At the Queen’s Mercy 1 Chapter I A Slave’s Secret I am a plain man, and to do a plain man’s work was ever more to my taste than to set down with a clerk’s skill such happenings as have befallen. Nevertheless, something within me spurs me onward; for, to tell the truth, I am loath to die leaving no record of the sights that I have seen; sights to brand the memory and stir the blood, and doings to turn one hot and cold, years after the doers thereof have crumbled into dust. Fate, fickle jade, has willed a peaceful end for me—a man from whom peace has ever been afar off. Yet by my fireside I am not alone: Zobo, the Mighty, wrestles in the 2flames; Astolba, my fair white dove Astolba, gently smiles upon my waking dreams, and she, the Queen with deadly wondrous beauty, like some fair poisonous flower, flaunts before my eyes. But enough of fancies. I must on to the beginning of the marvellous tale in which I was to play so large a part. A tale strange beyond common reckoning; strange beyond belief, were I not known not only as a man whose inches well may bear him out, but also as one little versed in the art of embroidering blunt facts with fine imaginings. It chanced in this wise:— We sat by the fire, Gaston Lestrade and I, one dark and stormy evening, for this was the end of the rainy season. We were in the African interior; fortune had dealt hardly with us. It is not needful to the purpose of this tale to tell by what and by whom we had come to so dismal a pass; enough that we found ourselves wet, hungry, surrounded by hostile savages, and, worse than all, poor to nakedness after four months’ irksome traffic in ivory and gum. Lestrade sat pulling his 3fine black mustache, for all his present wretchedness, with the air of a dandy on the Parisian boulevard, though there was not a petticoat within miles, and death, from one cause or another, more like to be our portion than amorous adventure. A quick eye for a woman had my comrade, and a heart big enough to hold all the sex, or, at least, such as were personable. But over and above all this, Gaston Lestrade was a man to die for a friend, albeit with a jest on his lips, and I forbore to meddle with his pastimes. For myself, I cannot deny that women have ever held me in esteem, and once or twice have urged me to retreat by hot advances. The reason of this has ever seemed to me that I am big of limb and brawny withal; that I am slow to speech and anger, yet enduring in that to which I have set my mind. And this is not commonly the manner of the sex, who look up to the power or strength such as the Lord has not given them, whose tongues are nimble, and whose fancies float hither and thither with every 4breath, like thistledown before the wind. And so they take to that which is not of their fashion. Every man to his taste, say I—the wooing of maids to one, the clash of arms to another, and for me comfort and plenty, and as little danger as possible, which is in itself a strange thing, since it has been decreed that all my life till now be spent for war and women. But I must hark back to the fireside. We had taken stock of our resources, and with the less trouble, inasmuch as they were few. “Four biscuit, mon ami,” said Lestrade, “and a few strips of smoked meat. Truly, Africa is an excellent place to starve in.” And he yawned as though the subject did not closely concern him. Which nettled me, and I spoke sharply: “Our powder and shot are nearly spent. The king, next whose village we lie, loves us not; his fourth wife can perhaps tell the reason.” Here Lestrade yawned again. “A spiritless wench, but not uncomely,” he murmured in his own tongue. “The palm-oil wine is gone,” I finished. 5Here my comrade was pricked to interest. He raised the flask and set it down with a sigh. “Hélas, thou art ever right, my Dering. What shall it be? Do we fight our way to shore, or on through the jungle, or does it meet with thy judgment that we await here the tender mercies of our royal neighbor yonder?” I gave the fire an ill-tempered shove with my foot, for I was cold and hungry, and it has ever been my experience that a man’s sweetness of temper will suffer from the emptiness of his stomach. “You know it is equally impossible to go or to stay,” I answered shortly. Lestrade held up his hand for silence, and through the heavy patter of the rain on the roof of our hut came a noise that was not of the jungle. Gaston looked to the priming of his rifle; I held my finger on the trigger of my own. “Some one running, and for his life,” said Lestrade, under his breath, and even as he spoke, the door of our cabin was thrust open, and a man leaped into the fire-lit circle. He stood a hunted creature, quivering and 6amazed for an instant, the next, an arrow sped through the doorway and buried its point in his shoulder. A yell of triumph rang through the forest, and two Fan warriors, hideous in war-paint, followed. They faltered on seeing Lestrade and me, but quickly plucked forth their spears to do us injury. It was not the time or place for argument. The report from Gaston’s rifle rang out sharply, and the first savage pitched headlong and lay still, a thin, dark stream trickling from the body over the earthen threshold. The second, I dropped also, but not so neatly, for he wriggled like a big black snake into the underbrush, and was lost to sight. Seeing which I turned to look at our visitor, but here again Lestrade was quicker than I. The negro was leaning heavily against the side of the hut, and Gaston held in his hand the slender arrow which he had plucked from the man’s shoulder. “A pin prick,” I began, with some contempt, for indeed the stranger’s pallor, black though he was, and my comrade’s grave face, 7seemed greater tribute than was needful for so slight a hurt. “Poisoned,” Gaston answered briefly, and even as he said it I knew that it was so. I took the piece of bamboo in my hand. It was some ten inches long and sharpened at one end. I stooped and picked up the bag of skin that lay on the floor beside the body, still warm, of our fallen foe. Arranged in careful order within were other arrows like to the first, each red-tipped, each a swift and fatal messenger. There was no hope, and the wounded man knew it. He was a tall, muscular savage, a little stooped and grizzled with age, but powerful, save for the death sickness that had begun already to loosen his joints. Many lines crossed and recrossed his face, and as I looked on him more closely, I saw that his features were not those of the neighboring tribe, nor indeed did his face resemble the natives that I had seen. Furthermore, his skin was more bronze than black. A curious woven strip falling from one 8shoulder over the right breast bound his middle. Save for this, the man was naked, and I saw that some strange torture had twisted and distorted his wrists and hands. Moreover, his body bore in several places the mark of hot iron, and my gorge rose at the thought of the infernal cruelties that had been practised. Meanwhile Lestrade, with something of a woman’s touch, and in that was I ever far behind my comrade, well-known as he is for skill and nicety in sickness,—Gaston, I say, had helped the stranger down, had placed a packet beneath his head, and now stood waiting, helpless to do more and pitiful of the drops of agony that stood bead-like upon the forehead of the dying man. The end would not be long. Presently the savage spoke, and in the dialect of the neighboring tribe, but with the words somewhat clipped and altered as one speaking a strange language to strange ears.

Bij de Queen's Mercy 1 Hoofdstuk I Het geheim van een slaaf Ik ben een gewoon man, en het werk van een gewone man was altijd meer naar mijn smaak dan om met de vaardigheid van een klerk zulke gebeurtenissen te beschrijven die zijn gebeurd. Toch spoort iets in mij mij voort; want om de waarheid te zeggen, ik haat het om te sterven en laat geen verslag achter van de bezienswaardigheden die ik heb gezien; bezienswaardigheden om de herinnering te brandmerken en het bloed te roeren, en handelingen om iemand warm en koud te maken, jaren nadat de daders ervan tot stof zijn vergaan. Het lot, wispelturige jade, heeft een vredig einde voor mij gewild - een man van wie vrede ooit ver weg was. Maar bij mijn haardvuur ben ik niet alleen: Zobo, de Machtige, worstelt in de 2 vlammen; Astolba, mijn mooie witte duif Astolba, glimlacht zachtjes om mijn wakende dromen, en zij, de koningin met dodelijke wonderbaarlijke schoonheid, pronkt als een mooie giftige bloem voor mijn ogen. Maar genoeg fantasieën. Ik moet door naar het begin van het wonderbaarlijke verhaal waarin ik zo'n grote rol zou spelen. Een vreemd verhaal dat niet te bevatten is; onvoorstelbaar vreemd, ware ik niet alleen bekend als een man wiens duimen hem goed kunnen verdragen, maar ook als iemand die weinig bedreven is in de kunst van het borduren van botte feiten met fijne fantasieën. Het gebeurde op deze wijze: We zaten bij het vuur, Gaston Lestrade en ik, op een donkere en stormachtige avond, want dit was het einde van het regenseizoen. We waren in het Afrikaanse binnenland; het fortuin had ons nauwelijks behandeld.Het is voor het doel van dit verhaal niet nodig te vertellen door wat en door wie we tot zo'n treurige toestand waren gekomen; genoeg dat we ons nat en hongerig bevonden, omringd door vijandige wilden, en, erger dan alles, arm tot naaktheid na vier maanden hinderlijke handel in ivoor en kauwgom. Lestrade zat aan zijn 3 fijne zwarte snor te trekken, ondanks al zijn huidige ellende, met de uitstraling van een dandy op de Parijse boulevard, hoewel er geen petticoat in de buurt was, en de dood, om de een of andere oorzaak, meer ons deel dan amoureus avontuur. Een snel oog voor een vrouw had mijn kameraad, en een hart dat groot genoeg was om alle seks te bevatten, of tenminste, zoals persoonlijk was. Maar bovenal was Gaston Lestrade een man om voor een vriend te sterven, zij het met een grap op zijn lippen, en ik vergat me met zijn spel en vermaak te bemoeien. Voor mezelf kan ik niet ontkennen dat vrouwen me ooit in hoog aanzien hebben gehouden, en een of twee keer hebben er bij mij op aangedrongen om me terug te trekken door hete avances. De reden hiervan is me altijd voorgekomen dat ik groot van ledematen en gespierd ben; dat ik traag ben in spraak en woede, maar toch volhardend in datgene waar ik mijn zinnen op heb gezet. En dit is niet gewoonlijk de manier van het geslacht, dat opkijkt naar de macht of kracht die de Heer hun niet heeft gegeven, wiens tongen lenig zijn, en wiens fantasieën met elke 4 ademhaling heen en weer drijven, als distel voor de wind. En dus nemen ze datgene over wat niet in hun mode is.Ieder naar zijn smaak, zeg ik - het vrijen van dienstmeisjes voor de een, het wapengekletter voor de ander, en voor mij comfort en overvloed, en zo min mogelijk gevaar, wat op zichzelf een vreemde zaak is, aangezien het is verordend dat mijn hele leven tot nu toe wordt besteed aan oorlog en vrouwen. Maar ik moet teruggrijpen naar de haard. We hadden de balans opgemaakt van onze middelen, en met des te minder moeite, aangezien er maar weinig waren. 'Vier koekjes, mon ami,' zei Lestrade, 'en een paar reepjes gerookt vlees. Echt, Afrika is een uitstekende plek om te verhongeren.” En hij gaapte alsof het onderwerp hem niet echt aanging. Wat me irriteerde, en ik sprak scherp: 'Ons kruit en schot zijn bijna op. De koning, naast wiens dorp we liggen, houdt niet van ons; zijn vierde vrouw kan misschien de reden vertellen.” Hier gaapte Lestrade weer. 'Een geestloze meid, maar niet ongepast,' mompelde hij in zijn eigen taal. 'De palmoliewijn is op,' eindigde ik. 5Hier werd mijn kameraad geprikkeld tot interesse. Hij tilde de fles op en zette hem met een zucht neer. 'Hélas, je hebt altijd gelijk, mijn Dering. Wat zal het zijn?Vechten we ons een weg naar de kust, of verder door de jungle, of komt het overeen met uw oordeel dat we hier wachten op de tedere barmhartigheden van onze koninklijke buurman ginds?” Ik gaf het vuur een slecht gehumeurde duw met mijn voet, want ik had het koud en hongerig, en het is altijd mijn ervaring geweest dat de zachtaardigheid van een man zal lijden onder de leegte van zijn maag. 'Je weet dat het even onmogelijk is om te gaan of te blijven,' antwoordde ik kortaf. Lestrade hield zijn hand op om stilte te vragen, en door het zware gekletter van de regen op het dak van onze hut kwam een ​​geluid dat niet van de jungle was. Gaston keek naar de voorbereiding van zijn geweer; Ik hield mijn vinger aan de trekker van mezelf. 'Iemand op de vlucht, en voor zijn leven,' zei Lestrade binnensmonds, en terwijl hij sprak, werd de deur van onze hut geopend en sprong een man in de vuurverlichte cirkel. Hij stond als een opgejaagd wezen, trillend en een ogenblik verbaasd, het volgende moment schoot een pijl door de deuropening en begroef de punt in zijn schouder. Er klonk een triomfkreet door het bos, en twee Fan-krijgers, afschuwelijk in oorlogsverf, volgden. Ze aarzelden toen ze Lestrade en mij zagen, maar plukten snel hun speren om ons te verwonden. Het was niet de tijd of plaats voor ruzie. Het geluid van Gastons geweer klonk scherp en de eerste wilde sprong voorover en bleef stil liggen, een dunne, donkere stroom druppelde van het lichaam over de aarden drempel.De tweede liet ik ook vallen, maar niet zo netjes, want hij kronkelde als een grote zwarte slang in het kreupelhout en verdween uit het zicht. Toen ik dat zag, draaide ik me om om onze bezoeker aan te kijken, maar ook hier was Lestrade sneller dan ik. De neger leunde zwaar tegen de zijkant van de hut en Gaston hield in zijn hand de slanke pijl die hij van de schouder van de man had geplukt. 'Een speldenprik,' begon ik met enige minachting, want inderdaad de bleekheid van de vreemdeling, hoe zwart hij ook was, en het ernstige gezicht van mijn kameraad schenen een groter eerbetoon te zijn dan nodig was voor zo'n lichte pijn. 'Vergiftigd,' antwoordde Gaston kort, en terwijl hij het zei, wist ik dat het zo was. Ik nam het stuk bamboe in mijn hand. Het was ongeveer tien centimeter lang en aan één kant geslepen. Ik bukte en pakte de zak met huid op die op de grond lag naast het lichaam, nog warm, van onze gevallen vijand. Binnenin zorgvuldig gerangschikt waren andere pijlen zoals de eerste, elk met een rode punt, elk een snelle en fatale boodschapper. Er was geen hoop, en de gewonde man wist het. Hij was een lange, gespierde wilde, een beetje gebogen en grijs van ouderdom, maar krachtig, afgezien van de doodsziekte die zijn gewrichten al begon los te maken. Veel lijnen kruisten en kruisten zijn gezicht, en toen ik hem beter bekeek, zag ik dat zijn gelaatstrekken niet die van de naburige stam waren, en evenmin leek zijn gezicht inderdaad op de inboorlingen die ik had gezien.Bovendien was zijn huid meer brons dan zwart. Een merkwaardige geweven strook die van een schouder over de rechterborst viel, bond zijn middel vast. Afgezien hiervan was de man naakt en ik zag dat een vreemde marteling zijn polsen en handen had verwrongen en vervormd. Bovendien droeg zijn lichaam op verschillende plaatsen het teken van heet ijzer, en mijn kloof rees bij de gedachte aan de helse wreedheden die waren beoefend. Ondertussen Lestrade, met iets van een vrouwenaanraking, en daarin stond ik altijd ver achter op mijn kameraad, bekend als hij is vanwege zijn bekwaamheid en aardigheid bij ziekte, - Gaston, zeg ik, had de vreemdeling naar beneden geholpen, had een pakje geplaatst onder zijn hoofd, en stond nu te wachten, hulpeloos om meer te doen en meelijwekkend door de druppels van pijn die als parels op het voorhoofd van de stervende man stonden. Het einde zou niet lang duren. Weldra sprak de wilde, en in het dialect van de naburige stam, maar met de woorden enigszins afgekapt en veranderd als iemand die een vreemde taal spreekt voor vreemde oren.