Ascanio The romances of Alexandre Dumas, Volume XI THE STREET AND THE STUDIO Time, four o'clock in the afternoon of the tenth day of July in the year of grace 1540. Place, the entrance to the church Des Grands Augustins, within the precincts of the University, by the receptacle for holy water near the door. A tall, handsome youth, olive-skinned, with long waving locks and great black eyes, simply but elegantly clad, his only weapon a little dagger with a hilt of marvellous workmanship, was standing there, and, doubtless from motives of pure piety and humility, had not stirred from the spot throughout the vespers service. With head bowed in an attitude of devout contemplation, he was murmuring beneath his breath I know not what words,—his prayers let us hope,—for he spoke so low that none but himself and God could hear what he might say. As the service drew near its close, however, he raised his voice slightly, and they who stood nearest him could hear these half-audible words:— "How wretchedly these French monks drone out their psalms! Could they not sing more melodiously before her, whose ear should be accustomed to angels' voices? Ah! this is well; the vespers are at an end at last. Mon Dieu! mon Dieu! grant that I be more fortunate to-day than on last Sunday, and that she do at least raise her eyes to my face!" This last prayer was most artful, in very truth; for if she to whom it was addressed should chance to raise her eyes to the suppliant's face, she would see the most adorable youthful head that she had ever seen in dreams, while reading the eleven mythological tales which were so fashionable at the time, by virtue of the charming couplets of Master Clement Marot, and which told of the loves of Psyche and the death of Narcissus. Indeed, beneath his simple sober-hued costume, the youth whom we have introduced to our readers was remarkably handsome, and wore an air of unmistakable refinement: moreover, his smile was infinitely sweet and attractive, and his glance, which dared not yet be bold, was as ardent and impassioned as ever flashed from the great speaking eyes of eighteen years. Meanwhile, upon hearing the movement of many chairs announcing the end of the service, our lover,—for the reader will have discovered from the few words he has uttered that he is entitled to be so described,—our lover, I say, drew aside a little, and watched the congregation pass silently forth,—a congregation composed of staid church-wardens, respectable matrons past their giddy days, and prepossessing damsels. But for none of these had the youth come thither, for his glance did not brighten, nor did he step impulsively forward, until he saw approach a maiden dressed in white, and attended by a duenna,—a duenna of high station, be it understood,—who seemed accustomed to the ways of society, a duenna not unyouthful nor unattractive, and by no means savage in appearance. When the two ladies approached the basin of holy water, our youth took some of the liquid and gallantly offered it to them. The duenna bestowed the most gracious of smiles and most grateful of courtesies upon him, and even touched his fingers as she took the cup, which, to his great chagrin, she herself handed to her companion; but the latter, notwithstanding the fervent prayer whereof she had been the object a few moments before, kept her eyes constantly upon the ground,—a sure proof that she knew the comely youth was there,—so that the comely youth, when she had passed, stamped upon the flags, muttering, "Alas! again she did not see me." An equally sure proof that the comely youth was, as we have said, no more than eighteen years old. But after the first burst of vexation, our unknown hastened down the steps of the church, and, seeing that the absent-minded beauty, having lowered her veil and taken her attendant's arm, had turned to the right, hastened to take the same direction, observing that his own home chanced to lie that way. The maiden followed the quay as far as Pont Saint-Michel, and crossed Pont Saint-Michel; still it was our hero's road. She next passed through Rue de la Barillerie, and crossed Pont au Change; and as she was still pursuing our hero's road, our hero followed her like her shadow. Every pretty girl's shadow is a lover. But alas! when she reached the Grand Châtelet, the lovely star, whereof our unknown had made himself the satellite, was suddenly eclipsed: the wicket of the royal prison opened the instant that the duenna knocked, and closed again behind them. The young man was taken aback for a moment; but as he was a very decided fellow when there was no pretty girl at hand to weaken his resolution, he very soon made up his mind what course to pursue. A sergeant, pike on shoulder, was walking sedately back and forth before the door of the Châtelet. Our youthful unknown followed the example of the worthy sentinel, and, having walked on a short distance to avoid observation, but not so far as to lose sight of the door, he heroically began his amorous sentry-go. If the reader has ever done sentry duty in the course of his life, he must have noticed that one of the surest means of making the time pass quickly is to commune with one's self. Our hero doubtless was accustomed to such duty, for he had hardly begun his promenade when he addressed the following monologue to himself:— "Assuredly it cannot be that she lives in yonder prison. This morning after mass, and these last two Sundays when I dared not follow her save with my eyes,—dullard that I was!—she turned not to the right upon the quay, but to the left, toward the Porte de Nesle, and the Pré-aux-Cleres. What the devil brings her to the Châtelet? What can it be? To see a prisoner, perhaps, her brother 't is most like. Poor girl! she must suffer cruelly, for doubtless she is as sweet and kind as she is lovely. Pardieu! I'm sorely tempted to accost her, ask her frankly who it is, and offer my services. If it be her brother, I'll tell the patron the whole story, and ask his advice. When one has escaped from the Castle of San Angelo, as he has, one has a shrewd idea of the best way to get out of prison. There's no more to be said: I'll save her brother. After I have rendered him such a service, he'll be my friend for life and death. Of course he'll ask me then what he can do for me when I have done so much for him. Then I'll confess that I love his sister. He'll present me to her, and then we'll see if she won't raise her eyes." Once launched upon such a course, we need not say how a lover's thoughts flow on unchecked. Thus it was that our youth was vastly amazed to hear the clock strike four, and see the sentinel relieved. The new sergeant began his promenade, and the young man resumed his. His method of passing time had succeeded too well for him not to continue to make use of it; so he resumed his discourse upon a theme no less fruitful of ideas than the other:— "How lovely she is! how graceful every movement! how modest her bearing! how classic the outline of her features! There is in the whole world no other than Leonardo da Vinci or the divine Raphael, worthy to reproduce the image of that chaste and spotless being; nor would they prove equal to the task, save at the very zenith of their talent. O mon Dieu! why am not I a painter, rather than a sculptor, worker in enamel, or goldsmith? First of all, were I a painter, there'd be no need that I should have her before my eyes to make her portrait. I should never cease to see her great blue eyes, her beautiful blonde tresses, her pearly skin and slender form. Were I a painter, I should paint her face in every picture, as Sanzio did with Fornarina, and Andrea del Sarto with Lucrezia. And what a contrast betwixt her and Fornarina! in sooth, neither the one nor the other is worthy to unloose her shoe laces. In the first place, Fornarina—" The youth was not at the end of his comparisons, which were, as the reader will imagine, uniformly to the advantage of his inamorata, when the hour struck. The second sentinel was relieved. "Six o'clock! 'T is strange how the time flies!" muttered the youth, "and if it flies thus quickly while I wait for her, how should it be if I were by her side! Ah! by her side I should lose count of time; I should be in paradise. If I were by her side, I should but look at her, and so the hours and days and months would pass. What a blissful life that would be, mon Dieu!" and the young man lost himself in an ecstatic reverie; for his mistress, though absent, seemed to pass in person before his eyes,—the eyes of a true artist. The third sentinel was relieved. Eight o'clock struck on all the parish churches, and the shades of night began to fall, for all authorities are in accord that the twilight hour in July three hundred years ago was in the neighborhood of eight o'clock, as now; but what is perhaps more astonishing than that is the fabulous perseverance of a sixteenth century lover. All passions were ardent in those days, and vigorous young hearts no more stopped short in love than in art or war. However, the patience of the young artist—for he has let us into the secret of his profession—was rewarded at last, when he saw the ponderous door of the Châtelet open for the twentieth time, but this time to give passage to her for whom he was waiting. The same chaperon was still at her side, and furthermore, two archers of the provost's guard followed ten paces behind her, as escort.

Ascanio De romances van Alexandre Dumas, Volume XI DE STRAAT EN DE STUDIO Tijd, vier uur 's middags van de tiende juli in het jaar van genade 1540. Plaats, de ingang van de kerk Des Grands Augustins, op het terrein van de universiteit, bij de opvangbak voor wijwater bij de deur. Een lange, knappe jongen met een olijfkleurige huid, met lange golvende lokken en grote zwarte ogen, eenvoudig maar elegant gekleed, zijn enige wapen een kleine dolk met een prachtig handgemaakt gevest, stond daar, en ongetwijfeld uit pure vroomheid en nederigheid, was tijdens de hele vesperdienst niet van de plaats gekomen. Met gebogen hoofd in een houding van vrome contemplatie, mompelde hij binnensmonds ik weet niet welke woorden - zijn gebeden laten we hopen - want hij sprak zo zacht dat niemand behalve hijzelf en God konden horen wat hij zou kunnen zeggen. Toen de dienst echter bijna ten einde liep, verhief hij zijn stem een ​​beetje, en zij die het dichtst bij hem stonden, konden deze half hoorbare woorden horen: "Hoe ellendig dreunen deze Franse monniken hun psalmen uit! Zouden ze niet melodieuzer voor haar kunnen zingen, wiens oor zou moeten wennen aan de stemmen van engelen? Ah! dit is goed; de vespers zijn eindelijk ten einde. Mon Dieu! mon Dieu !geef toe dat ik vandaag meer geluk heb dan afgelopen zondag, en dat ze tenminste haar ogen naar mijn gezicht opslaat!" Dit laatste gebed was zeer kunstig, in waarheid; want als zij aan wie het was gericht de kans zou krijgen om haar ogen op te slaan naar het gezicht van de smekeling, zou ze het schattigste jeugdige hoofd zien dat ze ooit in dromen had gezien, terwijl ze de elf mythologische verhalen las die destijds zo in de mode waren, door deugd van de charmante coupletten van meester Clement Marot, en die vertelde over de liefdes van Psyche en de dood van Narcissus. Inderdaad, onder zijn eenvoudige sober getinte kostuum was de jongeman die we aan onze lezers hebben voorgesteld opmerkelijk knap, en droeg een air van onmiskenbare verfijning: bovendien was zijn glimlach oneindig lief en aantrekkelijk, en zijn blik, die nog niet durfde te zijn stoutmoedig, was zo vurig en hartstochtelijk als ooit flitste uit de grote sprekende ogen van achttien jaar. Ondertussen, bij het horen van de beweging van vele stoelen die het einde van de dienst aankondigen, onze minnaar, - want de lezer zal hebben ontdekt uit de weinige woorden die hij heeft geuit dat hij het recht heeft om zo te worden beschreven, - onze minnaar, zeg ik, trok een beetje opzij en keek hoe de gemeente zwijgend voortging, - een gemeente bestaande uit bezadigde kerkvoogden, respectabele matrons voorbij hun duizelingwekkende dagen, en innemende jonkvrouwen.Maar voor geen van hen was de jongeling daarheen gekomen, want zijn blik klaarde niet op, en hij stapte ook niet impulsief naar voren, totdat hij een in het wit gekleed meisje zag naderen, vergezeld door een duenna, - een duenna van hoge rang, zij het begreep, - die gewend leek te zijn aan de gewoonten van de samenleving, een duenna die niet jeugdig of onaantrekkelijk was, en geenszins woest van uiterlijk. Toen de twee dames het bekken met wijwater naderden, nam onze jeugd wat van de vloeistof en bood het hen galant aan. De duenna schonk hem de meest gracieuze glimlach en de meest dankbare beleefdheid, en raakte zelfs zijn vingers aan toen ze de beker aannam, die ze, tot zijn grote ergernis, zelf aan haar metgezel gaf; maar de laatste hield, ondanks het vurige gebed waarvan ze enkele ogenblikken tevoren het voorwerp was geweest, haar blik voortdurend op de grond gericht, - een zeker bewijs dat ze wist dat de knappe jongen daar was, - zodat de knappe jongen, toen ze passeerde, stampte op de vlaggen, mompelend: "Helaas! opnieuw zag ze me niet." Een even zeker bewijs dat de knappe jongen, zoals we zeiden, niet ouder was dan achttien jaar.Maar na de eerste uitbarsting van ergernis haastte onze onbekende zich de trappen van de kerk af, en toen ze zag dat de verstrooide schoonheid, nadat ze haar sluier had laten zakken en de arm van haar bediende had genomen, zich naar rechts had gedraaid, haastte ze zich dezelfde richting op te gaan. , terwijl hij opmerkte dat zijn eigen huis toevallig zo lag. Het meisje volgde de kade tot aan de Pont Saint-Michel en stak de Pont Saint-Michel over; toch was het de weg van onze held. Ze ging vervolgens door de Rue de la Barillerie en stak de Pont au Change over; en terwijl ze nog steeds de weg van onze held volgde, volgde onze held haar als haar schaduw. De schaduw van elk mooi meisje is een minnaar. Maar helaas! toen ze het Grand Châtelet bereikte, werd de mooie ster, waarvan onze onbekende zichzelf tot satelliet had gemaakt, plotseling verduisterd: het wicket van de koninklijke gevangenis ging open zodra de duenna klopte en sloot zich weer achter hen. De jongeman was even verbijsterd; maar daar hij een zeer besliste kerel was toen er geen mooi meisje in de buurt was om zijn besluit te verzwakken, besloot hij al snel welke koers hij zou volgen. Een sergeant, snoek op schouder, liep kalm heen en weer voor de deur van het Châtelet. Onze jeugdige onbekende volgde het voorbeeld van de waardige schildwacht, en na een korte afstand te hebben gelopen om observatie te vermijden, maar niet zo ver dat hij de deur uit het oog verloor, begon hij heldhaftig aan zijn amoureuze wachttocht.Als de lezer in de loop van zijn leven ooit als schildwacht dienst heeft gedaan, moet het hem zijn opgevallen dat een van de zekerste manieren om de tijd snel te laten verstrijken, is om met zichzelf te communiceren. Onze held was ongetwijfeld aan zo'n plicht gewend, want hij was nauwelijks aan zijn wandeling begonnen of hij sprak de volgende monoloog tot zichzelf: "Het kan toch niet zo zijn dat ze in de gevangenis daarginds woont. Vanmorgen na de mis, en de laatste twee zondagen, toen ik haar alleen met mijn ogen durfde te volgen, - stom dat ik was! - sloeg ze op de kade niet rechtsaf, maar naar links, in de richting van de Porte de Nesle en de Pré-aux-Cleres. Wat de duivel haar naar de Châtelet brengt? Wat kan het zijn? Een gevangene zien, misschien lijkt haar broer 't het meest op. Arm meisje "Ze moet wreed lijden, want ze is ongetwijfeld even lief en vriendelijk als ze mooi is. Pardieu! Ik kom in de verleiding om haar aan te spreken, haar eerlijk te vragen wie het is en mijn diensten aan te bieden. Als het haar broer is, ik' Ik zal de beschermheer het hele verhaal vertellen en hem om advies vragen. Wanneer iemand is ontsnapt uit het kasteel van San Angelo, zoals hij heeft gedaan, heeft hij een slim idee van de beste manier om uit de gevangenis te komen. Meer valt er niet te zeggen: Ik zal haar broer redden. Nadat ik hem zo'n dienst heb bewezen, zal hij mijn vriend voor leven en dood zijn. Natuurlijk zal hij me dan vragen wat hij voor me kan doen als ik zoveel heb gedaan f of hij. Dan zal ik bekennen dat ik van zijn zus hou.Hij zal me aan haar voorstellen, en dan zullen we zien of ze haar ogen niet opslaat." Als we eenmaal op zo'n koers zijn begonnen, hoeven we niet te zeggen hoe de gedachten van een minnaar ongecontroleerd doorstromen. Zo was het dat onze jeugd enorm verbaasd was om de klok vier te horen slaan en de schildwacht opgelucht te zien. De nieuwe sergeant begon aan zijn wandeling en de jongeman hervatte de zijne. Zijn manier van tijdverdrijf was te goed gelukt om er geen gebruik van te blijven maken; dus hervatte hij zijn verhandeling over een thema dat niet minder vruchtbaar was voor ideeën dan het andere: "Wat is ze mooi! hoe gracieus elke beweging! hoe bescheiden haar houding! hoe klassiek de contouren van haar gelaatstrekken! Er is in de hele wereld niemand minder dan Leonardo da Vinci of de goddelijke Raphael, waardig om het beeld van die kuise en vlekkeloos wezen; noch zouden zij de taak aankunnen, behalve op het toppunt van hun talent. O mon Dieu! waarom ben ik geen schilder, in plaats van een beeldhouwer, emaillewerker of goudsmid? Allereerst was ik een schilder, het zou niet nodig zijn dat ik haar voor mijn ogen zou hebben om haar portret te maken. Ik zou nooit ophouden haar grote blauwe ogen te zien, haar mooie blonde lokken, haar parelwitte huid en slanke vorm. Was ik een schilder, Ik zou haar gezicht op elke foto moeten schilderen, zoals Sanzio deed met Fornarina, en Andrea del Sarto met Lucrezia. En wat een contrast tussen haar en Fornarina!in kalmte, noch de een noch de ander is het waard om haar schoenveters los te maken. In de eerste plaats, Fornarina...' De jongeman was niet aan het einde van zijn vergelijkingen, die, zoals de lezer zich zal voorstellen, uniform in het voordeel van zijn inamorata waren, toen het uur sloeg. De tweede schildwacht werd afgelost. 'Zes uur! 'T is vreemd hoe de tijd vliegt!' mompelde de jongen, "en als het zo snel vliegt terwijl ik op haar wacht, hoe zou het dan zijn als ik aan haar zijde was! Ah! aan haar zijde zou ik de tel van de tijd verliezen; ik zou in het paradijs zijn. Als ik bij haar was haar kant, ik zou maar naar haar moeten kijken, en zo zouden de uren en dagen en maanden voorbij gaan. Wat een gelukzalig leven zou dat zijn, mon Dieu!" en de jonge man verloor zichzelf in een extatische mijmering; want zijn minnares, hoewel afwezig, leek persoonlijk voor zijn ogen voorbij te gaan - de ogen van een echte kunstenaar. De derde schildwacht werd afgelost. Acht uur sloeg in alle parochiekerken en de schemering begon te vallen, want alle autoriteiten zijn het erover eens dat de schemering in juli driehonderd jaar geleden in de buurt van acht uur lag, evenals nu; maar wat misschien nog verbazingwekkender is dan dat, is het fabelachtige doorzettingsvermogen van een zestiende-eeuwse minnaar. Alle hartstochten waren in die dagen vurig, en krachtige jonge harten stopten niet meer in liefde dan in kunst of oorlog.Maar het geduld van de jonge kunstenaar - want hij heeft ons het geheim van zijn beroep laten zien - werd eindelijk beloond toen hij de zware deur van het Châtelet voor de twintigste keer zag opengaan, maar deze keer om haar doorgang te geven voor op wie hij wachtte. Dezelfde chaperonne stond nog steeds aan haar zijde en bovendien volgden twee boogschutters van de provoost-garde tien passen achter haar, als escorte.