ONE WOMAN’S HISTORY. A NOVELETTE. BY T. W. SPEIGHT. CHAPTER XI. The first thing that struck Colonel Woodruffe on entering the room of Madame De Vigne was the extreme pallor of her face. She looked like a woman newly restored to the world after a long and dangerous illness. Although the window was wide open, the venetians were lowered, while Mora herself was dressed in black, and in the semi-obscurity of the room, her white, set face, with its sorrow-laden eyes, had an effect that was almost ghostlike to one coming suddenly out of the glaring sunlight. At least so it seemed to Colonel Woodruffe. He felt that at such a time all commonplace questions would seem trivial and out of place, so he went forward without a word, and lifting her hand, pressed it gently to his lips. ‘Read this, please,’ she said as she handed him her husband’s letter. Then they both sat down. He read the note through slowly and carefully. As he handed it back to her, he said: ‘What do you mean to do?’ ‘I shall see him at the hour he specifies, and shall tell him that I have already commissioned you to seek out Sir William Ridsdale and tell him everything.’ ‘Everything?’ he asked. ‘Everything,’ she answered in the same hard, dry voice; a slight trembling of her long, thin fingers was the only sign that betrayed the emotion pent up within. ‘Dear friend,’ she went on, ‘I want you at once to find Sir William and tell him everything as I told it to you on Wednesday. It will then be for him to decide whether he can accept the sister of an ex-convict’s wife for his daughter-in-law. If he cannot, then God help my poor Clarice! But nothing must be kept back from him, whatever the result may be.’ Then after a little pause, she said, looking earnestly into his face: ‘Do you not agree with me?’ ‘I do,’ he answered. ‘The right thing is always the best thing to do, whatever consequences may follow. Depend upon it, you will lose nothing in the eyes of Sir William by throwing yourself on his generosity in the way you propose doing.—But I have had news. Sir William will be here—at the Palatine—in the course of a few hours.’ ‘Ah! So much the better. So will the climax come all the more quickly. But, my poor Clari! Oh, my poor, darling Clari!’ Her lips quivered, a stifled sob broke from her heart, but her eyes were as dry and tearless as before. The colonel waited a moment, and then he said: ‘What you purpose telling a certain person at your interview this evening will enable you to set him at defiance—will it not?’ ‘It will—thoroughly and completely. I shall have taken the initiative out of his hands, and he will be powerless to harm me.’ ‘Your fortune?’ he said. ‘Is settled strictly on myself. He cannot touch a penny of it.’ Then, after a pause, she added: ‘Not that I want him to starve; not that I would refuse him a certain share of my money—if I could only feel sure it would keep him from evil courses. But it would never do that—never! In such as he, there is no possibility of change.’ ‘I will make a point of seeing Sir William as soon as he arrives,’ said the colonel as he rose and pushed back his chair. ‘I suppose that is what you would like me to do?’ ‘The sooner the better,’ answered Mora, also rising. ‘You will come to me the moment you have any news?’ ‘I will not fail to do so. For the present, I presume you will say nothing to your sister?’ {772} ‘Why trouble her till the time comes? Let her linger in her love-dream while she may. The waking will be a cruel one when it comes.’ ‘With all my heart, I hope not!’ answered the colonel fervently. Then, as he took her hand, he added: ‘We shall meet again in a few hours.’ ‘How good you are!’ she murmured, with a little break in her voice. He shook his head, but would not trust himself to speak. He was more moved than he would have cared to own. Once more he lifted her fingers to his lips. Next moment she was alone. -------------------------------------------------------------------------------- Mr Dulcimer and Miss Wynter went gaily on their way to the lake. To hear them talking and laughing, no one would have thought that they had a care beyond the enjoyment of the passing hour, yet each was secretly conscious that for them that day might perchance prove one of the most momentous in their lives. They found a boat with fishing-tackle awaiting them. Bella shook a little as she bade farewell to terra firma. She felt as an ancient Greek might have felt—that the Fates were against her—that destiny was stronger than she, and urged her forward whether she wished it or not. She who had heretofore been so wilful seemed to have no power of will left in her. Before long they found themselves at a point near the head of the lake where Dick had been told that he might possibly find some fish. For a quarter of an hour or so he plied his rod industriously, but not even a nibble rewarded his perseverance. ‘Ah,’ said he at last, ‘the fish are evidently off their feed this morning.’ He did not seem in the least put about by his ill-luck, but laying his rod across the thwarts, he proceeded leisurely to light his pipe. Bella watched him nervously. As soon as his pipe was fairly under way, he looked straight into Bella’s eyes and said: ‘I did not so much come out here this morning to fish as to secure an opportunity for a little quiet talk with you.’ ‘I can quite believe it. There is something underhand about most things that you do,’ she answered as she dipped one of her hands carelessly into the water. Dick smiled amiably. He delighted in a skirmish. ‘Am I to go back to London to-morrow morning, or am I not? That’s the question.’ ‘Really, Mr Dulcimer, or Mr Golightly, or whatever your name may be, I am at a loss to know why you should put such a question to me.’ Dick burst into a guffaw. ‘May I ask, sir, what you are laughing at?’ ‘At you, of course.’ ‘Oh!’ It came out with a sort of snap. ‘You look so comical when you put on that mock-dignified air, that it always sets me off. Of course I know you can’t help it.’ ‘Wretch!’ she retorted, half-starting to her feet. Next moment she sat down again in mortal terror. The boat was swaying ominously, or so it seemed to her. ‘Please not to flop about so much,’ he said drily, ‘unless you wish to find yourself in the water. I’m a tolerable swimmer, and I might, perhaps, be able to lug you ashore, but I wouldn’t like to guarantee it.’ Her temper vanished like a flash of summer lightning. ‘Oh, do please take me back!’ she said, looking at him with a pitiful appeal in her eyes. Like many town-bred girls, she had an unconquerable dread of water. ‘You are just as safe here as on shore, so long as you sit still,’ he answered re-assuringly. And with that he changed his seat and went and sat down close in front of her. The colour began to return to her cheeks. He looked so strong and brave and handsome as he sat there, that she felt ashamed of her fears. What harm could happen to her while he was there to protect her! ‘Look here, Bella,’ he presently began; ‘where’s the use of you and I beating any longer about the bush? I must have a distinct answer from you to-day, Yes or No, whether you will promise to become my wife or whether you won’t. You know that I love you, just as well as if I told you so a thousand times. You know that my love is the genuine article, that there’s nothing sham or pinchbeck about it. Your own heart has told you that before to-day. There’s something else, too, that it has told you.’ He paused. ‘Indeed!’ she said, thrusting out her saucy chin a little way. ‘And what may that be, if you please?’ Her spirit was coming back. She was not inclined to strike her colours without a struggle. ‘It has told you that you love me,’ he answered slowly and deliberately, still looking straight into her eyes. She was silent for a moment. A little spot of deepest red flashed into each of her cheeks. ‘Indeed, sir, you are mistaken,’ she answered with a sort of supercilious politeness. ‘I am not aware that my heart has told me anything of the kind.’ ‘Then it’s high time it did tell you,’ was the cool rejoinder. ‘You love me, Bella, whether you know it or not, and the best of it is that you can’t help yourself.’ ‘Oh! this is too much,’ she cried, and again she half-started to her feet. The boat rocked a little. ‘You seem to have made up your mind for a ducking,’ said Dick, although in reality there was not the slightest danger. Next moment she was as still as a mouse. He knocked the ashes out of his pipe. ‘Yes, ma petite, I’ve got your heart in my safe keeping; and what’s more, I don’t mean to let you have it back at any price. The pretty toy is not for sale.’ His audacity took her breath away, yet it may be that she did not like him less on that account. Certainly Dick’s love-making was of a kind of which she had had no previous experience. ‘You have got me here by a mean and shabby subterfuge,’ she cried. ‘You have made a prisoner of me, and now you think you can say what you like to me.’ ‘That’s so,’ he answered equably. ‘Now that I’ve got you here, I mean to say my say. Idiot if I didn’t!’ Bella had never felt so helpless in her life. This man seemed to turn all her weapons against herself. And she was afraid even to stamp her foot! Richard proceeded to fill his pipe. ‘Don’t you{773} think, carissima, that we have had enough of fencing, you and I?’ he asked as he struck a match. ‘Don’t you think we had better put the foils aside for the present and talk a little quiet common-sense?’ His voice had softened strangely. All his flippancy seemed to have vanished in a moment. She did not answer. Her eyes were gazing straight over his shoulder at the great solemn hills in the background—not that she saw them in reality. He let his match burn itself out, and laid down his unlighted pipe. Then he leaned forward and took one of her hands in his strong brown palms. His touch thrilled her. All power of resistance seemed taken from her. Her bosom rose and fell more quickly, a tender radiance suffused her eyes, the roses in her cheeks grew larger, and their tints deepened. Love’s sorcery was upon her. She had drunk of the potion, and was lost. Never again could she be quite the same as she had been. What was the ‘quiet common-sense’ he was going to talk? she wondered. She had her doubts already as to the accuracy of his definition. ‘There comes a time in the lives of most of us,’ he began with unwonted seriousness and still holding one of her hands, ‘when we are confronted by two diverging paths, and are called upon to make our choice between them. At such a crisis you, my dearest, have now arrived. Before you lie two widely diverging paths, one only of which you can take, and from which there can be no return. With one of these paths you are already familiar; you have trodden it for two years; you know whither it leads, or fancy that you know. If you believe that you will find your happiness at the end of it, for heaven’s sake, keep to it still! But if you don’t so believe—why, then, the other path is open to you.’ He paused. She withdrew her hand. He at once began to feel for his match-box. She regretted that she had not allowed him to retain her fingers. ‘And that other path leads—whither?’ she asked softly, and with her eyes still fixed vaguely on the hills behind him. ‘To love in a cottage—or, say, in a semi-detached villa at Camden Town or Peckham Rye, with one small servant, not overclean.’ Evidently he had not forgotten what she had said to him on Wednesday. Their eyes met, and they both broke into a laugh. He put the match-box back in his pocket and took possession of her hand again. ‘You know that all I can offer you is a warm heart and a slender purse,’ he said. ‘Not much, I grant, from a worldly point of view; still, I believe cases have been known where two people have been venturesome enough to start in life together on a capital as ridiculously insignificant as that just named, and have not been unhappy afterwards. On the other hand, you know the brilliant future which your aunt predicts for you, if you will only be an obedient girl and do as she wants you to do; that is to say, if you will only marry the first rich man who proposes to you, whether you care for him or whether you don’t. Well, there are many young ladies nowadays who seem to find their happiness in that direction. Why shouldn’t you? As you said yourself the other day, you are a piece of human bric-à-brac to be knocked down to the highest bidder.’ ‘Don’t, don’t!’ she cried with quivering lips. ‘Be mine, then!’ exclaimed Dick passionately. ‘Become the wife of the man who loves you, and save yourself from further degradation. At present you are a slave—a chattel. Break your fetters, cast them behind you for ever, and come to my arms: there is your proper home!’ ‘O Dick, what would my aunt say—what would she do?’ she asked in an uncertain, tremulous voice. ‘There! now you’ve done it!’ he exclaimed with a laugh, that yet sounded as if there were a tear in it. ‘Done—what?’ she asked in amaze. ‘Told me all that I want to know!’ he cried in triumph. ‘If your aunt is the only obstacle—I don’t care for ten thousand aunts! You are mine—my own—and all the she-dragons in the world shall not tear you from me!’ Bella saw the uselessness of further resistance, and, like a sensible girl, she capitulated without another word. -------------------------------------------------------------------------------- When Friday morning broke clear and sunny, Lady Renshaw’s good temper, which seemed somehow to have evaporated in the rain and fog of the previous day, came back to her in a lump as it were. She spent an extra half-hour over the mysteries of her toilet, donned one of her most becoming costumes, and descended to the breakfast-room, on conquest bent. But, alas, when she reached the room she found no one there to conquer; the enemy was nowhere to be seen. She had the salle almost to herself. Then it began to dawn upon her that there was just a possibility that both Dr Mac and the vicar might have ‘made tracks’ thus early in the day on purpose to escape her. And yet such an idea was almost too preposterous for belief. Had they not both been unmistakably infatuated on Wednesday, each in his own peculiar way? Had they not both been palpably jealous of each other? Why, then, should they try to shun her on Friday? Why should forty-eight hours make such a vast difference in their feelings? But, perhaps, there was something in the background of which she knew nothing. Perhaps some one had been prejudicing the two gentlemen against her. If such were the case, she could only set it down as the handiwork of that obnoxious Miss Gaisford. She had felt from the first that she could never like the vicar’s sister; and besides, was it not just possible that Miss Gaisford herself might be setting her cap at the doctor? If so, poor thing, it evidently would be labour in vain. This thought put her ladyship into a somewhat better humour. Matters should be altered on the morrow. She would make an heroic effort, and rise with the lark, or at least early enough to breakfast at the same time that the gentlemen partook of that meal. It would be her own fault, then, if she allowed them to slip through her fingers. The poor dear vicar might go as soon as he had served her purpose in keeping alive the doctor’s jealousy; but the latter individual she meant to bring, metaphorically, to his knees before he was many days older, and she never{774} for a moment doubted her ability to do so. Miss Gaisford, indeed! Ah ha! let those laugh who win. She found herself in the sitting-room by the time she arrived at this triumphant peroration. It was empty. Lady Renshaw, in accordance with her usual tactics when no one was about, began to pry and peer here and there, opening such drawers in the writing-table as did not happen to be locked, turning over the paper and envelopes, and even submitting the blotting-pad to a careful examination; she had heard that strange secrets had sometimes been revealed by the agency of a sheet of blotting-paper. Nothing, however, rewarded her perquisition. She next crossed to the chimney-piece. Careless people occasionally left envelopes, and even letters, on that convenient shelf. Here, too, her search was without success. She felt somewhat aggrieved. Suddenly her eye was caught by a gleam of something white just inside the scroll-work of the fender. She had pounced upon it in an instant. It proved to be merely a scrap of half-charred paper; but when she had opened it, which she did very carefully, she found it to be covered with writing. It was, in fact, a fragment of the letter given by Madame De Vigne to Colonel Woodruffe. The colonel had watched the flames devour the letter, till it was all gone except the small portion held between his thumb and finger. This he had dropped without thought into the fender, where it had till now remained, untouched by the housemaid’s brush. Lady Renshaw went to the window, and having first satisfied herself that no one was watching her, she put on her glasses, and tenderly straightening out the paper on the palm of one hand, she proceeded to decipher it. The fire had left nothing save a few brief sentences, which lacked both beginning and end. Such as they were, however, they seemed pregnant with a sinister significance. Her ladyship’s colour changed as she read. She was nearly certain that the writing was that of Madame De Vigne; but in order to make herself certain on the point, she turned to an album belonging to Clarice which lay on the table, in which were some verses written by her sister and signed with her name. Yes—the writing was indisputably that of Madame De Vigne! Once more she turned to the scrap of paper and read the words. She wanted to fix them in her memory. They ran as follows: ‘My husband ... five years ago ... sentenced to penal servitude.... You now know all.’ ‘The key of the mystery, as I live!’ cried Lady Renshaw triumphantly. ‘The widow of a convict! Well might she not care to speak about her past life. Ah ha! my fine madam, your reign is nearly at an end. I wonder what Mr Etheridge will say to this. He may be back by now. I will go in search of him at once. But for whom can the letter have been intended? In any case, she seems to have repented writing it, and to have burnt it rather than send it.’ She took a book off the table and placed the fragment carefully between the leaves, so as to preserve it intact. She then went in search of Mr Etheridge. That gentleman and Clarice had just returned from their excursion. Their first care was to examine the letter-rack in the hall. There they each found a telegram. Clarice tore hers open with a fluttering heart. This is what it said: ‘Nothing seen here of governor. Telegram from him to Blatchett. Am to return to Windermere by first train. Hurrah! Governor will meet me at Palatine to night. Queer, very. No matter. Shall see you as well.’ Clarice turned first red and then white. The terrible Sir William coming to the Palatine—and to-night! It was enough to flutter any girl’s nerves. She turned to Mr Etheridge and put the message into his hands. ‘Read it,’ was all she could say. He had just finished reading his own message, which seemed to be a very brief one. ‘Well, what do you think?’ she asked nervously, as he returned the paper to her with a smile. ‘I think it’s about the wisest thing Sir William could do. He ought to come and see with his own eyes, instead of sending other people. Of course, the fact of his summoning Mr Archie to London, and then declining to see him, can only be put down to the score of eccentricity—though I have no doubt the boy has enjoyed his little trip to town.’ Clarice looked at him a little reproachfully. As if Archie could enjoy being anywhere where she was not! ‘I must go and tell Mora the news,’ she said. ‘But oh! Mr Etheridge, do you think Sir William will want to see me?’ ‘I think it very likely indeed.’ ‘I was never so frightened in my life. I wish I could hide myself somewhere till to-morrow.’ ‘Pooh, pooh, my dear young lady; Sir William is not an ogre. He is only a man, like the rest of us.’ ‘But he is Archie’s papa.’ ‘Is that any reason why you should be frightened at him?’ She nodded her head with considerable emphasis. But at this juncture Lady Renshaw was seen approaching, and Clarice fled. ‘Can you favour me with a few minutes’ private conversation, Mr Etheridge?’ said her ladyship. ‘Willingly, madam. Shall we take a stroll on the lawn, as we did before? There seems to be no one about.’ ‘That will do very nicely. I will just fetch my sunshade and then join you.’ Which she accordingly did. ‘You may recollect, Mr Etheridge, that one portion of our conversation this morning had reference to Madame De Vigne?’ began her ladyship in her most confidential manner. ‘I have not forgotten, madam.’ ‘Since that time I have made a most surprising discovery—a discovery I feel bound to say which only tends to confirm the opinion I then ventured to express. Will you be good enough, my dear sir, to look at this, and then tell me what you think?’ She opened the book at the page where she had inserted the scrap of paper, and placed it in his hands. He stopped in his walk while he read it; but his face was inscrutable, and Lady Renshaw could{775} gather nothing from it. Presently he lifted his eyes from the paper and stared at her for a moment or two, his bushy eyebrows meeting across the deep furrow in his forehead. ‘Where did you obtain this from, may I ask? And what is the meaning of it?’ ‘As you will have observed, it is evidently a fragment of a burnt letter. I picked it up quite by accident on the floor of the sitting-room. The writing I know for a fact to be that of Madame De Vigne. As for the meaning of it—your penetration, my dear sir, is surely not at fault as regards that?’ ‘It is a curious document, certainly—a very curious document,’ remarked the old man drily. ‘It is more than that, Mr Etheridge,’ remarked her ladyship in her most tragic tones—‘it is a revelation! Who is this husband of whom mention is made? Who is this convict who is so openly alluded to? Are they, or are they not, one and the same man, and if so, is he alive or dead? Those are points, I should imagine, on which Sir William will require to be fully enlightened; for, of course, Mr Etheridge, you will see how imperative it is that the paper should at once be laid before him. What a very, very fortunate thing that I happened to find it in the way I did!’ ‘Yes, madam, Sir William shall see the paper, undoubtedly. A very fortunate thing, as you say, that your ladyship happened to find it, and not any one else, for you, madam, I am quite sure, are discretion itself.’ ‘Just so—just so,’ responded her ladyship uneasily.—‘What a strange old man!’ she said to herself. ‘I don’t know what to make of him this morning.’ ‘Permit me to whisper a secret in your ladyship’s ear,’ resumed Mr Etheridge with his odd little smile. ‘I have had a message. Sir William will be here—here at the Palatine—in the course of a few hours.’ Her ladyship could not repress a start. Here was news indeed! ‘But not a word to any one at present, I beg,’ continued the old gentleman. ‘I want Sir William’s arrival to be a surprise.’ ‘Ah, just so,’ answered her ladyship with a complacent nod.—‘It will be like a bombshell thrown into their midst,’ she added to herself. Then aloud: ‘Not a word shall pass my lips, Mr Etheridge. By-the-bye, do you think it at all likely that Sir William will require to see me—I mean with regard to the scrap of paper?’ ‘I think it very likely indeed, madam.’ ‘In that case, I will hold myself in readiness. I have long desired the pleasure of Sir William’s acquaintance. We could scarcely meet under more agreeable auspices.’ Then suddenly grasping Mr Etheridge by the sleeve, she said in her deepest tones: ‘I felt sure from the first moment I set eyes on her that this Madame De Vigne was an impostor!’ ‘Dear me!’ ejaculated the old gentleman with uplifted hands. ‘What acumen—what acumen!’

DE GESCHIEDENIS VAN EEN VROUW. EEN NOVELET. DOOR TW SPEIGHT. HOOFDSTUK XI. Het eerste dat kolonel Woodruffe opviel toen ze de kamer van Madame De Vigne binnenkwam, was de extreme bleekheid van haar gezicht. Ze zag eruit als een vrouw die pas weer in de wereld was hersteld na een lange en gevaarlijke ziekte. Hoewel het raam wijd open stond, werden de Venetianen neergelaten, terwijl Mora zelf in het zwart gekleed was, en in de halfduisterheid van de kamer had haar witte, strakke gezicht, met zijn met verdriet beladen ogen, een effect dat bijna spookachtig was naar iemand die plotseling uit het felle zonlicht komt. Zo leek het althans voor kolonel Woodruffe. Hij had het gevoel dat op zo'n moment alle alledaagse vragen triviaal en misplaatst zouden lijken, dus ging hij naar voren zonder een woord te zeggen, hief haar hand op en drukte die zachtjes tegen zijn lippen. ‘Lees dit alstublieft,’ zei ze terwijl ze hem de brief van haar man overhandigde. Toen gingen ze allebei zitten. Hij las het briefje langzaam en aandachtig door. Toen hij het haar teruggaf, zei hij: 'Wat wil je doen?' 'Ik zal hem zien op het uur dat hij aangeeft, en zal hem vertellen dat ik je al heb opgedragen om Sir William Ridsdale op te zoeken en hem alles te vertellen.' ‘Alles?’ vroeg hij. ‘Alles,’ antwoordde ze met dezelfde harde, droge stem; een lichte trilling van haar lange, dunne vingers was het enige teken dat de emotie verraadde die erin zat.‘Beste vriend,’ vervolgde ze, ‘ik wil dat je onmiddellijk Sir William vindt en hem alles vertelt zoals ik het je woensdag heb verteld. Het is dan aan hem om te beslissen of hij de zus van de vrouw van een ex-gedetineerde kan accepteren voor zijn schoondochter. Als hij dat niet kan, God helpe dan mijn arme Clarice! Maar er mag niets voor hem achtergehouden worden, wat het resultaat ook mag zijn.' Na een korte pauze zei ze, hem ernstig in het gezicht kijkend: 'Ben je het niet met me eens?' ‘Ik wel,’ antwoordde hij. ‘Het juiste is altijd het beste om te doen, wat de consequenties ook mogen zijn. Vertrouw erop, u zult in de ogen van Sir William niets verliezen door uzelf op zijn vrijgevigheid te storten op de manier die u voorstelt te doen. Maar ik heb nieuws gehad. Sir William zal binnen een paar uur hier zijn - in de Palatijn.' 'Ah! Zo veel beter. Dus zal de climax des te sneller komen. Maar, mijn arme Clari! Oh, mijn arme, lieve Clari!' Haar lippen trilden, een onderdrukte snik brak uit haar hart, maar haar ogen waren net zo droog en tranenloos als daarvoor. De kolonel wachtte een ogenblik en zei toen: 'Wat u vanavond bij uw verhoor aan een bepaalde persoon wilt vertellen, zal u in staat stellen hem op de proef te stellen - nietwaar?' ‘Het zal – grondig en volledig.Ik zal het initiatief uit zijn handen hebben genomen, en hij zal niet bij machte zijn om mij kwaad te doen.' ‘Jouw fortuin?’ zei hij. ‘Is strikt op mezelf afgerekend. Hij kan er geen cent van aanraken.’ Na een pauze voegde ze eraan toe: ‘Niet dat ik wil dat hij verhongert; niet dat ik hem een ​​bepaald deel van mijn geld zou weigeren - als ik er maar zeker van kon zijn dat het hem zou weerhouden van slechte cursussen. Maar dat zou het nooit doen - nooit! In zoals hij is er geen mogelijkheid tot verandering.' ‘Ik zal ervoor zorgen dat ik Sir William zal zien zodra hij arriveert,’ zei de kolonel terwijl hij opstond en zijn stoel naar achteren schoof. 'Ik neem aan dat dat is wat je zou willen dat ik doe?' ‘Hoe eerder hoe beter,’ antwoordde Mora, die ook opstond. 'Kom je naar me toe zodra je nieuws hebt?' ‘Dat zal ik niet nalaten. Ik neem aan dat je voorlopig niets tegen je zus zult zeggen?' {772} ‘Waarom zou je haar lastigvallen tot de tijd daar is? Laat haar nu in haar liefdesdroom vertoeven. Het ontwaken zal wreed zijn als het komt.' 'Met heel mijn hart hoop ik van niet!' antwoordde de kolonel vurig. Toen hij haar hand pakte, voegde hij eraan toe: 'Over een paar uur zien we elkaar weer.' ‘Wat ben je goed!’ mompelde ze, met een kleine onderbreking in haar stem.Hij schudde zijn hoofd, maar vertrouwde zichzelf niet om te spreken. Hij was meer ontroerd dan hij zou hebben gewild. Weer bracht hij haar vingers naar zijn lippen. Het volgende moment was ze alleen. -------------------------------------------------- ------------------------------ Meneer Dulcimer en juffrouw Wynter gingen vrolijk op weg naar het meer. Om hen te horen praten en lachen, zou niemand gedacht hebben dat ze een zorg hadden die verder ging dan het plezier van het verstrijken van het uur, maar ieder was zich er heimelijk van bewust dat die dag voor hen misschien wel een van de meest gedenkwaardige in hun leven zou zijn. Ze vonden een boot met visgerei op hen te wachten. Bella beefde een beetje toen ze afscheid nam van vaste grond. Ze voelde zoals een oude Griek had kunnen voelen - dat het lot tegen haar was - dat het lot sterker was dan zij, en spoorde haar aan, of ze het nu wilde of niet. Zij die tot nu toe zo eigenzinnig was geweest, scheen geen wilskracht meer in haar te hebben. Het duurde niet lang of ze bevonden zich op een punt bij de kop van het meer waar Dick was verteld dat hij misschien wat vis zou vinden. Een kwartier lang oefende hij ijverig met zijn hengel, maar zelfs een knabbeltje beloonde zijn doorzettingsvermogen niet. 'Ah,' zei hij ten slotte, 'de vissen hebben vanmorgen blijkbaar geen voer meer.' Hij leek niet in het minst in de war te zijn gebracht door zijn ongeluk, maar terwijl hij zijn staf over de dwarsbalken legde, begon hij rustig zijn pijp aan te steken. Bella keek hem zenuwachtig aan.Zodra zijn pijp al aardig op gang was, keek hij Bella recht in de ogen en zei: 'Ik ben hier vanmorgen niet zozeer naar toe gekomen om te vissen, maar om een ​​kans te krijgen voor een rustig gesprek met jou.' ‘Ik kan het best geloven. Er is iets achterbaks aan de meeste dingen die je doet,’ antwoordde ze terwijl ze een van haar handen achteloos in het water doopte. Dick glimlachte vriendelijk. Hij verheugde zich in een schermutseling. ‘Moet ik morgenochtend terug naar Londen, of niet? Dat is de vraag.' 'Echt, meneer Dulcimer, of meneer Golightly, of hoe u ook heet, ik weet niet waarom u mij zo'n vraag stelt.' Dick barstte in een lach uit. 'Mag ik vragen, meneer, waar u om lacht?' 'Bij jou natuurlijk.' 'Oh!' Het kwam eruit met een soort klik. ‘Je ziet er zo komisch uit als je die bespottelijke waardigheid opdoet, dat ik er altijd van schrik. Natuurlijk weet ik dat je er niets aan kunt doen.' ‘Slechte!’ kaatste ze terug, half overeind komend. Het volgende moment ging ze weer in doodsangst zitten. De boot zwaaide onheilspellend, althans dat leek haar. ‘Zwijg alsjeblieft niet zo veel,’ zei hij droog, ‘tenzij je jezelf in het water wilt bevinden.Ik ben een verdraagzame zwemmer en ik zou je misschien aan land kunnen slepen, maar ik zou het niet willen garanderen.' Haar humeur verdween als een zomerse bliksemflits. ‘O, breng me alsjeblieft terug!’ zei ze, hem aankijkend met een meelijwekkende smeekbede in haar ogen. Zoals veel in de stad gefokte meisjes had ze een onoverwinnelijke angst voor water. ‘Je bent hier net zo veilig als aan de wal, als je maar stil zit,’ antwoordde hij geruststellend. En daarmee veranderde hij van stoel en ging vlak voor haar zitten. De kleur begon terug te keren naar haar wangen. Hij zag er zo sterk, dapper en knap uit toen hij daar zat, dat ze zich schaamde voor haar angsten. Wat voor kwaad kon haar overkomen terwijl hij daar was om haar te beschermen! ‘Kijk hier, Bella,’ begon hij weldra; 'Waar is het nut van dat jij en ik nog langer om de pot draaien? Ik moet vandaag een duidelijk antwoord van je hebben: ja of nee, of je belooft mijn vrouw te worden of niet. Je weet dat ik van je hou, net zo goed alsof ik het je duizend keer heb verteld. Je weet dat mijn liefde het echte artikel is, dat er niets sham of pinchbeck aan is. Je eigen hart heeft je dat al eerder gezegd. Er is nog iets anders dat het je heeft verteld.’ Hij zweeg even. ‘Inderdaad!’ zei ze, terwijl ze haar pittige kin een eindje naar voren stak.‘En wat mag dat zijn, alstublieft?’ Haar geest kwam terug. Ze was niet geneigd om zonder slag of stoot haar kleuren aan te raken. ‘Het heeft je verteld dat je van me houdt,’ antwoordde hij langzaam en weloverwogen, haar nog steeds recht in de ogen kijkend. Ze was even stil. Op elk van haar wangen flitste een klein vlekje diep rood. ‘Inderdaad, meneer, u vergist zich,’ antwoordde ze met een soort hooghartige beleefdheid. 'Ik ben me er niet van bewust dat mijn hart me iets dergelijks heeft verteld.' ‘Dan wordt het de hoogste tijd dat het je vertelt’, was het koele repliek. 'Je houdt van me, Bella, of je het nu weet of niet, en het beste is dat je er niets aan kunt doen.' 'Oh! dit is te veel,’ riep ze, en weer kwam ze half overeind. De boot schommelde een beetje. ‘Het lijkt alsof je besloten hebt om te gaan bukken,’ zei Dick, hoewel er in werkelijkheid niet het minste gevaar was. Het volgende moment was ze zo stil als een muis. Hij klopte de as uit zijn pijp. ‘Ja, ma petite, ik heb uw hart in bewaring; en wat meer is, ik wil niet dat je het tegen elke prijs terugkrijgt. Het mooie speelgoed is niet te koop.' Zijn durf was adembenemend, maar het kan zijn dat ze hem daarom niet minder mocht.Het vrijen van Dick was zeker van een soort dat ze niet eerder had meegemaakt. ‘Je hebt me hier met een gemene en armoedige uitvlucht gebracht,’ riep ze. 'Je hebt een gevangene van me gemaakt en nu denk je dat je tegen me kunt zeggen wat je wilt.' ‘Dat is zo,’ antwoordde hij gelijkmoedig. ‘Nu ik je hier heb, wil ik mijn zegje doen. Idioot als ik dat niet deed!' Bella had zich nog nooit in haar leven zo hulpeloos gevoeld. Deze man leek al haar wapens tegen zichzelf te gebruiken. En ze was zelfs bang om met haar voet te stampen! Richard ging verder met het vullen van zijn pijp. ‘Denk je niet{773}, carissima, dat we genoeg hebben van schermen, jij en ik?’ vroeg hij terwijl hij een lucifer aansloeg. 'Denk je niet dat we de folies voor het moment opzij kunnen zetten en een beetje rustig gezond verstand kunnen praten?' Zijn stem was vreemd zachter geworden. Al zijn luchtigheid leek in een oogwenk verdwenen. Ze antwoordde niet. Haar ogen keken recht over zijn schouder naar de grote plechtige heuvels op de achtergrond - niet dat ze ze in werkelijkheid zag. Hij liet zijn lucifer opbranden en legde zijn onverlichte pijp neer. Toen leunde hij naar voren en nam een ​​van haar handen in zijn sterke bruine handpalmen. Zijn aanraking ontroerde haar. Alle weerstandskracht leek haar afgenomen.Haar boezem ging sneller op en neer, een tedere uitstraling doorstraalde haar ogen, de rozen op haar wangen werden groter en hun tinten werden dieper. De tovenarij van de liefde was op haar gericht. Ze had van het drankje gedronken en was verdwaald. Nooit meer kon ze helemaal dezelfde zijn als ze was geweest. Wat was het 'stille gezond verstand' dat hij ging praten? ze vroeg zich af. Ze had al haar twijfels over de juistheid van zijn definitie. ‘Er komt een tijd in het leven van de meesten van ons,’ begon hij met ongewone ernst en nog steeds een van haar handen vasthoudend, ‘wanneer we worden geconfronteerd met twee uiteenlopende paden, en worden opgeroepen om onze keuze tussen hen te maken. Bij zo'n crisis ben jij, mijn liefste, nu aangekomen. Voor je liggen twee sterk uiteenlopende paden, waarvan je er maar één kunt nemen en waarvan je niet kunt terugkeren. Met een van deze paden ben je al bekend; je hebt het twee jaar betreden; u weet waarheen het leidt, of u verbeeldt zich dat u het weet. Als je gelooft dat je je geluk aan het einde ervan zult vinden, houd er dan in hemelsnaam aan vast! Maar als je niet zo gelooft - waarom dan staat de andere weg voor je open.' Hij pauzeerde. Ze trok haar hand terug. Hij begon meteen naar zijn luciferdoosje te tasten. Ze had er spijt van dat ze hem niet had toegestaan ​​haar vingers vast te houden.'En dat andere pad leidt - waarheen?' vroeg ze zacht, en met haar ogen nog steeds vaag op de heuvels achter hem gericht. 'Om lief te hebben in een huisje - of, laten we zeggen, in een halfvrijstaande villa in Camden Town of Peckham Rye, met een kleine bediende, niet al te schoon.' Hij was duidelijk niet vergeten wat ze woensdag tegen hem had gezegd. Hun ogen ontmoetten elkaar en ze barstten allebei in lachen uit. Hij stopte het luciferdoosje weer in zijn zak en nam haar hand weer in bezit. ‘Je weet dat ik je alleen een warm hart en een slanke portemonnee kan bieden,’ zei hij. ‘Niet veel, dat geef ik toe, vanuit werelds oogpunt; toch geloof ik dat er gevallen bekend zijn waarin twee mensen gewaagd genoeg zijn om samen een leven te beginnen op een zo belachelijk onbeduidend kapitaal als de zojuist genoemde, en daarna niet ongelukkig zijn geweest. Aan de andere kant, je kent de schitterende toekomst die je tante voor je voorspelt, als je maar een gehoorzaam meisje bent en doet wat ze wil dat je doet; dat wil zeggen, als je alleen met de eerste rijke man trouwt die je ten huwelijk vraagt, of je nu om hem geeft of niet. Welnu, er zijn tegenwoordig veel jonge dames die hun geluk in die richting lijken te vinden. Waarom zou je niet?Zoals je laatst zelf zei, je bent een stukje menselijke snuisterij om door te geven aan de hoogste bieder.' ‘Niet doen, niet doen!’ riep ze met trillende lippen. ‘Wees de mijne dan!’ riep Dick hartstochtelijk uit. 'Word de vrouw van de man die van je houdt, en behoed jezelf voor verdere degradatie. Op dit moment ben je een slaaf - een roerend goed. Breek je boeien, werp ze voor altijd achter je en kom in mijn armen: daar is je echte thuis!' ‘O Dick, wat zou mijn tante zeggen – wat zou ze doen?’ vroeg ze met een onzekere, trillende stem. 'Daar! nu heb je het gedaan!’ riep hij lachend uit, dat toch klonk alsof er een traan in zat. ‘Klaar... wat?’ vroeg ze verbaasd. ‘Heeft me alles verteld wat ik wil weten!’ riep hij triomfantelijk. ‘Als je tante het enige obstakel is – ik geef niets om tienduizend tantes! Je bent van mij - van mij - en alle draken in de wereld zullen je niet van me afrukken!' Bella zag de nutteloosheid van verder verzet in en als een verstandig meisje capituleerde ze zonder nog een woord te zeggen.-------------------------------------------------- ------------------------------ Toen de vrijdagochtend helder en zonnig aanbrak, kwam Lady Renshaws goede humeur, dat op de een of andere manier leek te zijn verdampt in de regen en mist van de vorige dag, als het ware als een brok bij haar terug. Ze besteedde een extra half uur aan de mysteries van haar toilet, trok een van haar meest waardige kostuums aan en daalde af naar de ontbijtzaal, op veroveringsbuit. Maar helaas, toen ze de kamer bereikte, vond ze daar niemand om te veroveren; de vijand was nergens te bekennen. Ze had de salle bijna voor zichzelf. Toen begon het tot haar door te dringen dat er een mogelijkheid was dat zowel dokter Mac als de dominee zo vroeg op de dag met opzet 'sporen zouden hebben getrokken' om aan haar te ontsnappen. En toch was zo'n idee bijna te belachelijk om te geloven. Waren ze niet allebei onmiskenbaar verliefd op woensdag, elk op zijn eigen bijzondere manier? Waren ze niet allebei voelbaar jaloers op elkaar geweest? Waarom zouden ze dan proberen haar op vrijdag te mijden? Waarom zouden achtenveertig uur zo'n groot verschil moeten maken in hun gevoelens? Maar misschien was er iets op de achtergrond waarvan ze niets wist. Misschien had iemand de twee heren bevooroordeeld tegen haar. Als dat het geval was, kon ze het alleen maar afschrijven als het werk van die irritante juffrouw Gaisford.Ze had vanaf het begin het gevoel gehad dat ze de zus van de dominee nooit aardig zou kunnen vinden; en bovendien, was het niet gewoon mogelijk dat juffrouw Gaisford zelf haar pet bij de dokter zette? Als dat zo is, arm ding, zou het klaarblijkelijk tevergeefs werk zijn. Deze gedachte bracht haar ladyship in een wat beter humeur. De zaken moeten morgen worden gewijzigd. Ze zou een heroïsche poging doen en met de leeuwerik opstaan, of in ieder geval vroeg genoeg om te ontbijten op hetzelfde tijdstip dat de heren van die maaltijd aten. Het zou dus haar eigen schuld zijn als ze ze door haar vingers liet glippen. De arme dierbare dominee zou kunnen gaan zodra hij haar doel had gediend om de jaloezie van de dokter in leven te houden; maar de laatste persoon wilde ze, metaforisch gezien, op zijn knieën brengen voordat hij vele dagen ouder was, en ze twijfelde geen moment aan haar bekwaamheid om dat te doen. Juffrouw Gaisford, inderdaad! Aha! laat degenen lachen die winnen. Ze bevond zich in de zitkamer tegen de tijd dat ze bij deze triomfantelijke peroratie aankwam. Het was leeg. Lady Renshaw begon, in overeenstemming met haar gebruikelijke tactieken als er niemand in de buurt was, hier en daar te gluren en te kijken, waarbij ze laden in de schrijftafel opende die niet toevallig op slot waren, het papier en de enveloppen omdraaide en zelfs inleverde het blotting-pad aan een zorgvuldig onderzoek; ze had gehoord dat er soms vreemde geheimen waren onthuld door tussenkomst van een vel vloeipapier.Niets echter beloonde haar perquisitie. Vervolgens liep ze naar de schoorsteenmantel. Onzorgvuldige mensen lieten af ​​en toe enveloppen en zelfs brieven achter op die handige plank. Ook hier was haar zoektocht zonder succes. Ze voelde zich een beetje gekrenkt. Plotseling viel haar oog op een glinstering van iets wits net binnen het rolwerk van het spatbord. Ze was er in een oogwenk op gesprongen. Het bleek slechts een stukje halfverkoold papier te zijn; maar toen ze het had geopend, wat ze heel voorzichtig deed, ontdekte ze dat het bedekt was met schrijven. Het was in feite een fragment van de brief die Madame De Vigne aan kolonel Woodruffe gaf. De kolonel had gezien hoe de vlammen de brief verslonden, tot hij helemaal weg was, behalve het kleine deel dat hij tussen duim en vinger hield. Dit had hij zonder nadenken in het spatbord laten vallen, waar het tot nu toe had gestaan, onaangeroerd door de borstel van het dienstmeisje. Lady Renshaw ging naar het raam, en nadat ze zich ervan had vergewist dat niemand naar haar keek, zette ze haar bril op, en terwijl ze teder het papier op de palm van haar hand streek, begon ze het te ontcijferen. Het vuur had niets achtergelaten, behalve een paar korte zinnen, die zowel een begin als een einde misten. Maar hoe ze ook waren, ze leken zwanger van een sinistere betekenis. De kleur van haar ladyship veranderde terwijl ze las.Ze was er bijna zeker van dat het geschrift van Madame De Vigne was; maar om zich op dit punt zeker te stellen, wendde ze zich tot een album van Clarice dat op tafel lag, waarin enkele verzen stonden geschreven door haar zus en ondertekend met haar naam. Ja - het geschrift was onbetwistbaar dat van Madame De Vigne! Weer draaide ze zich om naar het stukje papier en las de woorden. Ze wilde ze in haar geheugen vastleggen. Ze liepen als volgt: 'Mijn man ... vijf jaar geleden ... veroordeeld tot dwangarbeid .... Je weet nu alles.' ‘De sleutel van het mysterie, zoals ik leef!’ riep lady Renshaw triomfantelijk. ‘De weduwe van een veroordeelde! Misschien geeft het haar niet om over haar vorige leven te praten. Aha! mijn goede mevrouw, uw heerschappij is bijna ten einde. Ik vraag me af wat de heer Etheridge hierop zal zeggen. Misschien is hij nu terug. Ik ga hem meteen zoeken. Maar voor wie kan de brief bedoeld zijn? Ze lijkt er in ieder geval spijt van te hebben dat ze het heeft geschreven en heeft het liever verbrand dan opgestuurd.' Ze pakte een boek van de tafel en legde het fragment voorzichtig tussen de bladeren, zodat het intact bleef. Ze ging toen op zoek naar de heer Etheridge. Die heer en Clarice waren net terug van hun excursie. Hun eerste zorg was het brievenrek in de hal te onderzoeken. Daar vonden ze elk een telegram. Clarice scheurde het hare open met een fladderend hart.Dit is wat er stond: ‘Hier is niets van gouverneur te zien. Telegram van hem aan Blatchett. Ik ga met de eerste trein terug naar Windermere. Hoera! De gouverneur zal me vanavond in Palatine ontmoeten. Vreemd, heel. Ongeacht. Zal jou ook zien.' Clarice werd eerst rood en daarna wit. De verschrikkelijke Sir William komt naar de Palatijn - en vanavond! Het was genoeg om de zenuwen van elk meisje te prikkelen. Ze wendde zich tot meneer Etheridge en legde de boodschap in zijn handen. ‘Lees het,’ was het enige wat ze kon zeggen. Hij had net zijn eigen bericht gelezen, dat erg kort leek. ‘Nou, wat denk je?’ vroeg ze nerveus, terwijl hij het papier met een glimlach teruggaf. ‘Ik denk dat het ongeveer het verstandigste is wat sir William kon doen. Hij zou met eigen ogen moeten komen kijken, in plaats van andere mensen te sturen. Natuurlijk kan het feit dat hij meneer Archie naar Londen heeft ontboden en hem vervolgens weigerde te zien, alleen maar worden toegeschreven aan excentriciteit - hoewel ik er geen twijfel over heb dat de jongen genoten heeft van zijn kleine reisje naar de stad.' Clarice keek hem een ​​beetje verwijtend aan. Alsof Archie ervan kon genieten overal te zijn waar ze niet was! ‘Ik moet Mora het nieuws gaan vertellen,’ zei ze. ‘Maar o! Meneer Etheridge, denkt u dat sir William me wil spreken?' 'Ik acht het inderdaad zeer waarschijnlijk.' ‘Ik ben in mijn leven nog nooit zo bang geweest.Ik wou dat ik me tot morgen ergens kon verstoppen.' ‘Poeh, poeh, mijn lieve jongedame; Sir William is geen boeman. Hij is maar een man, net als de rest van ons.' 'Maar hij is de papa van Archie.' 'Is dat een reden waarom je bang voor hem zou moeten zijn?' Ze knikte met grote nadruk. Maar op dat moment zag men Lady Renshaw naderen en Clarice vluchtte. ‘Kunt u mij een privégesprek van een paar minuten gunnen, meneer Etheridge?’ zei haar ladyship. ‘Graag gedaan, mevrouw. Zullen we een wandeling maken op het grasveld, zoals we eerder deden? Er lijkt niemand te zijn.' ‘Dat gaat heel goed. Ik zal gewoon mijn parasol halen en dan bij je komen.' Wat ze dienovereenkomstig deed. ‘U herinnert zich misschien, meneer Etheridge, dat een deel van ons gesprek vanmorgen betrekking had op Madame De Vigne?’ begon haar ladyship op haar meest vertrouwelijke manier. 'Ik ben het niet vergeten, mevrouw.' 'Sinds die tijd heb ik een zeer verrassende ontdekking gedaan - een ontdekking die ik me verplicht voel te zeggen die alleen maar de mening bevestigt die ik toen waagde te uiten. Wilt u zo goed zijn, mijn waarde heer, om hiernaar te kijken en me dan te vertellen wat u denkt?' Ze opende het boek op de pagina waar ze het stukje papier had gestoken en legde het in zijn handen.Hij stopte tijdens zijn wandeling terwijl hij het las; maar zijn gezicht was ondoorgrondelijk en lady Renshaw kon er {775} niets uit opmaken. Weldra hief hij zijn ogen op van het papier en staarde haar een ogenblik of twee aan, zijn borstelige wenkbrauwen ontmoetten elkaar over de diepe groef in zijn voorhoofd. ‘Waar heb je dit vandaan, mag ik vragen? En wat is de betekenis ervan?' ‘Zoals u zult hebben opgemerkt, is het klaarblijkelijk een fragment van een verbrande brief. Ik pakte het heel toevallig op de vloer van de zitkamer. Het geschrift dat ik zeker weet, is dat van Madame De Vigne. Wat de betekenis ervan betreft - uw penetratie, mijn beste meneer, heeft wat dat betreft toch geen schuld?' 'Het is zeker een merkwaardig document - een heel merkwaardig document,' merkte de oude man droog op. ‘Het is meer dan dat, meneer Etheridge,’ merkte haar ladyship op haar meest tragische toon op – ‘het is een openbaring! Wie is deze echtgenoot van wie melding wordt gemaakt? Wie is deze veroordeelde op wie zo openlijk wordt gezinspeeld? Zijn ze, of zijn ze niet, een en dezelfde man, en zo ja, is hij levend of dood? Dat zijn punten, moet ik me voorstellen, waarover Sir William volledig geïnformeerd moet zijn; want natuurlijk, mijnheer Etheridge, u zult zien hoe noodzakelijk het is dat het papier onmiddellijk voor hem wordt gelegd.Wat een heel, heel gelukkig ding dat ik het toevallig vond op de manier waarop ik het deed!' ‘Ja, mevrouw, sir William zal de krant ongetwijfeld zien. Een zeer gelukkige zaak, zoals u zegt, dat uw ladyship het toevallig heeft gevonden, en niemand anders, want u, mevrouw, daar ben ik vrij zeker van, bent discretie zelf.' ‘Precies zo – gewoon,’ antwoordde haar ladyship ongemakkelijk. – ‘Wat een vreemde oude man!’ zei ze bij zichzelf. 'Ik weet niet wat ik van hem moet denken vanmorgen.' ‘Sta me toe een geheim in het oor van uw vrouw te fluisteren,’ hervatte meneer Etheridge met zijn eigenaardige kleine glimlach. ‘Ik heb een bericht gehad. Sir William zal hier binnen een paar uur zijn - hier in de Palatijn.' Haar ladyship kon een start niet onderdrukken. Hier was inderdaad nieuws! ‘Maar op dit moment met niemand een woord, smeek ik,’ vervolgde de oude heer. 'Ik wil dat de komst van Sir William een ​​verrassing is.' 'Ah, dat is maar zo,' antwoordde haar ladyship met een zelfgenoegzaam knikje. - 'Het zal zijn als een bom die in hun midden wordt gegooid,' voegde ze er bij zichzelf aan toe. Toen hardop: ‘Geen woord zal over mijn lippen komen, meneer Etheridge.Trouwens, denk je dat het waarschijnlijk is dat Sir William me zal willen zien - ik bedoel met betrekking tot het stukje papier?' 'Ik acht het inderdaad zeer waarschijnlijk, mevrouw.' ‘In dat geval houd ik me paraat. Ik heb lang naar het genoegen van Sir William's kennis verlangd. We zouden elkaar nauwelijks kunnen ontmoeten onder een aangenamere auspiciën.' Toen plotseling de heer Etheridge bij de mouw grijpend, zei ze op haar diepste toon: 'Vanaf het eerste moment dat ik haar zag, was ik er zeker van dat deze madame De Vigne een bedrieger was!' ‘Lieve ik!’ riep de oude heer met opgeheven handen. 'Wat een scherpzinnigheid - wat een scherpzinnigheid!'