“Four biscuit, mon ami,” said Lestrade, “and a few strips of smoked meat. Truly, Africa is an excellent place to starve in.” And he yawned as though the subject did not closely concern him. Which nettled me, and I spoke sharply: “Our powder and shot are nearly spent. The king, next whose village we lie, loves us not; his fourth wife can perhaps tell the reason.” Here Lestrade yawned again. “A spiritless wench, but not uncomely,” he murmured in his own tongue. “The palm-oil wine is gone,” I finished. 5Here my comrade was pricked to interest. He raised the flask and set it down with a sigh. “Hélas, thou art ever right, my Dering. What shall it be? Do we fight our way to shore, or on through the jungle, or does it meet with thy judgment that we await here the tender mercies of our royal neighbor yonder?” I gave the fire an ill-tempered shove with my foot, for I was cold and hungry, and it has ever been my experience that a man’s sweetness of temper will suffer from the emptiness of his stomach. “You know it is equally impossible to go or to stay,” I answered shortly. Lestrade held up his hand for silence, and through the heavy patter of the rain on the roof of our hut came a noise that was not of the jungle. Gaston looked to the priming of his rifle; I held my finger on the trigger of my own. “Some one running, and for his life,” said Lestrade, under his breath, and even as he spoke, the door of our cabin was thrust open, and a man leaped into the fire-lit circle. He stood a hunted creature, quivering and 6amazed for an instant, the next, an arrow sped through the doorway and buried its point in his shoulder. A yell of triumph rang through the forest, and two Fan warriors, hideous in war-paint, followed. They faltered on seeing Lestrade and me, but quickly plucked forth their spears to do us injury. It was not the time or place for argument. The report from Gaston’s rifle rang out sharply, and the first savage pitched headlong and lay still, a thin, dark stream trickling from the body over the earthen threshold. The second, I dropped also, but not so neatly, for he wriggled like a big black snake into the underbrush, and was lost to sight. Seeing which I turned to look at our visitor, but here again Lestrade was quicker than I. The negro was leaning heavily against the side of the hut, and Gaston held in his hand the slender arrow which he had plucked from the man’s shoulder. “A pin prick,” I began, with some contempt, for indeed the stranger’s pallor, black though he was, and my comrade’s grave face, 7seemed greater tribute than was needful for so slight a hurt. “Poisoned,” Gaston answered briefly, and even as he said it I knew that it was so. I took the piece of bamboo in my hand. It was some ten inches long and sharpened at one end. I stooped and picked up the bag of skin that lay on the floor beside the body, still warm, of our fallen foe. Arranged in careful order within were other arrows like to the first, each red-tipped, each a swift and fatal messenger. There was no hope, and the wounded man knew it. He was a tall, muscular savage, a little stooped and grizzled with age, but powerful, save for the death sickness that had begun already to loosen his joints. Many lines crossed and recrossed his face, and as I looked on him more closely, I saw that his features were not those of the neighboring tribe, nor indeed did his face resemble the natives that I had seen. Furthermore, his skin was more bronze than black. A curious woven strip falling from one 8shoulder over the right breast bound his middle. Save for this, the man was naked, and I saw that some strange torture had twisted and distorted his wrists and hands. Moreover, his body bore in several places the mark of hot iron, and my gorge rose at the thought of the infernal cruelties that had been practised. Meanwhile Lestrade, with something of a woman’s touch, and in that was I ever far behind my comrade, well-known as he is for skill and nicety in sickness,—Gaston, I say, had helped the stranger down, had placed a packet beneath his head, and now stood waiting, helpless to do more and pitiful of the drops of agony that stood bead-like upon the forehead of the dying man. The end would not be long. Presently the savage spoke, and in the dialect of the neighboring tribe, but with the words somewhat clipped and altered as one speaking a strange language to strange ears. “I am Sagamoso, priest of the Council,” he said, “and the door of Shimra opens.” He raised himself with pain, upon his elbow, and 9his eyes glittered strangely in the firelight. “Nevertheless, promise, O men of white countenance, that you will bury me, my feet to the rising sun, ashes upon my breast, in the name of Edba and of Hed; and deep, deep, so that no beast shall rend me, no enemy loose me from my grave. Inasmuch shall I escape the last evil.” “Christian burial, and no heathen mummery shall you have,” said I; for in truth I was sore that this savage should have fled to us, as if our case was not evil enough, and so was like to bring the whole tribe of Fan, like a swarm of angry bees, about our ears. Lestrade was silent, and the stranger catching at my tone looked from one to the other of us, for a space, in silence also. Then, as if some inward power thrust from him words he fain would have held back, he burst forth:— “O men of white countenance! My hour is at hand. Swear by Edba and by Hed to bury me as I have besought, and the place of the woman and of the treasure shall be known to you, and, moreover, the secret way.” 10“The woman!” said Lestrade, drawing in his breath quickly. “The treasure!” I cried, and neither of us thought of the strangeness of such words from the lips of a savage. Then by Edba and by Hed we swore; for the man’s words had somehow taken hold upon our minds, and afterwards, all-curious, half-believing, for the very strangeness of its telling lured us on, we heard the story of Sagamoso, one time priest of the people of the Walled City, now outcast and slave. I cannot tell it as he told it there in the African forest, with the rain falling heavily without, and the fire casting strange shadows on the face of the dying man, convulsed now and again by the action of the poison that was eating out his life. But the things that he said are set down in due order, though, as I told you, I am no scribe and cannot cunningly interweave and polish my words as the learned do. “I am not of this people nor of this place,” said Sagamoso; “my home is many miles hence, and the path is hidden and beset 11with peril. But two of the people of white countenance like to yours have ever come so far,—one a man old, not so much with years as with weariness and the toil of wanderings; the other, his daughter, straight and slender, and fair above the common lot of woman. “Him we slaughtered there at the outer gate, as is the law for strangers. The maid was at the Queen’s behest brought to the palace, but whether as the bride of Hed, I know not. Such service rendered to our god is like to be her portion: nevertheless, three moons must wax and wane before the feast, wherefore you who are of her people can yet save her from the death marriage, unless, indeed, Hed be wroth, or Lah, the Queen, set her will to thwart you. “Yet even so, surely of maids there are many, but of treasure like to that in the secret storehouse of Edba, there is not in the whole world. “I, Sagamoso, priest of the Council, tell it you. O men of white countenance! torture like to this,”—and he raised his twisted claw-like hands,—“torture of hot iron and 12seared flesh could not have wrung it from me. But if I be not buried with the rites of the dread god whose servant I yet am, I must walk forever in the outer darkness, weariness unutterable my portion throughout all ages. Because of the sin that I have sinned, the door of Shimra indeed is shut before my face, but the peace of nothingness is still within my grasp, and for that peace will I betray the secret of the city that has cast me forth, the secret of the jewels and the fragrant gums, the ivory and precious woods, the gold and rich garments and the wines of price, that lay hid within the bowels of the earth, and guarded by the name that may not be spoken.” Here the stranger’s voice faltered and was still, and Lestrade and I looked at each other in amazement that was yet half belief, for the passion in the tones rang through the hut, and that the manner of this heathen burial was to him that asked it of vital import, none might doubt. “This maiden,” said Lestrade, as though the thought of the treasure had passed him by, “what dreadful fate threatens her, and where is this walled city?”

'Vier koekjes, mon ami,' zei Lestrade, 'en een paar reepjes gerookt vlees. Echt, Afrika is een uitstekende plek om te verhongeren.” En hij gaapte alsof het onderwerp hem niet echt aanging. Wat me irriteerde, en ik sprak scherp: 'Ons kruit en schot zijn bijna op. De koning, naast wiens dorp we liggen, houdt niet van ons; zijn vierde vrouw kan misschien de reden vertellen.” Hier gaapte Lestrade weer. 'Een geestloze meid, maar niet ongepast,' mompelde hij in zijn eigen taal. 'De palmoliewijn is op,' eindigde ik. 5Hier werd mijn kameraad geprikkeld tot interesse. Hij tilde de fles op en zette hem met een zucht neer. 'Hélas, je hebt altijd gelijk, mijn Dering. Wat zal het zijn? Vechten we ons een weg naar de kust, of verder door de jungle, of komt het overeen met uw oordeel dat we hier wachten op de tedere barmhartigheden van onze koninklijke buurman ginds?” Ik gaf het vuur een slecht gehumeurde duw met mijn voet, want ik had het koud en hongerig, en het is altijd mijn ervaring geweest dat de zachtaardigheid van een man zal lijden onder de leegte van zijn maag. 'Je weet dat het even onmogelijk is om te gaan of te blijven,' antwoordde ik kortaf. Lestrade hield zijn hand op om stilte te vragen, en door het zware gekletter van de regen op het dak van onze hut kwam een ​​geluid dat niet van de jungle was. Gaston keek naar de voorbereiding van zijn geweer; Ik hield mijn vinger aan de trekker van mezelf.'Iemand op de vlucht, en voor zijn leven,' zei Lestrade binnensmonds, en terwijl hij sprak, werd de deur van onze hut geopend en sprong een man in de vuurverlichte cirkel. Hij stond als een opgejaagd wezen, trillend en een ogenblik verbaasd, het volgende moment schoot een pijl door de deuropening en begroef de punt in zijn schouder. Er klonk een triomfkreet door het bos, en twee Fan-krijgers, afschuwelijk in oorlogsverf, volgden. Ze aarzelden toen ze Lestrade en mij zagen, maar plukten snel hun speren om ons te verwonden. Het was niet de tijd of plaats voor ruzie. Het geluid van Gastons geweer klonk scherp en de eerste wilde sprong voorover en bleef stil liggen, een dunne, donkere stroom druppelde van het lichaam over de aarden drempel. De tweede liet ik ook vallen, maar niet zo netjes, want hij kronkelde als een grote zwarte slang in het kreupelhout en verdween uit het zicht. Toen ik dat zag, draaide ik me om om onze bezoeker aan te kijken, maar ook hier was Lestrade sneller dan ik. De neger leunde zwaar tegen de zijkant van de hut en Gaston hield in zijn hand de slanke pijl die hij van de schouder van de man had geplukt. 'Een speldenprik,' begon ik met enige minachting, want inderdaad de bleekheid van de vreemdeling, hoe zwart hij ook was, en het ernstige gezicht van mijn kameraad schenen een groter eerbetoon te zijn dan nodig was voor zo'n lichte pijn.'Vergiftigd,' antwoordde Gaston kort, en terwijl hij het zei, wist ik dat het zo was. Ik nam het stuk bamboe in mijn hand. Het was ongeveer tien centimeter lang en aan één kant geslepen. Ik bukte en pakte de zak met huid op die op de grond lag naast het lichaam, nog warm, van onze gevallen vijand. Binnenin zorgvuldig gerangschikt waren andere pijlen zoals de eerste, elk met een rode punt, elk een snelle en fatale boodschapper. Er was geen hoop, en de gewonde man wist het. Hij was een lange, gespierde wilde, een beetje gebogen en grijs van ouderdom, maar krachtig, afgezien van de doodsziekte die zijn gewrichten al begon los te maken. Veel lijnen kruisten en kruisten zijn gezicht, en toen ik hem beter bekeek, zag ik dat zijn gelaatstrekken niet die van de naburige stam waren, en evenmin leek zijn gezicht inderdaad op de inboorlingen die ik had gezien. Bovendien was zijn huid meer brons dan zwart. Een merkwaardige geweven strook die van een schouder over de rechterborst viel, bond zijn middel vast. Afgezien hiervan was de man naakt en ik zag dat een vreemde marteling zijn polsen en handen had verwrongen en vervormd. Bovendien droeg zijn lichaam op verschillende plaatsen het teken van heet ijzer, en mijn kloof rees bij de gedachte aan de helse wreedheden die waren beoefend.Ondertussen Lestrade, met iets van een vrouwenaanraking, en daarin stond ik altijd ver achter op mijn kameraad, bekend als hij is vanwege zijn bekwaamheid en aardigheid bij ziekte, - Gaston, zeg ik, had de vreemdeling naar beneden geholpen, had een pakje geplaatst onder zijn hoofd, en stond nu te wachten, hulpeloos om meer te doen en meelijwekkend door de druppels van pijn die als parels op het voorhoofd van de stervende man stonden. Het einde zou niet lang duren. Weldra sprak de wilde, en in het dialect van de naburige stam, maar met de woorden enigszins afgekapt en veranderd als iemand die een vreemde taal spreekt voor vreemde oren. "Ik ben Sagamoso, priester van de Raad," zei hij, "en de deur van Shimra gaat open." Met pijn richtte hij zich op zijn elleboog, en zijn ogen glinsterden vreemd in het licht van het vuur. 'Niettemin, beloof, o mannen met een blank gelaat, dat u mij zult begraven, mijn voeten voor de opkomende zon, as op mijn borst, in de naam van Edba en Hed; en diep, diep, zodat geen beest mij zal verscheuren, geen vijand mij uit mijn graf zal losmaken. In zoverre zal ik aan het laatste kwaad ontkomen.” "Christelijke begrafenis, en geen heidense mummery zult u hebben," zei ik; want in werkelijkheid deed het me pijn dat deze wilde naar ons was gevlucht, alsof onze zaak niet slecht genoeg was, en zo de hele stam Fan, als een zwerm boze bijen, om onze oren zou brengen.Lestrade zweeg en de vreemdeling die mijn toon begreep, keek van de een naar de ander, een tijdje, ook in stilte. Toen barstte hij los, alsof een innerlijke kracht hem woorden ontstak die hij graag had willen tegenhouden: “O mannen met een wit gelaat! Mijn uur is nabij. Zweer bij Edba en bij Hed om me te begraven zoals ik heb gesmeekt, en de plaats van de vrouw en van de schat zal je bekend zijn, en bovendien de geheime weg." 10“De vrouw!” zei Lestrade, terwijl hij snel ademhaalde. "De schat!" Ik huilde, en geen van ons dacht aan de vreemdheid van zulke woorden van de lippen van een wilde. Toen zwoeren we bij Edba en bij Hed; want de woorden van de man hadden op de een of andere manier greep op onze geest, en daarna, al-nieuwsgierig, half gelovend, want juist de vreemdheid van het vertellen ervan lokte ons verder, hoorden we het verhaal van Sagamoso, ooit priester van de mensen van de Walled Stad, nu verschoppeling en slaaf. Ik kan het niet vertellen zoals hij het daar in het Afrikaanse woud vertelde, terwijl de regen buiten hevig viel en het vuur vreemde schaduwen wierp op het gezicht van de stervende man, nu en dan stuiptrekkend door de werking van het gif dat zijn lichaam opslokte. leven. Maar de dingen die hij zei zijn in de juiste volgorde opgeschreven, hoewel, zoals ik u al zei, ik geen schrijver ben en kan mijn woorden niet sluw verweven en oppoetsen zoals de geleerden doen."Ik ben niet van dit volk noch van deze plaats", zei Sagamoso; 'Mijn huis is vele mijlen verder, en het pad is verborgen en omgeven door gevaar. Maar twee van de mensen met een blank gelaat zoals het uwe zijn ooit zo ver gekomen, - één een oude man, niet zozeer met jaren als met vermoeidheid en het zwoegen van omzwervingen; de andere, zijn dochter, recht en slank, en mooi boven het gewone lot van de vrouw. “Hem hebben we daar bij de buitenpoort afgeslacht, zoals de wet voor vreemdelingen is. De meid werd in opdracht van de koningin naar het paleis gebracht, maar of het de bruid van Hed was, weet ik niet. Zulk een dienst aan onze god is als haar deel: niettemin moeten drie manen toenemen en afnemen voor het feest, daarom kunt u, die van haar volk bent, haar nog redden van het doodshuwelijk, tenzij hij inderdaad vertoornd is, of Lah, de koningin, stel haar wil in om je te dwarsbomen. 'Toch zijn er zeker veel dienstmeisjes, maar zo'n schat als die in het geheime pakhuis van Edba is er niet in de hele wereld. 'Ik, Sagamoso, priester van de Raad, zeg het je. O mannen met een wit gelaat! marteling als deze' - en hij hief zijn verwrongen klauwachtige handen, - 'marteling van heet ijzer en aangebraden vlees had het me niet kunnen afwringen.Maar als ik niet begraven word met de rituelen van de gevreesde god wiens dienaar ik nog ben, moet ik voor altijd in de buitenste duisternis wandelen, vermoeidheid onuitsprekelijk mijn deel door alle eeuwen heen. Vanwege de zonde die ik heb gezondigd, is de deur van Shimra inderdaad voor mijn aangezicht gesloten, maar de vrede van het niets is nog steeds binnen mijn bereik, en voor die vrede zal ik het geheim verraden van de stad die mij heeft verdreven, de geheim van de juwelen en het geurige tandvlees, het ivoor en kostbare hout, het goud en de rijke kleding en de dure wijnen, die verborgen lagen in de ingewanden van de aarde, en bewaakt door de naam die niet mag worden uitgesproken.” Hier haperde de stem van de vreemdeling en was stil, en Lestrade en ik keken elkaar aan met verbazing die toch half geloof was, want de passie in de tonen galmde door de hut, en dat de manier van deze heidense begrafenis was voor hem die erom vroeg van levensbelang, daar twijfelt niemand aan. "Dit meisje," zei Lestrade, alsof de gedachte aan de schat aan hem was voorbijgegaan, "wat voor vreselijk lot bedreigt haar, en waar is deze ommuurde stad?"