijd bekend als rijk aan mineralen en kwaadaardig in hun houding tegenover mens en dier. Zelfs de Joshua-bomen stonden in de verte en hieven defensief groteske armen op.Maar Casey liet zich niet snel afschrikken, en griezelige plaatsen hadden voor hem geen betekenis, behalve de puur materiële. Als hij water kon vinden en de rijke ertsader waarvan hij droomde, dan zou Casey gelukkig zijn, ondanks slangen, vogelspinnen en sinistere verhalen over de plaats.