THE ROAD TO BUNKER HILL -------------------------------------------------------------------------------- [3] Chapter One A NIGHT TO BE YOUNG “Nothing ever happens in this town,” said Eben Poore, dangling his long legs over the edge of the wharf, and looking down river to the open sea. The sky was pale, almost white above the long sand bar of Plum Island, he noticed, but the streets were growing dark behind him, and twilight had begun to gather round the warehouses and tall-masted ships by the waterside. “No,” agreed Dick Moody, “nothing ever happens in Newburyport. Wish we could have a ‘tea party’ like they had in Boston a spell back. I’d sure enough be glad to rig up like an Indian and heave a chest of bohea overside.” “I guess all the merchants know better than to bring it in,” said Johnny Pettengall. “Nobody’d drink the stuff. We got no name o’ being a Tory town.” Johnny was older than the other boys, seventeen past. He had his own gun and drilled with the militia on muster days. “But something has happened in Newburyport,” he went on, “though I don’t suppose it would mean very much to either o’ you.” “What did happen?” asked Dick lazily. “Somebody’s cat[4] kitten, or Indian Joe take too much rum and do a war dance in Queen Street again?” Johnny shook his head and smiled. “Sally Rose Townsend’s back,” he said. The other boys sat up, and their faces brightened. “I don’t care much for girls,” said Eben, picking a piece of long brown seaweed from the dock’s end and shredding it in his fingers. “But Sally Rose is different. Maybe it’s her hair.” “Having gold-colored hair never hurt a girl none,” declared Johnny, with the air of a man who knew about such things, a man grown. “But with Sally Rose—well, it’s the way she smiles, I think.” “I like Kitty better,” said Dick stoutly. “Sally Rose is always grinning—at everybody. When Kitty smiles, there’s some sense to it—when she’s pleased, or you tell her a joke.” “What’s Sally Rose doing in Newburyport this time o’ year?” asked Eben. “She comes in the summer to visit Granny Greenleaf and her cousin Kitty, but it’s still early spring—April nineteenth, for I took me a look at the almanac this morning. See, there’s the first log raft from New Hampshire just tied up today.” The other boys looked where he pointed. Through the gathering darkness they saw that a drift of shaggy logs covered the whole surface of a little cove nearby. Lanterns flashed here and there, and a dim shouting echoed among the narrow lanes and small brick houses beside the river. The lumbermen who had brought the raft down from the great forests farther up the Merrimack, were moving about it now, making everything fast for the night. “It’s been a warm spring,” said Johnny, smiling quietly to himself. Dick shivered and turned up the collar of his homespun jacket. “Maybe it has,” he said, “but it’s cold enough tonight[5] to freeze your gizzard. Hope there won’t be a frost, with the apple trees already budded and most o’ the fields plowed. But what’s that got to do with Sally Rose? Her father keeps a tavern in Charlestown, shops and houses all round, and the seasons don’t matter. Spring don’t mean nothing there.” “There’s a lot stirring round Charlestown this spring, Sally Rose says,” continued Johnny. “Looks like the British soldiers in Boston might be ’most ready to come out and fight. We been expecting it, and we got plenty o’ powder laid by, at Concord and a few places more. Might need to use it any time now. Sally Rose’s father thought she’d be safer here.” “Did she tell you that?” asked Eben quickly. “You’ve talked with her then?” “Yes, I talked with her,” said Johnny. He turned his dark head a little and looked up the hill at the lighted town behind them, starlight over the dormer windows set high in the rooftops, the church steeple white against the night sky. He seemed to be watching for something. He did not say any more. A group of sailors swaggered by, jesting and laughing, on their way to the Wolfe Tavern after grog. The spring wind brought a salt smell up from the river, a fish smell, and the clean scent of pine logs from the raft in the cove. One lone candle burned in the window of a counting house nearby and showed them a figure hunched over a tall desk and open ledger. Dick pointed suddenly toward it. “Shiver my jib and start my planks if I’d want to be a counting-house clerk!” he exclaimed. Dick was apprenticed to his uncle in the ship-building trade, but what he wanted was to go to sea. Eben, an orphan, did chores at a boardinghouse in Chandler’s Lane, and Johnny helped his father on their farm below the town, a farm known for its poor soil and salt hay. [6]Before anyone could answer him, a girl’s laugh rang out, somewhere in the shadowy streets above. “That’s Sally Rose!” cried Eben. “I’d know her laugh in Jamaicy—if I was to hear it there! She—she—you knew she was coming down here, Johnny! You knew!” “Yes, I knew,” said Johnny. There was a light in his eye, a reflection from the counting-house candle, perhaps. “She said she and Kit might take a walk this way, if Granny Greenleaf would let them out.” “Well, Granny did,” cried Dick, “for she’s coming, and Kitty with her. Look there!” Two girls came tripping gaily toward them, their full skirts sweeping the rutted lane, little white shawls drawn about their shoulders, their hair brushed back from their faces and falling in curls behind. One girl’s hair was soft brown, and the other’s yellow like Indian corn. The boys stood up. Johnny went forward. “I been waiting for you, Sally Rose,” he said. Sally Rose walked slowly toward him, her head lifted, her eyes shining. She put out both her hands. “My, you’re handsome, Johnny,” she said. “I’d forgotten how handsome you were. We don’t have lads like you in Charlestown, you know.” Johnny gripped both her hands against the front of his jacket and took a deep breath. The other boys looked embarrassed. Eben stared down at his feet. He suddenly realized that they were bare, bare and not very clean. He owned a pair of shoes, of course, but he only wore them on Sundays and in the wintertime. “Glad you came back, Sally Rose,” he said, not looking at her. “Oh, thank you, Eben,” she answered sweetly. “I’m so glad that you’re glad.” Johnny opened his eyes wide and gave Eben an unfriendly stare. [7]“Hey, Kit,” said Dick, “I haven’t seen you since—” The brown-haired girl smiled. “You’d have seen me if you’d looked,” she said. “I passed you by the ropewalk last Friday afternoon. I was going to Polly Little’s to bring home some tulip bulbs for Granny. I waved to you, but you wouldn’t see me. You were too busy cleaning a tar barrel.” Dick looked down at the worn planks of Somerby’s Wharf. It was dark beside the river now, and the only light came from the windowpanes of the small houses along the street. “I’m sorry, Kitty,” he said. “It doesn’t matter, Dick,” she answered. Her blue eyes smiled at him. Her voice sounded soothing and kind. The five of them stood there, silent in the spring night and the sharp sea wind. Johnny shifted his feet uneasily. Even Sally Rose did not know what to do or say. Finally Eben spoke. His voice quavered a little, harsh, and self-conscious, and high. “If I had a shilling,” he said, “I’d ask you all to come up to the Wolfe Tavern and have a glass of beer.” Dick snorted. “Lot of good a shilling would do you there!” he said. “Ma’am Davenport’s real strict. She won’t sell drink to lads of thirteen.” Eben wilted for a moment. Then Sally Rose smiled at him, and he squared his shoulders and stood up taller than before. “I don’t care for the taste of beer,” she said. “Perhaps I see too much of it in Father’s tavern as it passes over the board. But thank you, Eben. It was a kind thought.” She turned to Johnny, and her voice grew low and soft. “Will there be a moon?” she asked. He answered her gruffly. “Not till later. Much later, after the bells have rung curfew; after you girls are home abed.” “Oh—?” answered Sally Rose provocatively. “Well, here we are, Sally Rose,” said Kitty in a brisk tone, “You said you wanted to come down to the river.” [8]She looked out at the dark flowing stream with the river barges and fishing smacks and deep-sea-going ships moored on its quiet surface, lanterns in their rigging, their tall masts reared against the sky, and their sails furled tight. Ships home from Virginia and the Barbados, from all over the world, maybe; their holds full of sugar and rice and wine, silks and laces and oil, India muslins, and French knickknacks, and gunpowder out of Holland—even if they carried no tea. Try as they would, the King’s laws hadn’t been able to interfere too much with trade. “Now that you’re here,” she went on, “what do you want to do?” “We could go for a walk through the marshes, Plum Island way,” said Sally Rose, looking at Johnny. “All of us?” he asked her. Kitty and Eben and Dick ought to know that he meant for them to go away and leave him alone with Sally Rose. But they didn’t go. “We could all go back to our house and have plum cake and buttermilk,” suggested Kitty. “Granny cut a new plum cake yesterday.” Eben’s voice rose high and shrill again. “We could play hide-and-seek,” he announced boldly. Sally Rose giggled. Then she clapped a hand over her mouth. “That’s only for young ’uns,” muttered Dick. “I be too big for that now.” But suddenly Kitty defended the idea. “You’re right, of course, Dick,” she said wistfully. “But then, don’t you sometimes hate to feel you’re getting too big for the things that used to be fun? Eben’s the youngest of us, and he finished school more than a year ago. Soon we’ll be grown and married, with houses and children, and we won’t be able to run out after dark like this, and walk by the river, and watch for the moon. We’ll have to stay in, and rock babies,[9] and split firewood, and see that the doors are locked and the table set for breakfast. It’ll come on us all so soon now.” She looked at Johnny appealingly. “Let’s have one last play night—one night to be young—before we grow too old.” Johnny’s eyes widened suddenly, and his mouth curved in a smile. Sally Rose had a cluster of apple buds pinned on her bodice, and their sweetness hovered all about. It made him feel sad, and happy, and unsettled as a girl, ready to agree to anything, even Kitty’s daft notion. “Right enough, Kit,” he said. “For one more night, we’ll be young. We’ll play hide-and-seek, if we never do again. I’ll count first, and the rest of you hide. This’ll be goal, this empty rum keg here.” He sat down on the rum keg and buried his face in his hands. “Ten—fifteen—twenty—” he began slowly. With a little squeal, Sally Rose picked up her skirts and ran to hide behind a pile of lobster crates in a far corner. The others hesitated a moment. “Forty-five—fifty—” went on Johnny, still very slow. They scattered then. Eben crawled under a ship’s boat, broken and lying sideways on the wharf. Dick ran into a doorway across the lane. Kitty waited until she had barely time to crouch down behind a pile of wooden boxes marked with a black “W. I.”—West India goods.

DE WEG NAAR BUNKER HILL -------------------------------------------------- ------------------------------ [3] Hoofdstuk een EEN NACHT OM JONG TE ZIJN 'Er gebeurt nooit iets in deze stad,' zei Eben Poore, zijn lange benen bungelend over de rand van de kade en de rivier afkijkend naar de open zee. De lucht was bleek, bijna wit boven de lange zandbank van Plum Island, merkte hij op, maar de straten werden donker achter hem en de schemering begon zich samen te vatten rond de pakhuizen en schepen met hoge masten aan de waterkant. 'Nee,' beaamde Dick Moody, 'er gebeurt nooit iets in Newburyport. Ik wou dat we een 'theekransje' konden hebben zoals ze een tijd geleden in Boston hadden. Ik zou zeker blij zijn om als een indiaan op te tuigen en een kist bohea overboord te hijsen. 'Ik denk dat alle handelaren wel beter weten dan het binnen te halen,' zei Johnny Pettengall. “Niemand zou het spul drinken. We hebben geen naam omdat we een Tory-stad zijn.' Johnny was ouder dan de andere jongens, zeventien jaar. Hij had zijn eigen wapen en oefende op monsterdagen met de militie. ‘Maar er is iets gebeurd in Newburyport,’ vervolgde hij, ‘hoewel ik denk dat het voor jullie beiden niet veel zou betekenen.’ "Wat is er gebeurd?" vroeg Dick lui."Iemands kat [4] kitten, of Indiase Joe neemt te veel rum en doet weer een oorlogsdans in Queen Street?" Johnny schudde zijn hoofd en glimlachte. ‘Sally Rose Townsend is terug,’ zei hij. De andere jongens gingen rechtop zitten en hun gezichten klaarden op. ‘Ik geef niet veel om meisjes,’ zei Eben, terwijl hij een stuk lang bruin zeewier van het uiteinde van het dok plukte en het met zijn vingers aan flarden scheurde. “Maar Sally Rose is anders. Misschien is het haar haar." 'Goudkleurig haar hebben heeft een meisje nooit kwaad gedaan', verklaarde Johnny, met de uitstraling van een man die van zulke dingen af ​​wist, een volwassen man. "Maar met Sally Rose - nou, het is de manier waarop ze lacht, denk ik." 'Ik vind Kitty leuker,' zei Dick stoutmoedig. 'Sally Rose grijnst altijd - naar iedereen. Als Kitty lacht, heeft dat enige zin - als ze blij is, of als je haar een grap vertelt.' "Wat doet Sally Rose deze tijd van het jaar in Newburyport?" vroeg Eben. 'Ze komt in de zomer om oma Greenleaf en haar nicht Kitty te bezoeken, maar het is nog vroeg in de lente - 19 april, want ik heb vanmorgen naar de almanak gekeken. Kijk, daar is het eerste blokvlot uit New Hampshire net vandaag aangemeerd.' De andere jongens keken waar hij naar wees.Door de toenemende duisternis zagen ze dat een sliert ruige boomstammen het hele oppervlak van een kleine inham in de buurt bedekte. Hier en daar flitsten lantaarns en een zwak geschreeuw weergalmde tussen de smalle straatjes en kleine bakstenen huizen langs de rivier. De houthakkers die het vlot uit de grote wouden verder de Merrimack op hadden gehaald, bewogen er nu omheen en maakten alles snel voor de nacht. ‘Het is een warme lente geweest,’ zei Johnny terwijl hij zachtjes in zichzelf glimlachte. Dick huiverde en draaide de kraag van zijn handgeweven jack op. 'Misschien wel,' zei hij, 'maar het is koud genoeg vannacht[5] om je spiermaag te bevriezen. Ik hoop dat er geen nachtvorst zal zijn, met de appelbomen al uitgebloeid en de meeste velden omgeploegd. Maar wat heeft dat met Sally Rose te maken? Haar vader heeft een taverne in Charlestown, winkels en huizen rondom, en de seizoenen doen er niet toe. De lente betekent daar niets.” "Er is dit voorjaar veel te doen in Charlestown, zegt Sally Rose," vervolgde Johnny. 'Het lijkt erop dat de Britse soldaten in Boston het meest klaar zijn om naar buiten te komen en te vechten. We hadden het verwacht, en we hebben genoeg poeder gekregen, bij Concord en nog een paar plaatsen. Misschien moet je het nu elk moment gebruiken.De vader van Sally Rose dacht dat ze hier veiliger zou zijn.' "Heeft ze je dat verteld?" vroeg Eben snel. "Heb je dan met haar gepraat?" 'Ja, ik heb met haar gepraat,' zei Johnny. Hij draaide zijn donkere hoofd een beetje en keek de heuvel op naar de verlichte stad achter hen, het sterrenlicht boven de dakkapellen hoog in de daken, de kerktoren wit tegen de nachtelijke hemel. Hij leek ergens naar uit te kijken. Hij zei niets meer. Een groep matrozen kwam spottend en lachend voorbij op weg naar de Wolfe Tavern na grog. De lentewind bracht een zoute geur uit de rivier, een visgeur en de zuivere geur van pijnboomstammen van het vlot in de baai. Een eenzame kaars brandde in het raam van een rekenkamer in de buurt en toonde hen een gestalte die gebogen stond over een hoog bureau en een openstaand grootboek. Dick wees er plotseling naar toe. "Wilt mijn giek en start mijn planken als ik een kantoorbediende wil zijn!" hij riep uit. Dick ging in de leer bij zijn oom in de scheepsbouw, maar wat hij wilde was naar zee gaan. Eben, een wees, deed klusjes in een pension in Chandler's Lane, en Johnny hielp zijn vader op hun boerderij onder de stad, een boerderij die bekend staat om zijn arme grond en zout hooi. [6]Voordat iemand hem kon antwoorden, klonk ergens in de schimmige straten erboven een meisjeslach."Dat is Sally Rose!" riep Eben. ‘Ik zou haar horen lachen in Jamaica – als ik het daar zou horen! Zij - zij - je wist dat ze hierheen zou komen, Johnny! Jij wist!" 'Ja, dat wist ik,' zei Johnny. Er was een licht in zijn oog, misschien een weerspiegeling van de kaars van het rekenhuis. 'Ze zei dat zij en Kit misschien deze kant op zouden gaan, als oma Greenleaf hen zou laten gaan.' "Nou, oma wel," riep Dick, "want ze komt en Kitty met haar. Kijk daar!" Twee meisjes kwamen vrolijk trippelend op hen af, hun volle rokken zwaaiden over de ruige laan, kleine witte sjaaltjes om hun schouders, hun haar was van hun gezicht geborsteld en vielen in krullen naar achteren. Het haar van het ene meisje was zachtbruin en het andere geel als maïs. De jongens stonden op. Johnny ging naar voren. 'Ik heb op je gewacht, Sally Rose,' zei hij. Sally Rose liep langzaam naar hem toe, haar hoofd opgeheven, haar ogen glinsterend. Ze stak haar beide handen uit. ‘Tjonge, je bent knap, Johnny,’ zei ze. 'Ik was vergeten hoe knap je was. We hebben geen jongens zoals jij in Charlestown, weet je.' Johnny greep haar beide handen tegen de voorkant van zijn jas en haalde diep adem. De andere jongens keken verlegen. Eben staarde naar zijn voeten.Hij realiseerde zich plotseling dat ze kaal, kaal en niet erg schoon waren. Hij had natuurlijk wel een paar schoenen, maar die droeg hij alleen op zondag en in de winter. 'Blij dat je terug bent, Sally Rose,' zei hij zonder haar aan te kijken. 'O, dank je, Eben,' antwoordde ze liefjes. "Ik ben zo blij dat je blij bent." Johnny sperde zijn ogen wijd open en wierp Eben een onvriendelijke blik toe. [7] 'Hé, Kit,' zei Dick, 'ik heb je niet meer gezien sinds...' Het bruinharige meisje glimlachte. ‘Je had me gezien als je had gekeken,’ zei ze. 'Ik ben je afgelopen vrijdagmiddag langs de kabelbaan gepasseerd. Ik ging naar Polly Little's om wat tulpenbollen voor oma mee naar huis te nemen. Ik zwaaide naar je, maar je wilde me niet zien. Je had het te druk met het schoonmaken van een teervat.” Dick keek naar de versleten planken van Somerby's Wharf. Het was nu donker naast de rivier en het enige licht kwam van de ruiten van de kleine huisjes langs de straat. ‘Het spijt me, Kitty,’ zei hij. ‘Het maakt niet uit, Dick,’ antwoordde ze. Haar blauwe ogen glimlachten naar hem. Haar stem klonk rustgevend en vriendelijk. Ze stonden daar met z'n vijven, stil in de lentenacht en de scherpe zeewind. Johnny verschoof ongemakkelijk met zijn voeten. Zelfs Sally Rose wist niet wat ze moest doen of zeggen. Eindelijk sprak Eben.Zijn stem trilde een beetje, hard, zelfbewust en hoog. "Als ik een shilling had," zei hij, "zou ik jullie allemaal vragen om naar de Wolfe Tavern te komen en een glas bier te drinken." Dick snoof. "Veel goed zou een shilling je daar doen!" hij zei. ‘Mevrouw Davenport is heel streng. Ze zal geen drank verkopen aan jongens van dertien.' Eben verslapte even. Toen glimlachte Sally Rose naar hem, en hij rechtte zijn schouders en stond hoger dan voorheen. "Ik geef niet om de smaak van bier," zei ze. ‘Misschien zie ik er teveel van in vaders herberg als het over het bord gaat. Maar bedankt, Eben. Het was een vriendelijke gedachte.” Ze wendde zich tot Johnny en haar stem werd laag en zacht. "Zal er een maan zijn?" zij vroeg. Hij antwoordde haar nors. 'Niet later. Veel later, nadat de klokken hebben geklonken; nadat jullie meisjes naar huis zijn gegaan.' "Oh-?" antwoordde Sally Rose provocerend.'Nou, hier zijn we dan, Sally Rose,' zei Kitty op stevige toon, 'je zei dat je naar de rivier wilde komen.' [8] Ze keek naar de donkere stromende beek met de rivierschuiten en vissersboten en diepzeeschepen afgemeerd op het stille oppervlak, lantaarns in hun tuigage, hun hoge masten tegen de lucht gehesen en hun zeilen strak opgevouwen. Schepen naar huis vanuit Virginia en Barbados, misschien van over de hele wereld; hun ruimen vol suiker en rijst en wijn, zijde en veters en olie, Indiase mousseline en Franse prullaria en buskruit uit Holland - zelfs als ze geen thee bij zich hadden. Wat ze ook probeerden, de wetten van de koning hadden de handel niet al te veel kunnen belemmeren. "Nu je hier bent," ging ze verder, "wat wil je doen?" 'We zouden een wandeling door de moerassen kunnen maken, op Plum Island-manier,' zei Sally Rose, kijkend naar Johnny. "Wij allemaal?" hij vroeg haar. Kitty, Eben en Dick zouden moeten weten dat het zijn bedoeling was dat ze weg zouden gaan en hem alleen zouden laten met Sally Rose. Maar ze gingen niet. 'We kunnen allemaal naar ons huis gaan en pruimentaart en karnemelk eten,' opperde Kitty. "Oma heeft gisteren een nieuwe pruimentaart gesneden." Ebens stem klonk weer hoog en schel. 'We zouden verstoppertje kunnen spelen,' kondigde hij stoutmoedig aan. Sally Rose giechelde.Toen sloeg ze een hand voor haar mond. ‘Dat is alleen voor jonge mensen,’ mompelde Dick. "Daar ben ik nu te groot voor." Maar plotseling verdedigde Kitty het idee. ‘Je hebt natuurlijk gelijk, Dick,’ zei ze weemoedig. 'Maar heb je er soms ook een hekel aan om het gevoel te hebben dat je te groot wordt voor de dingen die vroeger leuk waren? Eben is de jongste van ons, en hij heeft meer dan een jaar geleden zijn school afgemaakt. Binnenkort zullen we volwassen en getrouwd zijn, met huizen en kinderen, en we zullen niet in staat zijn om in het donker zo weg te rennen, langs de rivier te lopen en naar de maan te kijken. We zullen binnen moeten blijven, baby's wiegen,[9] en brandhout splijten, en ervoor zorgen dat de deuren op slot gaan en de tafel gedekt wordt voor het ontbijt. Het zal ons allemaal zo snel overkomen.’ Ze keek Johnny aantrekkelijk aan. "Laten we nog een laatste speelavond hebben - een nacht om jong te zijn - voordat we te oud worden." Johnny's ogen werden plotseling groot en zijn mond krulde zich in een glimlach. Sally Rose had een cluster van appelknoppen op haar lijfje gespeld, en hun zoetheid zweefde overal rond. Het gaf hem een ​​verdrietig, gelukkig en onrustig gevoel als een meisje, klaar om met alles in te stemmen, zelfs met Kitty's dwaze idee. 'Goed genoeg, Kit,' zei hij. 'Nog één nacht zijn we jong.We zullen verstoppertje spelen, als we het nooit meer doen. Ik tel eerst, en de rest van jullie verbergt zich. Dit wordt het doel, dit lege rumvat hier.' Hij ging op het rumvat zitten en begroef zijn gezicht in zijn handen. 'Tien... vijftien... twintig...' begon hij langzaam. Met een klein gilletje pakte Sally Rose haar rokken op en rende weg om zich achter een stapel kreeftenkratten in een verre hoek te verschuilen. De anderen aarzelden even. 'Vijfenveertig...vijftig...' vervolgde Johnny, nog steeds erg traag. Ze verspreidden zich toen. Eben kroop onder de boot van een schip, gebroken en liggend op de kade. Dick rende door een deuropening aan de andere kant van de baan. Kitty wachtte tot ze amper tijd had om te hurken achter een stapel houten kisten gemarkeerd met een zwarte 'W. ik.” — West-Indische goederen.