“What has happened?” she asked, gently. “What is the cause of all the noise I have heard? I have rung three times and the bell was not answered.” No one ventured to reply, and in her surprise she cast a hasty glance around. From where she stood, she could not see the bed stationed in an alcove; but she instantly noted the dejected attitude of the servants, the clothing scattered about the floor, and the disorder that pervaded this magnificent but severely furnished chamber, which was only lighted by the lamp which M. Bourigeau, the concierge, carried. A sudden dread seized her; she shuddered, and in a faltering voice she added: “Why are you all here? Speak, tell me what has happened.” M. Casimir stepped forward. “A great misfortune, mademoiselle, a terrible misfortune. The count——” And he paused, frightened by what he was about to say.

"Wat is er gebeurd?" vroeg ze zacht. “Wat is de oorzaak van al het lawaai dat ik heb gehoord? Ik heb drie keer gebeld en de bel werd niet beantwoord.” Niemand waagde het te antwoorden en in haar verbazing wierp ze een haastige blik om zich heen. Van waar ze stond, kon ze het bed in een nis niet zien; maar ze merkte meteen de neerslachtige houding van de bedienden op, de kleding die over de vloer verspreid lag en de wanorde die deze prachtige maar streng ingerichte kamer doordrong, die alleen werd verlicht door de lamp die M. Bourigeau, de conciërge, droeg. Een plotselinge angst beving haar; ze huiverde en met een haperende stem voegde ze eraan toe: 'Waarom zijn jullie hier allemaal? Spreek, vertel me wat er is gebeurd." M. Casimir stapte naar voren. 'Een groot ongeluk, mademoiselle, een verschrikkelijk ongeluk. De graaf...' En hij zweeg even, bang voor wat hij ging zeggen.