Es Percipi Nicholson ducked into the room and squinted myopically through contact lenses which made his eyes look watery and far away. "Better scram out the back way, boss," he said. "That dame from the Department of Health and Public Welfare is here again." Bryan Channing allowed himself ten seconds of barely audible swearing. Finally, he said, "What does she expect me to do, snap my fingers and make the Ambassador from Targoff disappear?" "It would be nice," Nicholson admitted. "Unfortunately," Bryan Channing said for the fifth time that day, "our hands are tied. Sure, Earth can get along without Targoff. The galaxy would hardly know the difference if sub-space opened up a world-sized pocket tomorrow and swallowed Targoff and its sun." "But," said Nicholson. "Yes, but, I'll have to see the old battle-ax sooner or later, Nick. On your way out you might as well tell Julie to send her in." "Oh, am I leaving?" "You get the idea," said Bryan Channing. "You discovered Targoff, then dumped it in my lap. One of these days you better find us a planet which will make Health and P. W. happy. Now, beat it." A moment after Nicholson had departed, the under-secretary of Health and Public Welfare opened the door with a well-manicured hand and followed it into Bryan Channing's office, which looked out on the East River and the dismantling job being done on the Queensboro Bridge through a solid wall of thermoglass. "I don't smoke and I don't drink on duty," she said primly after Bryan Channing had made the necessary gestures and offerings. "There were twenty-two thousand divorces in the New York Metropolitan Area alone last week, Mr. Channing. I have figures for other locations, if you wish." "Just let my secretary have them on your way out." "Very well." "Incidentally, I don't want to tell you your business, but the figure doesn't seem so alarmingly high." "Perhaps. How would fifty thousand sound—for the first half of this week?" "High," said Bryan Channing. "Go ahead." "Deaths from malnutrition and disease continue at an even more alarming rate. These figures—" And the under-secretary began to remove a sheaf of papers from her briefcase. "My secretary," Bryan Channing said again. "Can you pin these things directly on Qui Dor?" "Qui Dor?" "The Targoffian Ambassador." "I can only go by his advertisements and what our field workers report after interviews. Qui Dor or whatever his name is, is to blame, it appears. Tell me, Mr. Channing, is it quite regular for a planetary Ambassador to—well, to go into business like that?" "Yes and no," Bryan Channing told her, launching himself on his favorite subject. "We don't make the laws, m'am. Fifty different planetary cultures nurtured on fifty different sets of laws with a heritage as rich as our own Roman one—you don't merely stamp out all the existing laws and arbitrarily distribute a new code. All you can do is hope that in some fields at least there is a common meeting point for the planets." "You've failed to answer my question." "Sorry. The Lurane Ambassadors are primarily businessmen, out to make a buck for their planet, as the expression goes. The Specixes Ambassador is a glorified emcee trooping around with a bunch of acrobats, dancers and singers. There are no laws which would prohibit Qui Dor—" "But he's threatening our entire way of life!" cried the under-secretary, no longer prim and diplomatically correct. "Aren't you exaggerating the situation, m'am?" he asked politely. He wanted to say she was making a mountain not out of a mole hill but a pimple. He wanted to say a lot of things but never did, and realized that was one of the reasons ulcers ran so high in the Department of State. He would settle for some chianti, antipasto and chicken cacciatore with Ellen in their favorite Italian restaurant, but first he had to placate the emissary from Health and P. W. and keep Nicholson happy at the same time. It hardly seemed possible, for if he knew Nick, the myopic explorer-with-portfolio was eavesdropping on their conversation through the office intercom. "You think it isn't serious, if our standard of living is threatened by—" "Let's look at it another way. I mean, it's just not our problem. That's an internal problem for the Department of Health and Public Welfare to solve, m'am." "You can tell the Targoffian Ambassador to get the hell off our planet. Excuse me." -------------------------------------------------------------------------------- Channing shook his head. "Even if I agreed with you, I couldn't do that. Wouldn't that be perfect grist for the propaganda mills on Sirius and Centauri, not to mention Deneb? Big Brother Earth goes around using all the little planets. Humans break off diplomatic relations with cultures which don't adhere to Earth standards—unless, of course, we could milk something out of them." "You know that isn't true." "I'm not standing in judgment on it. I'm merely saying how they would interpret it on Centauri and Sirius. Not to mention Deneb." It was Channing's trump card. You didn't argue when someone mentioned Deneb like that. Deneb was the ne plus ultra of dangerous interplanetary relations. If something were white on Earth, it was black on Deneb. Unfortunately, Channing knew, there was at least as much truth as fancy in what he said. "How do the Denebians deal with Targoff?" the under-secretary demanded. Channing lit his pipe and knew he was in for trouble. "They don't," he said. "Diplomatic relations are not maintained between Deneb and Targoff." "May I ask you why not? You see, Deneb can get away with it, but we—" "I'm surprised at you," Channing cut her off. "Earth can't sink to the Denebian level. We've got to set the example. We've got to be a shining light, a beacon, a...." "Those speeches sound fine on television," the under-secretary said, "but I wasn't born yesterday, Mr. Channing. What are you going to do about this situation?" "Nothing right now. The Secretary of State wants to let matters ride for the time being. The President...." "I'm going to see the President, you know." "Maybe it's best," Channing admitted. He was a thirty thousand dollar a year trouble-shooter for the Department of State, running smack-dab into a brick wall. "You'll hear from me," warned the under-secretary. "You'll hear from the President. This is deplorable." "Yes, m'am," said Channing, showing her to the door.

Es Percipi Nicholson dook de kamer in en tuurde bijziend door contactlenzen waardoor zijn ogen waterig en ver weg leken. "Beter naar achteren klauteren zo, baas,' zei hij. 'Die dame van het ministerie van Volksgezondheid en Volksgezondheid... Welzijn is er weer." Bryan Channing gunde zichzelf tien seconden nauwelijks hoorbaar vloeken. Ten slotte zei hij: "Wat verwacht ze dat ik doe, met mijn vingers knippen en... de ambassadeur van Targoff verdwijnen?" "Het zou leuk zijn", gaf Nicholson toe. "Helaas," zei Bryan Channing voor de vijfde keer die dag, "onze handen... zijn gebonden. Natuurlijk kan de aarde zonder Targoff. De melkweg zou nauwelijks ken het verschil als subruimte morgen een zak van wereldformaat opende en verzwolgen Targoff en zijn zon." 'Maar', zei Nicholson. "Ja, maar ik zal vroeg of laat de oude strijdbijl moeten zien, Nick. Onderweg je kunt net zo goed tegen Julie zeggen dat ze haar naar binnen moet sturen.' "O, ga ik weg?" "Je snapt het idee", zei Bryan Channing. "Je hebt Targoff ontdekt, dus... gooide het op mijn schoot. Een dezer dagen kun je maar beter een planeet voor ons vinden die dat zal doen maak Gezondheid en P.W. blij.Sla nu maar over." Een moment nadat Nicholson was vertrokken, zei de ondersecretaris van Volksgezondheid en Openbare Welzijn opende de deur met een goed verzorgde hand en volgde hem naar het kantoor van Bryan Channing, dat uitkeek op de East River en de ontmantelingswerk wordt gedaan op de Queensboro-brug door een stevige muur van thermoglas. "Ik rook niet en ik drink niet tijdens mijn dienst," zei ze primitief na Bryan Channing de nodige gebaren en offers had gemaakt. "Er waren tweeëntwintig duizend echtscheidingen vorige week alleen al in de New York Metropolitan Area, meneer Channing. Ik heb cijfers voor andere locaties, als je wilt." 'Laat mijn secretaresse ze maar meenemen als je weggaat.' "Erg goed." "Overigens wil ik je niet vertellen wat je bedrijf is, maar het cijfer niet lijken zo schrikbarend hoog." 'Misschien. Hoe zouden vijftigduizend klinken - voor de eerste helft van deze week?' 'Hoog,' zei Bryan Channing. "Doe Maar." 'Het aantal sterfgevallen door ondervoeding en ziekte gaat in een nog alarmerend tempo door. Deze cijfers...' En de ondersecretaris begon een stapel papieren weg te halen. uit haar koffer. 'Mijn secretaresse,' zei Bryan Channing opnieuw."Kun je deze dingen direct pinnen? op Qui Dor?" "Qui Dor?" "De Targoffiaanse ambassadeur." "Ik kan alleen afgaan op zijn advertenties en wat onze veldwerkers daarna rapporteren Sollicitatiegesprekken. Qui Dor of wat zijn naam ook is, is de schuldige, zo lijkt het. Vertel het me, Meneer Channing, is het heel normaal dat een planetaire Ambassadeur - nou ja, om te gaan? zo zaken doen?" "Ja en nee," vertelde Bryan Channing haar, terwijl hij zichzelf op zijn favoriet lanceerde onderwerp. "Wij maken de wetten niet, mevrouw. Vijftig verschillende planetaire culturen gevoed door vijftig verschillende wetten met een erfenis zo rijk als onze eigen Romeinse één: je vernietigt niet alleen alle bestaande wetten en verspreidt ze willekeurig een nieuwe code. Het enige dat u kunt doen, is hopen dat er op sommige gebieden in ieder geval een gemeenschappelijk ontmoetingsplaats voor de planeten." 'Je hebt mijn vraag niet beantwoord.' "Sorry. De Lurane-ambassadeurs zijn voornamelijk zakenmensen, die erop uit zijn om een... buck voor hun planeet, zoals de uitdrukking luidt. De Specixes-ambassadeur is een verheerlijkte emcee die rondloopt met een stel acrobaten, dansers en zangers. Er zijn geen wetten die Qui Dor zouden verbieden...' 'Maar hij bedreigt onze hele manier van leven!' riep de ondersecretaris, nee langer prim en diplomatiek correct. 'Overdrijft u de situatie niet, mevrouw?' vroeg hij beleefd.Hij wilde om te zeggen dat ze een berg maakte, niet van een molshoop, maar van een puistje. Hij wilde veel dingen zeggen, maar deed het nooit, en besefte dat dat een van de... redenen waarom zweren zo hoog liepen in het ministerie van Buitenlandse Zaken. Hij zou genoegen nemen met wat chianti, antipasto en kipcacciatore met Ellen in hun favoriete Italiaans restaurant, maar eerst moest hij de afgezant van Health en P.W. en houd Nicholson tegelijkertijd gelukkig. Het leek nauwelijks mogelijk, want als hij... wist Nick, de kortzichtige ontdekkingsreiziger-met-portfolio luisterde naar hun gesprek via de kantoorintercom. 'Denk je dat het niet ernstig is, als onze levensstandaard wordt bedreigd door...' "Laten we het op een andere manier bekijken. Ik bedoel, het is gewoon niet ons probleem. Dat is een... intern probleem voor het ministerie van Volksgezondheid en Welzijn om op te lossen, mam." 'Je kunt tegen de Targoffiaanse ambassadeur zeggen dat hij verdomme van onze planeet moet gaan mij." -------------------------------------------------- ------------------------------ Channing schudde zijn hoofd. "Zelfs als ik het met je eens zou zijn, zou ik dat niet kunnen doen. Zou dat niet perfect koren zijn voor de propagandamolens op Sirius en Centauri, en niet te vergeten Deneb? Big Brother Earth gaat rond en gebruikt al het kleine planeten.Mensen verbreken diplomatieke betrekkingen met culturen die zich niet aan elkaar houden naar aardse normen - tenzij we er natuurlijk iets uit zouden kunnen melken." 'Je weet dat dat niet waar is.' "Ik heb er geen oordeel over. Ik zeg alleen maar hoe ze zouden" interpreteer het op Centauri en Sirius. Om nog maar te zwijgen over Deneb." Het was de troef van Channing. Je maakte geen ruzie toen iemand het zei Deneb zo. Deneb was de nieuwe plus ultra van gevaarlijke interplanetaire relaties. Als iets wit was op aarde, was het zwart op Deneb. Helaas, wist Channing, zat er minstens zoveel waarheid als fantasie in wat hij zei. 'Hoe gaan de Denebians om met Targoff?' eist de ondersecretaris. Channing stak zijn pijp aan en wist dat hij in de problemen zat. 'Dat doen ze niet,' zei hij. "Er worden geen diplomatieke betrekkingen onderhouden tussen Deneb en Targoff." 'Mag ik je vragen waarom niet? Zie je, Deneb kan ermee wegkomen, maar wij...' 'Ik ben verbaasd over je,' onderbrak Channing haar. "De aarde kan niet zinken naar de Denebian peil. We moeten het voorbeeld geven. We moeten een stralend licht zijn, a baken, een...." "Die toespraken klinken prima op televisie", zei de ondersecretaris, "maar ik... niet gisteren is geboren, meneer Channing. Wat ga je hieraan doen? situatie?" "Niks op het moment.De staatssecretaris wil de zaken op zijn beloop laten voor zolang het duurt. De president...." 'Ik ga naar de president, weet je.' "Misschien is het het beste," gaf Channing toe. Hij was een dertigduizend dollar per jaar probleemoplosser voor het ministerie van Buitenlandse Zaken, die tegen een steen aanloopt muur. 'Je hoort nog van me', waarschuwde de ondersecretaris. "Je hoort van de President. Dit is betreurenswaardig." 'Ja, mevrouw,' zei Channing, haar naar de deur wijzend.