CHAPTER I AN OFFER REJECTED "I am afraid I don't understand you, Mr. Lyne." Odette Rider looked gravely at the young man who lolled against his open desk. Her clear skin was tinted with the faintest pink, and there was in the sober depths of those grey eyes of hers a light which would have warned a man less satisfied with his own genius and power of persuasion than Thornton Lyne. He was not looking at her face. His eyes were running approvingly over her perfect figure, noting the straightness of the back, the fine poise of the head, the shapeliness of the slender hands. He pushed back his long black hair from his forehead and smiled. It pleased him to believe that his face was cast in an intellectual mould, and that the somewhat unhealthy pastiness of his skin might be described as the "pallor of thought." Presently he looked away from her through the big bay window which overlooked the crowded floor of Lyne's Stores. He had had this office built in the entresol and the big windows had been put in so that he might at any time overlook the most important department which it was his good fortune to control. Now and again, as he saw, a head would be turned in his direction, and he knew that the attention of all the girls was concentrated upon the little scene, plainly visible from the floor below, in which an unwilling employee was engaged. She, too, was conscious of the fact, and her discomfort and dismay increased. She made a little movement as if to go, but he stopped her. "You don't understand, Odette," he said. His voice was soft and melodious, and held the hint of a caress. "Did you read my little book?" he asked suddenly. She nodded. "Yes, I read—some of it," she said, and the colour deepened on her face. He chuckled. "I suppose you thought it rather curious that a man in my position should bother his head to write poetry, eh?" he asked. "Most of it was written before I came into this beastly shop, my dear—before I developed into a tradesman!" She made no reply, and he looked at her curiously. "What did you think of them?" he asked. Her lips were trembling, and again he mistook the symptoms. "I thought they were perfectly horrible," she said in a low voice. "Horrible!" He raised his eyebrows. "How very middle-class you are, Miss Rider!" he scoffed. "Those verses have been acclaimed by some of the best critics in the country as reproducing all the beauties of the old Hellenic poetry." She went to speak, but stopped herself and stood with lips compressed. Thornton Lyne shrugged his shoulders and strode to the other end of his luxuriously equipped office. "Poetry, like cucumbers, is an acquired taste," he said after a while. "You have to be educated up to some kind of literature. I daresay there will come a time when you will be grateful that I have given you an opportunity of meeting beautiful thoughts dressed in beautiful language." She looked up at this. "May I go now, Mr. Lyne?" she asked. "Not yet," he replied coolly. "You said just now you didn't understand what I was talking about. I'll put it plainer this time. You're a very beautiful girl, as you probably know, and you are destined, in all probability, to be the mate of a very average suburban-minded person, who will give you a life tantamount to slavery. That is the life of the middle-class woman, as you probably know. And why would you submit to this bondage? Simply because a person in a black coat and a white collar has mumbled certain passages over you—passages which have neither meaning nor, to an intelligent person, significance. I would not take the trouble of going through such a foolish ceremony, but I would take a great deal of trouble to make you happy." He walked towards her slowly and laid one hand upon her shoulder. Instinctively she shrank back and he laughed. "What do you say?" She swung round on him, her eyes blazing but her voice under control. "I happen to be one of those foolish, suburban-minded people," she said, "who give significance to those mumbled words you were speaking about. Yet I am broad-minded enough to believe that the marriage ceremony would not make you any happier or more unhappy whether it was performed or omitted. But, whether it were marriage or any other kind of union, I should at least require a man." He frowned at her. "What do you mean?" he asked, and the soft quality of his voice underwent a change. Her voice was full of angry tears when she answered him. "I should not want an erratic creature who puts horrid sentiments into indifferent verse. I repeat, I should want a man." His face went livid. "Do you know whom you are talking to?" he asked, raising his voice. "I am talking to Thornton Lyne," said she, breathing quickly, "the proprietor of Lyne's Stores, the employer of Odette Rider who draws three pounds every week from him." He was breathless with anger. "Be careful!" he gasped. "Be careful!"

HOOFDSTUK I EEN AANBIEDING AFGEWEZEN 'Ik ben bang dat ik u niet begrijp, meneer Lyne.' Odette Rider keek ernstig naar de jonge man die tegen zijn open bureau lag. Haar heldere huid was licht roze getint en er was in de nuchtere diepte van die grijze ogen van haar een licht dat een man zou hebben gewaarschuwd die minder tevreden was met zijn eigen genialiteit en overtuigingskracht dan Thornton Lyne. Hij keek niet naar haar gezicht. Zijn ogen dwaalden goedkeurend over haar perfecte figuur en merkten de rechte rug, de fijne houding van het hoofd, de vorm van de slanke handen op. Hij streek zijn lange zwarte haar van zijn voorhoofd en glimlachte. Het deed hem genoegen te geloven dat zijn gezicht in een intellectuele mal was gegoten en dat de ietwat ongezonde pasteurigheid van zijn huid zou kunnen worden omschreven als de 'bleekheid van het denken'. Weldra keek hij van haar weg door de grote erker die uitkeek op de drukke verdieping van Lyne's Stores. Hij had dit kantoor in de entresol laten bouwen en de grote ramen waren erin geplaatst, zodat hij op elk moment de belangrijkste afdeling over het hoofd kon zien die zijn geluk had om te controleren. Af en toe, zoals hij zag, werd er een hoofd in zijn richting gedraaid, en hij wist dat de aandacht van alle meisjes was geconcentreerd op het kleine tafereel, duidelijk zichtbaar vanaf de verdieping beneden, waarin een onwillige werknemer bezig was. Ook zij was zich hiervan bewust en haar ongemak en ontzetting namen toe.Ze maakte een kleine beweging alsof ze wilde gaan, maar hij hield haar tegen. 'Je begrijpt het niet, Odette,' zei hij. Zijn stem was zacht en melodieus, en hield de zweem van een streling in. 'Heb je mijn boekje gelezen?' vroeg hij plotseling. Ze knikte. 'Ja, ik heb gelezen - een deel ervan,' zei ze, en de kleur werd dieper op haar gezicht. Hij grinnikte. 'Ik neem aan dat je het nogal merkwaardig vond dat een man in mijn positie zijn hoofd lastig zou vallen met het schrijven van poëzie, hè?' hij vroeg. 'Het meeste is geschreven voordat ik in deze beestachtige winkel kwam, mijn liefste - voordat ik me ontwikkelde tot een handelaar!' Ze gaf geen antwoord en hij keek haar nieuwsgierig aan. 'Wat vond je van hen?' hij vroeg. Haar lippen trilden en opnieuw vergiste hij zich in de symptomen. 'Ik vond ze volkomen afschuwelijk,' zei ze met gedempte stem. "Vreselijk!" Hij trok zijn wenkbrauwen op. 'Wat bent u toch een middenklasse, juffrouw Rider!' spotte hij. "Die verzen zijn geprezen door enkele van de beste critici in het land als het reproduceren van alle schoonheden van de oude Helleense poëzie." Ze ging praten, maar hield zichzelf in en stond met opeengeklemde lippen op. Thornton Lyne haalde zijn schouders op en beende naar de andere kant van zijn luxueus uitgeruste kantoor. "Poëzie is, net als komkommers, een verworven smaak", zei hij na een tijdje. "Je moet worden opgevoed tot een soort van literatuur.Ik durf te zeggen dat er een tijd zal komen dat je dankbaar zult zijn dat ik je de kans heb gegeven om mooie gedachten te ontmoeten, gekleed in mooie taal." Ze keek hier naar op. 'Mag ik nu gaan, meneer Lyne?' zij vroeg. 'Nog niet,' antwoordde hij koel. "Je zei zojuist dat je niet begreep waar ik het over had. Ik zal het deze keer duidelijker stellen. Je bent een heel mooi meisje, zoals je waarschijnlijk weet, en je bent naar alle waarschijnlijkheid voorbestemd om de partner van een zeer doorsnee stadsmens, die je een leven zal geven dat gelijk staat aan slavernij. Dat is het leven van de vrouw uit de middenklasse, zoals je waarschijnlijk weet. En waarom zou je je aan deze slavernij onderwerpen? Simpelweg omdat een persoon in een zwarte jas en een witte kraag hebben bepaalde passages over je heen gemompeld - passages die geen betekenis hebben, noch, voor een intelligent persoon, betekenis. Ik zou niet de moeite nemen om zo'n dwaze ceremonie te ondergaan, maar ik zou veel van moeite om je gelukkig te maken." Hij liep langzaam naar haar toe en legde een hand op haar schouder. Instinctief deinsde ze terug en hij lachte. "Wat zeg jij?" Ze draaide zich naar hem om, haar ogen fonkelden maar haar stem was onder controle. 'Ik ben toevallig een van die dwaze, voorstedelijke mensen,' zei ze, 'die betekenis geven aan die gemompelde woorden waar je het over had.Toch ben ik ruimdenkend genoeg om te geloven dat de huwelijksceremonie je niet gelukkiger of ongelukkiger zou maken, of het nu werd uitgevoerd of nagelaten. Maar of het nu een huwelijk of een ander soort verbintenis was, ik zou op zijn minst een man nodig hebben." Hij fronste naar haar. "Wat bedoelt u?" vroeg hij en de zachte kwaliteit van zijn stem veranderde. Haar stem was vol boze tranen toen ze hem antwoordde. 'Ik zou geen grillig wezen willen dat afschuwelijke gevoelens in onverschillige verzen zet. Ik herhaal, ik zou een man moeten willen.' Zijn gezicht werd rood. "Weet je met wie je praat?" vroeg hij, zijn stem verheffend. 'Ik praat met Thornton Lyne,' zei ze, snel ademhalend, 'de eigenaar van Lyne's Stores, de werkgever van Odette Rider die wekelijks drie pond bij hem opneemt.' Hij was buiten adem van woede. "Doe voorzichtig!" hij snakte naar adem. "Doe voorzichtig!"