CHAPTER I When Sir Arthur Byrne fell ill, after three summers at his post in the little consulate that overlooked the lonely waters of the Black Sea, he applied for sick leave. Having obtained it, he hurried home to scatter guineas in Harley Street; for he felt all the uneasy doubts as to his future which a strong man who has never in his life known what it is to have a headache is apt to experience at the first symptom that all is not well. Outwardly, he pretended to make light of the matter. "Drains, that's what it is," he would say to some of the passengers to whom he confided the altered state of his health on board the boat which carried him to Constantinople. "As soon as I get back to a civilized sewage system I shall be myself again. These Eastern towns are all right for Orientals; and what is your Muscovite but an Oriental, in all essentials of hygiene? But they play the deuce with a European who has grown up in a country where people still indulge in a sense of smell." And if anyone ventured to sympathize with him, or to express regret at his illness, he would snub him fiercely. But for all that he felt convinced, in his own mind, that he had been attacked by some fatal disease. He became melancholy and depressed; and, if he did not spend his days in drawing up his last will and testament, it was because such a proceeding—in view of the state of his banking account—would have partaken of the nature of a farce. Having a sense of humour, he was little disposed, just then, to any action whose comic side he could not conveniently ignore. When he arrived in London, however, he was relieved to find that the specialists whom he consulted, while they mostly gave him his money's worth of polite interest, did not display any anxiety as to his condition. One of them, indeed, went so far as to mention a long name, and to suggest that an operation for appendicitis would be likely to do no harm; but, on being cross-examined, confessed that he saw no reason to suspect anything wrong with Sir Arthur's appendix; so that the young man left the consulting-room in some indignation. He remembered, as soon as the door had closed behind him, that he had forgotten to ask the meaning of the long name; and, being reluctant to set eyes again on the doctor who had mystified him with it, went to another and demanded to know what such a term might signify. "Is—is it—dangerous?" he stammered, trying in vain to appear indifferent. Sir Ronald Tompkins, F.R.C.S., etc. etc., let slip a smile; and then, remembering his reputation, changed it to a look of grave sympathy. "No," he murmured, "no, no. There is no danger. I should say, no immediate danger. Still you did right, quite right, in coming to me. Taken in time, and in the proper way, this delicacy of yours will, I have no hesitation in saying, give way to treatment. I assure you, my dear Sir Arthur, that I have cured many worse cases than yours. I will write you out a little prescription. Just a little pill, perfectly pleasant to the taste, which you must swallow when you feel this alarming depression and lack of appetite of which you complain; and I am confident that we shall soon notice an improvement. Above all, my dear Sir, no worry; no anxiety. Lead a quiet, open-air life; play golf; avoid bathing in cold water; avoid soup, potatoes, puddings and alcohol; and come and see me again this day fortnight. Thank you, yes, two guineas. Good-bye." He pressed Sir Arthur's hand, and shepherded him out of the room. His patient departed, impressed, soothed and comforted. After the two weeks had passed, and feeling decidedly better, he returned. Sir Ronald on this occasion was absolutely cheerful. He expressed himself astonished at the improvement, and enthusiastic on the subject of the excellence of his own advice. He then broke to Sir Arthur the fact that he was about to take his annual holiday. He was starting for Norway the next day, and should not be back for six weeks. "But what shall I do while you are away?" cried his patient, aghast. "You have advanced beyond my utmost expectations," replied the doctor, "and the best thing for you now will be to go out to Vichy, and take a course of the waters there. I should have recommended this in any case. My intended departure makes no difference. Let me earnestly advise you to start for France to-morrow." Sir Arthur had by this time developed a blind faith in Sir Ronald Tompkins and did not dream of ignoring his suggestion. He threw over all the engagements he had made since arriving in England; packed his trunks once more; and, if he did not actually leave the country until two or three days later, it was only because he was not able to get a sleeping berth on the night express at such short notice. The end of the week saw him installed at Vichy, the most assiduous and conscientious of all the water drinkers assembled there. It was on the veranda of his hotel that he made the acquaintance of Mrs. Meredith. She was twenty-five, rich, beautiful and a widow, her husband having been accidentally killed within a few months of their marriage. After a year or so of mourning she had recovered her spirits, and led a gay life in English society, where she was very much in request. Sir Arthur had seen few attractive women of late, the ladies of Baku being inclined to run to fat and diamonds, and he thought Lena Meredith the most lovely and the most wonderful creature that ever stepped out of a fairy tale. From the very moment he set eyes on her he was her devoted slave, and after the first few days a more constant attendant than any shadow—for shadows at best are mere fair-weather comrades. He seldom saw the lady alone, for she had with her a small child, not yet a year old, of which she was, as it seemed to Sir Arthur, inordinately fond; and whether she were sitting under the trees in the garden of the hotel, or driving slowly along the dusty roads—as was her habit each afternoon—the baby and its nurse were always with her, and by their presence put an effective check to the personalities in which he was longing to indulge. It would have taken more than a baby to discourage Sir Arthur, however: he cheerfully included the little girl in his attentions; and, as time went on, became known to the other invalids in the place by the nickname of "the Nursemaid." Mrs. Meredith took his homage as a matter of course. She was used to admiration, though she was not one of those women to whom it is indispensable. She considered it one of the luxuries of life, and held that it is more becoming than diamonds and a better protection against the weather than the most expensive furs. At first she looked upon the obviously stricken state of Sir Arthur with amusement, combined with a good deal of gratification that some one should have arisen to entertain her in this dull health resort; but gradually, as the weeks passed, her point of view underwent a change. Whether it was the boredom of the cure, or whether she was touched by the unselfish devotion of her admirer, or whether it was due merely to the accident that Sir Arthur was an uncommonly good-looking young man and so little conscious of the fact, from one cause or another she began to feel for him a friendliness which grew quickly more pronounced; so that at the end of a month, when he found her, for the first time walking alone by the lake, and proposed to her inside the first two minutes of their encounter, she accepted him almost as promptly, and with very nearly as much enthusiasm. "I want to talk to you about the child, little Juliet," she said, a day or two later. "Or rather, though I want to talk about her, perhaps I had better not, for I can tell you almost nothing that concerns her." "My dear," said Sir Arthur, "you needn't tell me anything, if you don't like." "But that's just the tiresome part," she returned, "I should like you to know everything, and yet I must not let you know. She is not mine, of course, but beyond that her parentage must remain a secret, even from you. Yet this I may say: she is the child of a friend of mine, and there is no scandal attached to her birth, but I have taken all responsibility as to her future. Are you, Arthur, also prepared to adopt her?" "Darling, I will adopt dozens of them, if you like," said her infatuated betrothed. "Juliet is a little dear, and I am very glad we shall always have her." In England, the news of Lena Meredith's engagement caused a flutter of excitement and disappointment. It had been hoped that she would make a great match, and she received many letters from members of her family and friends, pointing out the deplorable manner in which she was throwing herself away on an impecunious young baronet who occupied an obscure position in the Consular Service. She was begged to remember that the Duke of Dachet had seemed distinctly smitten when he was introduced to her at the end of the last season; and told that if she would not consider her own interests it was unnecessary that she should forget those of her younger unmarried sisters. At shooting lodges in the North, and in country houses in the South, young men were observed to receive the tidings with pained surprise. More than one of them had given Mrs. Meredith credit for better taste when it came to choosing a second husband; more than one of them had felt, indeed, that she was the only woman in the world with an eye discerning enough to appreciate his own valuable qualities at their true worth. Could the fact be that she had overlooked those rare gifts? For a week or so depression sat in many a heart unaccustomed to its presence; and young ladies, in search of a husband, found, here and there, that one turned to them whom they had all but given up as hopelessly indifferent to their charms. Unconcerned by the lack of enthusiasm aroused by her decision, Lena Meredith married Sir Arthur Byrne, and in the course of a few months departed with him to his post on the Black Sea; where the baby Juliet and her nurse formed an important part of the consular household. The years passed happily. Sir Arthur was moved and promoted from one little port to another a trifle more frequented by the ships of his country, and after a year or so to yet another still larger; so that, while nothing was too good for Juliet in the eyes of her adopted mother, and to a lesser extent in those of her father, it happened that she knew remarkably little of her own land, though few girls were more familiar with those of other nations. Nor were their wanderings confined to Europe: Africa saw them, and the southern continent of America; and it was in that far country that the happy days came to an end, for poor Lady Byrne caught cold one bitter Argentine day, and died of pneumonia before the week was out. Sir Arthur was heart-broken. He packed Juliet off to a convent school near Buenos Ayres, and shut himself up in his consulate, refusing to meet those who would have offered their sympathy, and going from his room to his office, and back again, like a man in a dream. Not for more than a year did Juliet see again the only friend she had now left in the world; and it was then she heard for the first time that he was not really her father, and that the woman she had called "Mother" had had no right to that name. She was fifteen years old when this blow fell on her; and she had not yet reached her sixteenth birthday when Sir Arthur was transferred back to Europe. "Your home must always be with me, Juliet," he had said, when he broke to her his ignorance of her origin. "I have only you left now." But though he was kind, and even affectionate to her, he showed no real anxiety for her society. She was sent to a school in Switzerland as soon as they landed in Europe; and, while she used to fancy that at the beginning of the holidays he was glad to see her return, she was much more firmly convinced that at the end of them he was at least equally pleased to see her depart. She was nineteen before he realized that she could not be kept at school for ever; and when he considered the situation, and saw himself, a man scarcely over forty, saddled with a grown-up girl, who was neither his own daughter nor that of the woman he had loved, and to whom he had sworn to care for the child as if she were indeed his own, it must be admitted that his heart failed him. It was not that he had any aversion to Juliet herself. He had been fond of the child, and he liked the girl. It was the awkwardness of his position that filled him with a kind of despair. "If only somebody would marry her!" he thought, as he sat opposite to her at the dinner-table, on the night that she returned for the last time from school. The thought cheered him. Juliet, he noticed for the first time, had become singularly pretty. He engaged a severe Frenchwoman of mature age as chaperon, and made spasmodic attempts to take his adopted daughter into such society as the Belgian port, where he was consul at this time, could afford. It was not a large society; nor did eligible young men figure in it in any quantity. Those there were, were foreigners, to whom the question of a dot must be satisfactorily solved before the idea of matrimony would so much as occur to them. Juliet had no money. Lady Byrne had left her fortune to her husband, and rash speculations on his part had reduced it to a meagre amount, which he felt no inclination to part with. Two or three years went by, and she received no proposals. Sir Arthur's hopes of seeing her provided for grew faint, and he could imagine no way out of his difficulties. He himself spent his leave in England, but he never took the girl with him on those holidays. He had no wish to be called on to explain her presence to such of his friends as might not remember his wife's whim; and, though she passed as his daughter abroad, she could not do that at home. Juliet, for her part, was not very well content. She could hardly avoid knowing that she was looked on as an incubus, and she saw that her father, as she called him, dreaded to be questioned as to their relationship. She lived a simple life; rode and played tennis with young Belgians of her own age; read, worked, went to such dances and entertainments as were given in the little town, and did not, on the whole, waste much time puzzling over the mystery that surrounded her childhood. But when her friends asked her why she never went to England with Sir Arthur, she did not know what answer to make, and worried herself in secret about it. Why did he not take her? Because he was ashamed of her? But why was he ashamed? Her mother—she always thought of Lady Byrne by that name—had said she was the daughter of a friend of hers. So that she must at least be the child of people of good family. Was not that enough? She was already twenty-three when Sir Arthur married again. The lady was an American: Mrs. Clarency Butcher, a good-looking widow of about thirty-five, with three little girls, of whom the eldest was fifteen. She had not the enormous wealth which is often one of her countrywomen's most pleasing attributes, but she was moderately well off and came of a good Colonial family. Having lived for several years in England, she had grown to prefer the King's English to the President's, and had dropped, almost completely, the accent of her native country. She was extremely well educated, and talked three other languages with equal correctness, her first husband having been attached to various European legations. Altogether, she was a charming and attractive woman, and there were many who envied Sir Arthur for the second time in his life.

HOOFDSTUK I Toen Sir Arthur Byrne ziek werd, na drie zomers op zijn post in het kleine consulaat dat uitkeek over de eenzame wateren van de Zwarte Zee, vroeg hij ziekteverlof aan. Nadat hij het had bemachtigd, haastte hij zich naar huis om guineas te verspreiden in Harley Street; want hij voelde alle ongemakkelijke twijfels over zijn toekomst die een sterke man die nooit in zijn leven heeft geweten wat het is om hoofdpijn te hebben, geneigd is te ervaren bij het eerste symptoom dat niet alles goed is. Uiterlijk deed hij alsof hij de zaak lichtvaardig maakte. 'Afvoer, dat is het,' zei hij dan tegen enkele passagiers aan wie hij de veranderde gezondheidstoestand toevertrouwde aan boord van de boot die hem naar Constantinopel bracht. "Zodra ik terug ben in een beschaafd rioleringssysteem, zal ik weer mezelf zijn. Deze oosterse steden zijn goed voor oosterlingen; en wat is uw Moskoviet anders dan een oosterling, in alle essentiële hygiëne? Maar ze spelen de deuce met een Europeaan die is opgegroeid in een land waar mensen nog steeds genieten van een reukvermogen." En als iemand het waagde met hem te sympathiseren, of spijt te betuigen over zijn ziekte, zou hij hem fel afsnauwen. Maar ondanks dat was hij er in zijn eigen geest van overtuigd dat hij was aangevallen door een dodelijke ziekte.Hij werd melancholisch en depressief; en als hij zijn dagen niet besteedde aan het opstellen van zijn testament, was dat omdat een dergelijke procedure - gezien de staat van zijn bankrekening - het karakter van een klucht zou hebben gehad. Omdat hij gevoel voor humor had, was hij op dat moment weinig geneigd tot actie waarvan hij de komische kant niet gemakkelijk kon negeren. Toen hij echter in Londen aankwam, merkte hij tot zijn opluchting dat de specialisten die hij raadpleegde, hoewel ze hem meestal zijn geld uit beleefde belangstelling gaven, geen enkele bezorgdheid toonden over zijn toestand. Een van hen ging zelfs zo ver om een ​​lange naam te noemen en te suggereren dat een operatie voor blindedarmontsteking waarschijnlijk geen kwaad zou kunnen; maar bij een kruisverhoor bekende hij dat hij geen reden zag om te vermoeden dat er iets mis was met Sir Arthur's appendix; zodat de jongeman in enige verontwaardiging de spreekkamer verliet. Hij herinnerde zich, zodra de deur achter hem was gesloten, dat hij vergeten was te vragen naar de betekenis van de lange naam; en terughoudend om opnieuw de dokter te zien die hem ermee had misleid, ging hij naar een andere en vroeg om te weten wat zo'n term zou kunnen betekenen. 'Is - is het - gevaarlijk?' stamelde hij en probeerde tevergeefs onverschillig te lijken. Sir Ronald Tompkins, F.R.C.S., enz. enz., laat een glimlach ontglippen; en toen herinnerde hij zich zijn reputatie en veranderde die in een blik van ernstig medeleven."Nee," mompelde hij, "nee, nee. Er is geen gevaar. Ik zou zeggen, geen direct gevaar. Toch heb je er goed aan gedaan om naar mij toe te komen. Op tijd genomen en op de juiste manier, deze delicatesse van uw wil, ik aarzel niet om te zeggen, plaats te maken voor behandeling. Ik verzeker u, mijn beste Sir Arthur, dat ik veel ergere gevallen heb genezen dan de uwe. Ik zal u een klein recept uitschrijven. Gewoon een kleine pil, perfect aangenaam voor de smaak, die je moet slikken als je deze alarmerende depressie en gebrek aan eetlust voelt waarover je klaagt; en ik ben ervan overtuigd dat we snel een verbetering zullen merken. Bovenal, mijn beste meneer, geen zorgen; geen angst. Lood een rustig leven in de open lucht; golfen; vermijd baden in koud water; vermijd soep, aardappelen, pudding en alcohol; en kom me deze veertien dagen weer bezoeken. Dank u, ja, twee guineas. Tot ziens." Hij drukte Sir Arthurs hand en leidde hem de kamer uit. Zijn patiënt vertrok, onder de indruk, gekalmeerd en getroost. Nadat de twee weken waren verstreken en hij zich duidelijk beter voelde, keerde hij terug. Sir Ronald was bij deze gelegenheid absoluut opgewekt. Hij was verbaasd over de verbetering en enthousiast over de voortreffelijkheid van zijn eigen advies. Vervolgens vertelde hij Sir Arthur dat hij op het punt stond zijn jaarlijkse vakantie op te nemen. Hij zou de volgende dag naar Noorwegen vertrekken en zou pas over zes weken terugkomen.'Maar wat moet ik doen als je weg bent?' riep zijn patiënt verbijsterd. "U bent boven mijn hoogste verwachtingen gevorderd," antwoordde de dokter, "en het beste voor u is nu om naar Vichy te gaan en daar een cursus op het water te volgen. Ik had dit in ieder geval moeten aanbevelen. vertrek maakt geen verschil. Laat me je dringend adviseren om morgen naar Frankrijk te vertrekken." Sir Arthur had tegen die tijd een blind vertrouwen in Sir Ronald Tompkins ontwikkeld en droomde er niet van zijn suggestie te negeren. Hij gooide alle afspraken die hij had gemaakt sinds zijn aankomst in Engeland overboord; pakte zijn koffers weer in; en als hij het land pas twee of drie dagen later verliet, was dat alleen maar omdat hij niet op zo'n korte termijn een slaapplaats op de nachttrein kon krijgen. Aan het einde van de week werd hij geïnstalleerd in Vichy, de meest ijverige en gewetensvolle van alle waterdrinkers die zich daar verzamelden. Op de veranda van zijn hotel maakte hij kennis met Mevrouw Meredith. Ze was vijfentwintig, rijk, mooi en weduwe; haar man was binnen een paar maanden na hun huwelijk per ongeluk om het leven gekomen. Na een jaar of zo van rouw was ze weer op krachten gekomen en leidde ze een homoleven in de Engelse samenleving, waar ze veel gevraagd was.Sir Arthur had de laatste tijd maar weinig aantrekkelijke vrouwen gezien, de dames van Bakoe die geneigd waren naar dik en diamanten te rennen, en hij vond Lena Meredith het mooiste en wonderbaarlijkste wezen dat ooit uit een sprookje was gestapt. Vanaf het moment dat hij haar zag, was hij haar toegewijde slaaf, en na de eerste paar dagen een meer constante dienaar dan welke schaduw dan ook - want schaduwen zijn in het gunstigste geval louter kameraden bij mooi weer. Hij zag de dame zelden alleen, want ze had een klein kind bij zich van nog geen jaar oud, waar ze, naar het scheen Sir Arthur, buitengewoon dol op was; en of ze nu onder de bomen in de tuin van het hotel zat, of langzaam over de stoffige wegen reed - zoals elke middag haar gewoonte was - de baby en de verpleegster waren altijd bij haar, en door hun aanwezigheid stelden ze een effectieve controle op de persoonlijkheden waar hij naar verlangde. Er zou echter meer dan een baby voor nodig zijn geweest om Sir Arthur te ontmoedigen: hij nam het kleine meisje opgewekt in zijn aandacht; en met het verstrijken van de tijd werden de andere invaliden in de plaats bekend onder de bijnaam 'het kindermeisje'. Mevrouw Meredith nam zijn hulde als vanzelfsprekend aan. Ze was gewend aan bewondering, hoewel ze niet een van die vrouwen was voor wie het onmisbaar is. Ze beschouwde het als een van de luxe van het leven en was van mening dat het meer betamelijk is dan diamanten en een betere bescherming tegen het weer dan het duurste bont.Eerst bekeek ze de duidelijk getroffen toestand van Sir Arthur met geamuseerdheid, gecombineerd met veel voldoening dat er iemand was opgestaan ​​om haar in dit saaie kuuroord te vermaken; maar geleidelijk, naarmate de weken verstreken, veranderde haar standpunt. Of het nu de verveling van de kuur was, of dat ze werd geraakt door de onzelfzuchtige toewijding van haar bewonderaar, of dat het louter te wijten was aan het ongeluk dat Sir Arthur een buitengewoon knappe jongeman was en zo weinig bewust van het feit, om de een of andere reden begon ze een vriendelijkheid voor hem te voelen die al snel duidelijker werd; zodat aan het einde van een maand, toen hij haar vond, voor het eerst alleen wandelend langs het meer, en haar voorstelde binnen de eerste twee minuten van hun ontmoeting, ze hem bijna net zo snel accepteerde, en met bijna evenveel enthousiasme. 'Ik wil met je praten over het kind, kleine Julia,' zei ze een dag of twee later. 'Of liever, hoewel ik over haar wil praten, kan ik het misschien beter niet doen, want ik kan je bijna niets vertellen dat haar aangaat.' 'Mijn liefste,' zei sir Arthur, 'je hoeft me niets te vertellen als je het niet leuk vindt.' 'Maar dat is nu juist het vermoeiende deel,' antwoordde ze, 'ik zou graag willen dat je alles weet, en toch moet ik je dat niet laten weten. Ze is natuurlijk niet van mij, maar verder moet haar afkomst geheim blijven, zelfs voor jij.Toch mag ik dit zeggen: ze is het kind van een vriendin van mij, en er is geen schandaal verbonden aan haar geboorte, maar ik heb alle verantwoordelijkheid genomen met betrekking tot haar toekomst. Ben jij, Arthur, ook bereid haar te adopteren?" 'Lieverd, ik zal er tientallen adopteren, als je wilt,' zei haar verliefde verloofde. 'Juliet is een beetje lief en ik ben heel blij dat we haar altijd zullen hebben.' In Engeland veroorzaakte het nieuws van de verloving van Lena Meredith een golf van opwinding en teleurstelling. Men had gehoopt dat ze een goede match zou maken, en ze ontving veel brieven van leden van haar familie en vrienden, waarin ze wezen op de betreurenswaardige manier waarop ze zich wierp op een onbemiddelde jonge baron die een obscure positie innam op de Consulaire Onderhoud. Ze werd gesmeekt eraan te denken dat de hertog van Dachet duidelijk geslagen leek te zijn toen hij aan het einde van het afgelopen seizoen aan haar werd voorgesteld; en zei dat als ze haar eigen belangen niet in overweging zou nemen, het niet nodig was die van haar jongere ongetrouwde zussen te vergeten. In schietloodsen in het noorden en in landhuizen in het zuiden werd waargenomen dat jonge mannen het nieuws met een pijnlijke verrassing ontvingen. Meer dan een van hen had mevr.Meredith kreeg de eer voor een betere smaak als het ging om het kiezen van een tweede echtgenoot; meer dan een van hen had inderdaad het gevoel gehad dat zij de enige vrouw ter wereld was met een oog dat voldoende onderscheidingsvermogen had om zijn eigen waardevolle eigenschappen op hun waarde te schatten. Zou het kunnen zijn dat ze die zeldzame geschenken over het hoofd had gezien? Een week of zo zat er depressie in menig hart dat niet gewend was aan zijn aanwezigheid; en jonge dames, op zoek naar een echtgenoot, vonden hier en daar die ene die zich tot hen wendde die ze bijna hadden opgegeven als hopeloos onverschillig voor hun charmes. Onbezorgd door het gebrek aan enthousiasme dat door haar besluit was gewekt, trouwde Lena Meredith met Sir Arthur Byrne en vertrok in de loop van een paar maanden met hem naar zijn post aan de Zwarte Zee; waar de baby Juliet en haar verpleegster een belangrijk onderdeel vormden van het consulaire huishouden. De jaren gingen gelukkig voorbij. Sir Arthur werd verplaatst en gepromoveerd van de ene kleine haven naar de andere, een beetje meer bezocht door de schepen van zijn land, en na een jaar of zo naar nog een andere, nog grotere; zodat, hoewel niets te goed was voor Julia in de ogen van haar geadopteerde moeder, en in mindere mate in die van haar vader, het gebeurde dat ze opmerkelijk weinig wist van haar eigen land, hoewel weinig meisjes meer vertrouwd waren met die van andere naties.Ook waren hun omzwervingen niet beperkt tot Europa: Afrika zag hen, en het zuidelijke continent van Amerika; en het was in dat verre land dat de gelukkige dagen eindigden, want de arme Lady Byrne kreeg op een bittere Argentijnse dag kou en stierf aan een longontsteking voordat de week om was. Sir Arthur was diepbedroefd. Hij bracht Julia naar een kloosterschool in de buurt van Buenos Ayres, sloot zich op in zijn consulaat, weigerde degenen te ontmoeten die hun medeleven zouden hebben betuigd, en ging van zijn kamer naar zijn kantoor en weer terug, als een man in een droom . Pas na een jaar zag Juliet de enige vriendin die ze nu nog had in de wereld weer; en toen hoorde ze voor het eerst dat hij niet echt haar vader was en dat de vrouw die ze 'moeder' had genoemd geen recht had op die naam. Ze was vijftien jaar oud toen deze slag haar overkwam; en ze had haar zestiende verjaardag nog niet bereikt toen Sir Arthur terug naar Europa werd overgebracht. 'Jouw huis moet altijd bij mij zijn, Juliet,' had hij gezegd, toen hij haar zijn onwetendheid over haar afkomst uitsprak. 'Ik heb nu alleen jou nog over.' Maar hoewel hij aardig en zelfs aanhankelijk voor haar was, toonde hij geen echte bezorgdheid voor haar samenleving.Ze werd naar een school in Zwitserland gestuurd zodra ze in Europa waren geland; en hoewel ze dacht dat hij aan het begin van de vakantie blij was haar terug te zien komen, was ze er veel vaster van overtuigd dat hij aan het eind van de vakantie minstens even blij was haar te zien vertrekken. Ze was negentien voordat hij besefte dat ze niet voor altijd op school kon blijven; en toen hij de situatie overwoog en zichzelf zag, een man van amper veertig, opgezadeld met een volwassen meisje, die noch zijn eigen dochter was, noch die van de vrouw van wie hij had gehouden, en aan wie hij had gezworen voor de kind alsof ze werkelijk van hem was, moet worden toegegeven dat zijn hart hem in de steek liet. Het was niet zo dat hij een afkeer had van Julia zelf. Hij was dol op het kind geweest en hij hield van het meisje. Het was de onhandigheid van zijn positie die hem met een soort wanhoop vervulde. 'Als er maar iemand met haar zou trouwen!' dacht hij, terwijl hij tegenover haar aan de eettafel zat, op de avond dat ze voor de laatste keer van school terugkwam. De gedachte vrolijkte hem op. Het viel hem voor het eerst op dat Julia buitengewoon knap was geworden. Hij nam een ​​strenge Française van rijpe leeftijd aan als chaperonne en deed krampachtige pogingen om zijn geadopteerde dochter in een samenleving op te nemen die de Belgische haven, waar hij op dat moment consul was, zich kon veroorloven. Het was geen grote samenleving; evenmin kwamen in aanmerking komende jonge mannen er in enige mate in voor.Degenen die er waren, waren buitenlanders, voor wie de kwestie van een stip op bevredigende wijze moest worden opgelost voordat het idee van het huwelijk ook maar bij hen opkwam. Julia had geen geld. Lady Byrne had haar fortuin aan haar man nagelaten, en overhaaste speculaties van zijn kant hadden het teruggebracht tot een mager bedrag, waarvan hij niet de neiging had afstand te doen. Twee of drie jaar gingen voorbij en ze ontving geen voorstellen. Sir Arthurs hoop dat er voor haar gezorgd zou worden, verflauwde en hij zag geen uitweg uit zijn moeilijkheden. Zelf bracht hij zijn verlof door in Engeland, maar hij nam het meisje nooit mee op die feestdagen. Hij wilde niet worden geroepen om haar aanwezigheid uit te leggen aan zijn vrienden die zich de gril van zijn vrouw niet zouden herinneren; en hoewel ze in het buitenland voor zijn dochter doorging, kon ze dat thuis niet. Juliet van haar kant was niet erg tevreden. Ze kon er niet aan ontkomen dat ze werd gezien als een incubus, en ze zag dat haar vader, zoals ze hem noemde, bang was om ondervraagd te worden over hun relatie. Ze leefde een eenvoudig leven; reed en speelde tennis met jonge Belgen van haar eigen leeftijd; las, werkte, ging naar dansen en amusement zoals in het stadje werd gegeven, en verspilde over het algemeen niet veel tijd met puzzelen over het mysterie dat haar jeugd omringde. Maar toen haar vrienden haar vroegen waarom ze nooit met Sir Arthur naar Engeland was gegaan, wist ze niet wat ze moest antwoorden en maakte zich er in het geheim zorgen over.Waarom heeft hij haar niet meegenomen? Omdat hij zich voor haar schaamde? Maar waarom schaamde hij zich? Haar moeder - ze dacht altijd aan Lady Byrne bij die naam - had gezegd dat ze de dochter was van een vriendin van haar. Zodat ze op zijn minst het kind moet zijn van mensen van goede familie. Was dat niet genoeg? Ze was al drieëntwintig toen Sir Arthur opnieuw trouwde. De dame was een Amerikaanse: mevrouw Clarency Butcher, een knappe weduwe van een jaar of vijfendertig, met drie kleine meisjes, van wie de oudste vijftien was. Ze had niet de enorme rijkdom die vaak een van de meest aangename eigenschappen van haar landvrouwen is, maar ze had het redelijk goed en kwam uit een goede koloniale familie. Nadat ze een aantal jaren in Engeland had gewoond, was ze de voorkeur gaan geven aan het Engels van de koning boven dat van de president, en had ze het accent van haar geboorteland bijna volledig laten vallen. Ze was buitengewoon goed opgeleid en sprak drie andere talen met evenveel correctheid, aangezien haar eerste echtgenoot verbonden was aan verschillende Europese gezantschappen. Al met al was ze een charmante en aantrekkelijke vrouw, en er waren velen die voor de tweede keer in zijn leven jaloers waren op Sir Arthur.