From the very moment he set eyes on her he was her devoted slave, and after the first few days a more constant attendant than any shadow—for shadows at best are mere fair-weather comrades. He seldom saw the lady alone, for she had with her a small child, not yet a year old, of which she was, as it seemed to Sir Arthur, inordinately fond; and whether she were sitting under the trees in the garden of the hotel, or driving slowly along the dusty roads—as was her habit each afternoon—the baby and its nurse were always with her, and by their presence put an effective check to the personalities in which he was longing to indulge. It would have taken more than a baby to discourage Sir Arthur, however: he cheerfully included the little girl in his attentions; and, as time went on, became known to the other invalids in the place by the nickname of "the Nursemaid." Mrs. Meredith took his homage as a matter of course. She was used to admiration, though she was not one of those women to whom it is indispensable. She considered it one of the luxuries of life, and held that it is more becoming than diamonds and a better protection against the weather than the most expensive furs. At first she looked upon the obviously stricken state of Sir Arthur with amusement, combined with a good deal of gratification that some one should have arisen to entertain her in this dull health resort; but gradually, as the weeks passed, her point of view underwent a change. Whether it was the boredom of the cure, or whether she was touched by the unselfish devotion of her admirer, or whether it was due merely to the accident that Sir Arthur was an uncommonly good-looking young man and so little conscious of the fact, from one cause or another she began to feel for him a friendliness which grew quickly more pronounced; so that at the end of a month, when he found her, for the first time walking alone by the lake, and proposed to her inside the first two minutes of their encounter, she accepted him almost as promptly, and with very nearly as much enthusiasm. "I want to talk to you about the child, little Juliet," she said, a day or two later. "Or rather, though I want to talk about her, perhaps I had better not, for I can tell you almost nothing that concerns her." "My dear," said Sir Arthur, "you needn't tell me anything, if you don't like." "But that's just the tiresome part," she returned, "I should like you to know everything, and yet I must not let you know. She is not mine, of course, but beyond that her parentage must remain a secret, even from you. Yet this I may say: she is the child of a friend of mine, and there is no scandal attached to her birth, but I have taken all responsibility as to her future. Are you, Arthur, also prepared to adopt her?" "Darling, I will adopt dozens of them, if you like," said her infatuated betrothed. "Juliet is a little dear, and I am very glad we shall always have her." In England, the news of Lena Meredith's engagement caused a flutter of excitement and disappointment. It had been hoped that she would make a great match, and she received many letters from members of her family and friends, pointing out the deplorable manner in which she was throwing herself away on an impecunious young baronet who occupied an obscure position in the Consular Service. She was begged to remember that the Duke of Dachet had seemed distinctly smitten when he was introduced to her at the end of the last season; and told that if she would not consider her own interests it was unnecessary that she should forget those of her younger unmarried sisters. At shooting lodges in the North, and in country houses in the South, young men were observed to receive the tidings with pained surprise. More than one of them had given Mrs. Meredith credit for better taste when it came to choosing a second husband; more than one of them had felt, indeed, that she was the only woman in the world with an eye discerning enough to appreciate his own valuable qualities at their true worth. Could the fact be that she had overlooked those rare gifts? For a week or so depression sat in many a heart unaccustomed to its presence; and young ladies, in search of a husband, found, here and there, that one turned to them whom they had all but given up as hopelessly indifferent to their charms. Unconcerned by the lack of enthusiasm aroused by her decision, Lena Meredith married Sir Arthur Byrne, and in the course of a few months departed with him to his post on the Black Sea; where the baby Juliet and her nurse formed an important part of the consular household. The years passed happily. Sir Arthur was moved and promoted from one little port to another a trifle more frequented by the ships of his country, and after a year or so to yet another still larger; so that, while nothing was too good for Juliet in the eyes of her adopted mother, and to a lesser extent in those of her father, it happened that she knew remarkably little of her own land, though few girls were more familiar with those of other nations. Nor were their wanderings confined to Europe: Africa saw them, and the southern continent of America; and it was in that far country that the happy days came to an end, for poor Lady Byrne caught cold one bitter Argentine day, and died of pneumonia before the week was out. Sir Arthur was heart-broken. He packed Juliet off to a convent school near Buenos Ayres, and shut himself up in his consulate, refusing to meet those who would have offered their sympathy, and going from his room to his office, and back again, like a man in a dream. Not for more than a year did Juliet see again the only friend she had now left in the world; and it was then she heard for the first time that he was not really her father, and that the woman she had called "Mother" had had no right to that name. She was fifteen years old when this blow fell on her; and she had not yet reached her sixteenth birthday when Sir Arthur was transferred back to Europe. "Your home must always be with me, Juliet," he had said, when he broke to her his ignorance of her origin. "I have only you left now." But though he was kind, and even affectionate to her, he showed no real anxiety for her society. She was sent to a school in Switzerland as soon as they landed in Europe; and, while she used to fancy that at the beginning of the holidays he was glad to see her return, she was much more firmly convinced that at the end of them he was at least equally pleased to see her depart. She was nineteen before he realized that she could not be kept at school for ever; and when he considered the situation, and saw himself, a man scarcely over forty, saddled with a grown-up girl, who was neither his own daughter nor that of the woman he had loved, and to whom he had sworn to care for the child as if she were indeed his own, it must be admitted that his heart failed him. It was not that he had any aversion to Juliet herself. He had been fond of the child, and he liked the girl. It was the awkwardness of his position that filled him with a kind of despair. "If only somebody would marry her!" he thought, as he sat opposite to her at the dinner-table, on the night that she returned for the last time from school. The thought cheered him. Juliet, he noticed for the first time, had become singularly pretty. He engaged a severe Frenchwoman of mature age as chaperon, and made spasmodic attempts to take his adopted daughter into such society as the Belgian port, where he was consul at this time, could afford. It was not a large society; nor did eligible young men figure in it in any quantity. Those there were, were foreigners, to whom the question of a dot must be satisfactorily solved before the idea of matrimony would so much as occur to them. Juliet had no money. Lady Byrne had left her fortune to her husband, and rash speculations on his part had reduced it to a meagre amount, which he felt no inclination to part with. Two or three years went by, and she received no proposals. Sir Arthur's hopes of seeing her provided for grew faint, and he could imagine no way out of his difficulties. He himself spent his leave in England, but he never took the girl with him on those holidays. He had no wish to be called on to explain her presence to such of his friends as might not remember his wife's whim; and, though she passed as his daughter abroad, she could not do that at home. Juliet, for her part, was not very well content. She could hardly avoid knowing that she was looked on as an incubus, and she saw that her father, as she called him, dreaded to be questioned as to their relationship. She lived a simple life; rode and played tennis with young Belgians of her own age; read, worked, went to such dances and entertainments as were given in the little town, and did not, on the whole, waste much time puzzling over the mystery that surrounded her childhood. But when her friends asked her why she never went to England with Sir Arthur, she did not know what answer to make, and worried herself in secret about it. Why did he not take her? Because he was ashamed of her? But why was he ashamed? Her mother—she always thought of Lady Byrne by that name—had said she was the daughter of a friend of hers. So that she must at least be the child of people of good family. Was not that enough? She was already twenty-three when Sir Arthur married again. The lady was an American: Mrs. Clarency Butcher, a good-looking widow of about thirty-five, with three little girls, of whom the eldest was fifteen. She had not the enormous wealth which is often one of her countrywomen's most pleasing attributes, but she was moderately well off and came of a good Colonial family. Having lived for several years in England, she had grown to prefer the King's English to the President's, and had dropped, almost completely, the accent of her native country. She was extremely well educated, and talked three other languages with equal correctness, her first husband having been attached to various European legations. Altogether, she was a charming and attractive woman, and there were many who envied Sir Arthur for the second time in his life. It was not, perhaps, her fault that she did not take very kindly to Juliet. The girl resented the place once occupied by her dead mother being filled by any newcomer; and was not, it is to be feared, at sufficient pains to hide her feelings on the point. And the second Lady Byrne was hardly to be blamed if she remembered that in a few years she would have three daughters of her own to take out, and felt that a fourth was almost too much of a good thing. Besides, there was no getting over the fact that she was no relation whatever, and was on the other hand a considerable drain on the family resources, all of which Lady Byrne felt entirely equal to disbursing alone and unassisted. Finally, her presence led to disagreements between Sir Arthur and his wife. The day came on which Lady Byrne could not resist drawing Juliet's attention to her unfortunate circumstances. In a heated moment, induced by the girl's refusal to meet her half-way when she was conscious of having made an unusual effort to be friendly, she pointed out to Juliet that it would be more becoming in her to show some gratitude to people on whose charity she was living, and on whom she had absolutely no claim of blood at all. The interview ended by Juliet flying to Sir Arthur, and begging, while she wept on his shoulder, to be allowed to go away and work for her living; though where and how she proposed to do this she did not specify. Sir Arthur had a bad quarter of an hour. His conscience, the knowledge of the extent to which he shared his second wife's feelings, the remembrance of the vows he had made on the subject to his first wife, these and the old, if not very strong, affection he had for Juliet, combined to stir in him feelings of compunction which showed themselves in an outburst of irritability. He scolded Juliet; he blamed his wife. "Why," he asked them both, "can two women not live in the same house without quarrelling? Is it impossible for a wretched man ever to have a moment's peace?" In the end, he worked himself into such a passion that Lady Byrne and Juliet were driven to a reconciliation, and found themselves defending each other against his reproaches. After this they got on better together. CHAPTER II One hot summer day, a few months after the marriage, Juliet, returning to the consulate after a morning spent in very active exercise upon a tennis court, was met on the doorstep by Dora, the youngest of the Clarency Butchers, who was awaiting her approach in a high state of excitement. "Hurry up, Juliet," she cried, as soon as she could make herself heard. "You'll never guess what there is for you. Something you don't often get!" "What is it?" said Juliet, coming up the steps. "Guess!" "A present?" "No; at least I suppose not; but there may be one inside." "Inside? Oh, then it's a parcel?" asked Juliet good-humouredly. She felt a mild curiosity, tempered by the knowledge that many things provided a thrill for the ten-year-old Dora, which she, from the advanced age of twenty-three, could not look upon as particularly exciting. "No, not a parcel," cried Dora, dancing round her. "It's a letter. There now!" "Then why do you say it's something I don't often get?" asked Juliet suspiciously; "I often get letters. It's an invitation to the Gertignés' dance, I expect." "No, no, it isn't. It's a letter from England. You don't often get one from there, now, do you? You never did before since we've been here. I always examine your letters, you know," said Dora, "to see if they look as if they came from young men. So does Margaret. We think it's time you got engaged." Margaret was the next sister. "It's very good of you to take such an interest in my fate," Juliet replied, as she pulled off her gloves and went to the side-table for the letter. As a matter of fact she was a good deal excited now; for what the child said was true enough. She might even have gone further, and said that she had never had a letter from England, except while Sir Arthur was there on leave. It was a large envelope, addressed in a clerk's handwriting, and she came to the conclusion, as she tore it open, that it must be an advertisement from some shop. "DEAR MADAM,—We shall esteem it a favour if you can make it convenient to call upon us one day next week, upon a matter of business connected with a member of your family. It is impossible to give you further details in a letter; but if you will grant us the interview we venture to ask, we may go so far as to say that there appears to us to be a reasonable probability of the result being of advantage to yourself. Trusting that you will let us have an immediate reply, in which you will kindly name the day and hour when we may expect to see you.—We are, yours faithfully, "FINDLAY & INCE, Solicitors." The address was a street in Holborn. Juliet read the letter through, and straightway read it through again, with a beating heart. What did it mean? Was it possible she was going to find her own family at last? She was recalled to the present by the voice of Dora, whom she now perceived to be reading the letter over her shoulder with unblushing interest. "Say," said Dora, "isn't it exciting? 'Something to your advantage!' Just what they put in the agony column when they leave you a fortune. I bet your long-lost uncle in the West has kicked the bucket, and left you all his ill-gotten gains. Mark my words. You'll come back from England a lovely heiress. I do wish the others would come in. There's no one in the house, except Sir Arthur." "Where is he?" said Juliet, putting the sheet of paper back into the envelope and slipping it under her waistband. "You know, Dora, it's not at all a nice thing to read other people's letters. I wonder you aren't ashamed of yourself. I'm surprised at you." "I shouldn't have read it if you'd been quicker about telling me what was in it," retorted Dora. "It's not at all a nice thing to put temptation in the way of a little girl like me. Do you suppose I'm made of cast iron?"

Vanaf het moment dat hij haar zag, was hij haar toegewijde slaaf, en na de eerste paar dagen een meer constante dienaar dan welke schaduw dan ook - want schaduwen zijn in het gunstigste geval louter kameraden bij mooi weer. Hij zag de dame zelden alleen, want ze had een klein kind bij zich van nog geen jaar oud, waar ze, naar het scheen Sir Arthur, buitengewoon dol op was; en of ze nu onder de bomen in de tuin van het hotel zat, of langzaam over de stoffige wegen reed - zoals elke middag haar gewoonte was - de baby en de verpleegster waren altijd bij haar, en door hun aanwezigheid stelden ze een effectieve controle op de persoonlijkheden waar hij naar verlangde. Er zou echter meer dan een baby voor nodig zijn geweest om Sir Arthur te ontmoedigen: hij nam het kleine meisje opgewekt in zijn aandacht; en met het verstrijken van de tijd werden de andere invaliden in de plaats bekend onder de bijnaam 'het kindermeisje'. Mevrouw Meredith nam zijn hulde als vanzelfsprekend aan. Ze was gewend aan bewondering, hoewel ze niet een van die vrouwen was voor wie het onmisbaar is. Ze beschouwde het als een van de luxe van het leven en was van mening dat het meer betamelijk is dan diamanten en een betere bescherming tegen het weer dan het duurste bont.Eerst bekeek ze de duidelijk getroffen toestand van Sir Arthur met geamuseerdheid, gecombineerd met veel voldoening dat er iemand was opgestaan ​​om haar in dit saaie kuuroord te vermaken; maar geleidelijk, naarmate de weken verstreken, veranderde haar standpunt. Of het nu de verveling van de kuur was, of dat ze werd geraakt door de onzelfzuchtige toewijding van haar bewonderaar, of dat het louter te wijten was aan het ongeluk dat Sir Arthur een buitengewoon knappe jongeman was en zo weinig bewust van het feit, om de een of andere reden begon ze een vriendelijkheid voor hem te voelen die al snel duidelijker werd; zodat aan het einde van een maand, toen hij haar vond, voor het eerst alleen wandelend langs het meer, en haar voorstelde binnen de eerste twee minuten van hun ontmoeting, ze hem bijna net zo snel accepteerde, en met bijna evenveel enthousiasme. 'Ik wil met je praten over het kind, kleine Julia,' zei ze een dag of twee later. 'Of liever, hoewel ik over haar wil praten, kan ik het misschien beter niet doen, want ik kan je bijna niets vertellen dat haar aangaat.' 'Mijn liefste,' zei sir Arthur, 'je hoeft me niets te vertellen als je het niet leuk vindt.' 'Maar dat is nu juist het vermoeiende deel,' antwoordde ze, 'ik zou graag willen dat je alles weet, en toch moet ik je dat niet laten weten. Ze is natuurlijk niet van mij, maar verder moet haar afkomst geheim blijven, zelfs voor jij.Toch mag ik dit zeggen: ze is het kind van een vriendin van mij, en er is geen schandaal verbonden aan haar geboorte, maar ik heb alle verantwoordelijkheid genomen met betrekking tot haar toekomst. Ben jij, Arthur, ook bereid haar te adopteren?" 'Lieverd, ik zal er tientallen adopteren, als je wilt,' zei haar verliefde verloofde. 'Juliet is een beetje lief en ik ben heel blij dat we haar altijd zullen hebben.' In Engeland veroorzaakte het nieuws van de verloving van Lena Meredith een golf van opwinding en teleurstelling. Men had gehoopt dat ze een goede match zou maken, en ze ontving veel brieven van leden van haar familie en vrienden, waarin ze wezen op de betreurenswaardige manier waarop ze zich wierp op een onbemiddelde jonge baron die een obscure positie innam op de Consulaire Onderhoud. Ze werd gesmeekt eraan te denken dat de hertog van Dachet duidelijk geslagen leek te zijn toen hij aan het einde van het afgelopen seizoen aan haar werd voorgesteld; en zei dat als ze haar eigen belangen niet in overweging zou nemen, het niet nodig was die van haar jongere ongetrouwde zussen te vergeten. In schietloodsen in het noorden en in landhuizen in het zuiden werd waargenomen dat jonge mannen het nieuws met een pijnlijke verrassing ontvingen. Meer dan een van hen had mevr.Meredith kreeg de eer voor een betere smaak als het ging om het kiezen van een tweede echtgenoot; meer dan een van hen had inderdaad het gevoel gehad dat zij de enige vrouw ter wereld was met een oog dat voldoende onderscheidingsvermogen had om zijn eigen waardevolle eigenschappen op hun waarde te schatten. Zou het kunnen zijn dat ze die zeldzame geschenken over het hoofd had gezien? Een week of zo zat er depressie in menig hart dat niet gewend was aan zijn aanwezigheid; en jonge dames, op zoek naar een echtgenoot, vonden hier en daar die ene die zich tot hen wendde die ze bijna hadden opgegeven als hopeloos onverschillig voor hun charmes. Onbezorgd door het gebrek aan enthousiasme dat door haar besluit was gewekt, trouwde Lena Meredith met Sir Arthur Byrne en vertrok in de loop van een paar maanden met hem naar zijn post aan de Zwarte Zee; waar de baby Juliet en haar verpleegster een belangrijk onderdeel vormden van het consulaire huishouden. De jaren gingen gelukkig voorbij. Sir Arthur werd verplaatst en gepromoveerd van de ene kleine haven naar de andere, een beetje meer bezocht door de schepen van zijn land, en na een jaar of zo naar nog een andere, nog grotere; zodat, hoewel niets te goed was voor Julia in de ogen van haar geadopteerde moeder, en in mindere mate in die van haar vader, het gebeurde dat ze opmerkelijk weinig wist van haar eigen land, hoewel weinig meisjes meer vertrouwd waren met die van andere naties.Ook waren hun omzwervingen niet beperkt tot Europa: Afrika zag hen, en het zuidelijke continent van Amerika; en het was in dat verre land dat de gelukkige dagen eindigden, want de arme Lady Byrne kreeg op een bittere Argentijnse dag kou en stierf aan een longontsteking voordat de week om was. Sir Arthur was diepbedroefd. Hij bracht Julia naar een kloosterschool in de buurt van Buenos Ayres, sloot zich op in zijn consulaat, weigerde degenen te ontmoeten die hun medeleven zouden hebben betuigd, en ging van zijn kamer naar zijn kantoor en weer terug, als een man in een droom . Pas na een jaar zag Juliet de enige vriendin die ze nu nog had in de wereld weer; en toen hoorde ze voor het eerst dat hij niet echt haar vader was en dat de vrouw die ze 'moeder' had genoemd geen recht had op die naam. Ze was vijftien jaar oud toen deze slag haar overkwam; en ze had haar zestiende verjaardag nog niet bereikt toen Sir Arthur terug naar Europa werd overgebracht. 'Jouw huis moet altijd bij mij zijn, Juliet,' had hij gezegd, toen hij haar zijn onwetendheid over haar afkomst uitsprak. 'Ik heb nu alleen jou nog over.' Maar hoewel hij aardig en zelfs aanhankelijk voor haar was, toonde hij geen echte bezorgdheid voor haar samenleving.Ze werd naar een school in Zwitserland gestuurd zodra ze in Europa waren geland; en hoewel ze dacht dat hij aan het begin van de vakantie blij was haar terug te zien komen, was ze er veel vaster van overtuigd dat hij aan het eind van de vakantie minstens even blij was haar te zien vertrekken. Ze was negentien voordat hij besefte dat ze niet voor altijd op school kon blijven; en toen hij de situatie overwoog en zichzelf zag, een man van amper veertig, opgezadeld met een volwassen meisje, die noch zijn eigen dochter was, noch die van de vrouw van wie hij had gehouden, en aan wie hij had gezworen voor de kind alsof ze werkelijk van hem was, moet worden toegegeven dat zijn hart hem in de steek liet. Het was niet zo dat hij een afkeer had van Julia zelf. Hij was dol op het kind geweest en hij hield van het meisje. Het was de onhandigheid van zijn positie die hem met een soort wanhoop vervulde. 'Als er maar iemand met haar zou trouwen!' dacht hij, terwijl hij tegenover haar aan de eettafel zat, op de avond dat ze voor de laatste keer van school terugkwam. De gedachte vrolijkte hem op. Het viel hem voor het eerst op dat Julia buitengewoon knap was geworden. Hij nam een ​​strenge Française van rijpe leeftijd aan als chaperonne en deed krampachtige pogingen om zijn geadopteerde dochter in een samenleving op te nemen die de Belgische haven, waar hij op dat moment consul was, zich kon veroorloven. Het was geen grote samenleving; evenmin kwamen in aanmerking komende jonge mannen er in enige mate in voor.Degenen die er waren, waren buitenlanders, voor wie de kwestie van een stip op bevredigende wijze moest worden opgelost voordat het idee van het huwelijk ook maar bij hen opkwam. Julia had geen geld. Lady Byrne had haar fortuin aan haar man nagelaten, en overhaaste speculaties van zijn kant hadden het teruggebracht tot een mager bedrag, waarvan hij niet de neiging had afstand te doen. Twee of drie jaar gingen voorbij en ze ontving geen voorstellen. Sir Arthurs hoop dat er voor haar gezorgd zou worden, verflauwde en hij zag geen uitweg uit zijn moeilijkheden. Zelf bracht hij zijn verlof door in Engeland, maar hij nam het meisje nooit mee op die feestdagen. Hij wilde niet worden geroepen om haar aanwezigheid uit te leggen aan zijn vrienden die zich de gril van zijn vrouw niet zouden herinneren; en hoewel ze in het buitenland voor zijn dochter doorging, kon ze dat thuis niet. Juliet van haar kant was niet erg tevreden. Ze kon er niet aan ontkomen dat ze werd gezien als een incubus, en ze zag dat haar vader, zoals ze hem noemde, bang was om ondervraagd te worden over hun relatie. Ze leefde een eenvoudig leven; reed en speelde tennis met jonge Belgen van haar eigen leeftijd; las, werkte, ging naar dansen en amusement zoals in het stadje werd gegeven, en verspilde over het algemeen niet veel tijd met puzzelen over het mysterie dat haar jeugd omringde. Maar toen haar vrienden haar vroegen waarom ze nooit met Sir Arthur naar Engeland was gegaan, wist ze niet wat ze moest antwoorden en maakte zich er in het geheim zorgen over.Waarom heeft hij haar niet meegenomen? Omdat hij zich voor haar schaamde? Maar waarom schaamde hij zich? Haar moeder - ze dacht altijd aan Lady Byrne bij die naam - had gezegd dat ze de dochter was van een vriendin van haar. Zodat ze op zijn minst het kind moet zijn van mensen van goede familie. Was dat niet genoeg? Ze was al drieëntwintig toen Sir Arthur opnieuw trouwde. De dame was een Amerikaanse: mevrouw Clarency Butcher, een knappe weduwe van een jaar of vijfendertig, met drie kleine meisjes, van wie de oudste vijftien was. Ze had niet de enorme rijkdom die vaak een van de meest aangename eigenschappen van haar landvrouwen is, maar ze had het redelijk goed en kwam uit een goede koloniale familie. Nadat ze een aantal jaren in Engeland had gewoond, was ze de voorkeur gaan geven aan het Engels van de koning boven dat van de president, en had ze het accent van haar geboorteland bijna volledig laten vallen. Ze was buitengewoon goed opgeleid en sprak drie andere talen met evenveel correctheid, aangezien haar eerste echtgenoot verbonden was aan verschillende Europese gezantschappen. Al met al was ze een charmante en aantrekkelijke vrouw, en er waren velen die voor de tweede keer in zijn leven jaloers waren op Sir Arthur. Het was misschien niet haar schuld dat ze Julia niet erg aardig deed. Het meisje had er een hekel aan dat de plaats die ooit door haar overleden moeder werd ingenomen door een nieuwkomer werd ingenomen; en was niet, het moet worden gevreesd, genoeg moeite doen om haar gevoelens ter zake te verbergen.En de tweede Lady Byrne viel nauwelijks iets te verwijten als ze zich herinnerde dat ze over een paar jaar zelf drie dochters zou hebben om mee uit te gaan, en vond dat een vierde bijna te veel van het goede was. Bovendien kon je er niet overheen komen dat ze helemaal geen familie was, en aan de andere kant een aanzienlijke aanslag was op de gezinslasten, die Lady Byrne allemaal volledig in staat achtte om alleen en zonder hulp uit te betalen. Ten slotte leidde haar aanwezigheid tot meningsverschillen tussen Sir Arthur en zijn vrouw. De dag brak aan waarop Lady Byrne het niet kon laten om Juliet op haar ongelukkige omstandigheden te wijzen. Op een verhit moment, veroorzaakt door de weigering van het meisje om haar halverwege tegemoet te komen, toen ze zich ervan bewust was een ongebruikelijke poging te hebben gedaan om vriendelijk te zijn, wees ze Julia erop dat het beter in haar zou zijn om enige dankbaarheid te tonen aan mensen op wiens liefdadigheid ze leefde, en op wie ze absoluut geen aanspraak op bloed had. Het interview eindigde met Juliet die naar Sir Arthur vloog en terwijl ze op zijn schouder huilde, smeekte om weg te gaan en voor haar levensonderhoud te werken; maar waar en hoe ze dit voorstelde, specificeerde ze niet. Sir Arthur had een slecht kwartier.Zijn geweten, de kennis van de mate waarin hij de gevoelens van zijn tweede vrouw deelde, de herinnering aan de geloften die hij over dit onderwerp had afgelegd aan zijn eerste vrouw, deze en de oude, zij het niet erg sterke genegenheid die hij voor Julia had, combineerden om gevoelens van wroeging bij hem op te wekken die zich uitten in een uitbarsting van prikkelbaarheid. Hij schold Julia uit; hij gaf zijn vrouw de schuld. 'Waarom', vroeg hij hun allebei, 'kunnen twee vrouwen niet in hetzelfde huis wonen zonder ruzie te maken? Is het onmogelijk voor een ellendige man om ooit een moment rust te hebben?' Uiteindelijk werkte hij zichzelf in zo'n passie dat Lady Byrne en Julia tot verzoening werden gedreven en merkten dat ze elkaar verdedigden tegen zijn verwijten. Hierna konden ze beter met elkaar opschieten. HOOFDSTUK II Op een hete zomerdag, een paar maanden na het huwelijk, werd Julia, die terugkeerde naar het consulaat na een ochtend intensief sporten op een tennisbaan, op de stoep opgewacht door Dora, de jongste van de Clarency Butchers, die haar opwachtte. in een hoge staat van opwinding naderen. 'Schiet op, Juliet,' riep ze, zodra ze zich kon laten horen. "Je raadt nooit wat er voor jou is. Iets wat je niet vaak krijgt!" "Wat is het?" zei Julia, die de trap op kwam. "Gok!" "Een cadeau?" 'Nee, tenminste dat denk ik niet, maar er kan er een in zitten.' "Binnenkant?Oh, dan is het een pakje?" vroeg Juliet goedgehumeurd. Ze voelde een milde nieuwsgierigheid, getemperd door de wetenschap dat veel dingen de tienjarige Dora, die ze vanaf de hoge leeftijd van drieëntwintig , kon het niet als bijzonder opwindend beschouwen. 'Nee, geen pakket,' riep Dora, dansend om haar heen. 'Het is een brief. Daar nu!" 'Waarom zeg je dan dat het iets is dat ik niet vaak krijg?' vroeg Juliet wantrouwend; 'Ik krijg vaak brieven. Het is een uitnodiging voor de dans van de Gertignés, verwacht ik.' "Nee, nee, dat is het niet. Het is een brief uit Engeland. Je krijgt er niet vaak een van daar, hè? Dat heb je nooit eerder gedaan sinds we hier zijn. Ik bekijk je brieven altijd, weet je ', zei Dora, 'om te zien of ze eruit zien alsof ze van jonge mannen komen. Margaret ook. We denken dat het tijd is dat je je verlooft.' Margaret was de volgende zus. 'Het is heel goed van je dat je zo geïnteresseerd bent in mijn lot,' antwoordde Juliet, terwijl ze haar handschoenen uittrok en naar de bijzettafel ging om de brief te halen. Eigenlijk was ze nu heel opgewonden; want wat het kind zei was waar genoeg. Ze had zelfs nog verder kunnen gaan en gezegd hebben dat ze nooit een brief uit Engeland had gekregen, behalve toen Sir Arthur daar met verlof was.Het was een grote envelop, geadresseerd in het handschrift van een klerk, en toen ze hem openscheurde, kwam ze tot de conclusie dat het een advertentie van een winkel moest zijn. "GEACHTE MEVROUW, - We zullen het een gunst achten als u het u gemakkelijk kunt maken volgende week op een dag een beroep op ons te doen, voor een kwestie die verband houdt met een lid van uw familie. Het is onmogelijk om u verdere details in een brief te geven maar als u ons het interview toestaat dat we durven te vragen, kunnen we zo ver gaan om te zeggen dat er een redelijke kans lijkt te zijn dat het resultaat voor u in het voordeel is. antwoord, waarin u vriendelijk de dag en het uur noemt waarop we u mogen verwachten. "FINDLAY & INCE, advocaten." Het adres was een straat in Holborn. Juliet las de brief door, en las hem meteen weer door, met een kloppend hart. Wat betekende het? Was het mogelijk dat ze eindelijk haar eigen familie zou vinden? Ze werd naar het heden teruggeroepen door de stem van Dora, van wie ze nu merkte dat ze de brief over haar schouder met niet-blozende belangstelling las. 'Zeg,' zei Dora, 'is het niet spannend? 'Iets in je voordeel!' Precies wat ze in de pijnkolom zetten als ze je een fortuin nalaten. Ik wed dat je lang verloren gewaande oom in het Westen de emmer heeft gedaan en je al zijn onrechtmatig verkregen winsten heeft nagelaten. Let op mijn woorden.Je komt terug uit Engeland als een lieftallige erfgename. Ik zou willen dat de anderen binnenkwamen. Er is niemand in huis, behalve Sir Arthur.' "Waar is hij?" zei Juliet, terwijl ze het vel papier weer in de envelop stopte en het onder haar tailleband schoof. 'Weet je, Dora, het is helemaal niet leuk om andermans brieven te lezen. Ik vraag me af dat je je niet schaamt. Ik sta versteld van je.' 'Ik had het niet moeten lezen als je me sneller had verteld wat er in stond,' antwoordde Dora. 'Het is helemaal niet leuk om een ​​klein meisje als ik in de weg te staan. Denk je dat ik van gietijzer ben?'