The servants, who had been so garrulous a few moments before, were silent now. They lingered in the room, exchanging glances of mute consternation. Their faces were pale and sad, and there were tears in the eyes of some of them. What was passing in their minds? Perhaps they were overcome by that unconquerable fear which sudden and unexpected death always provokes. Perhaps they unconsciously loved this master, whose bread they ate. Perhaps their grief was only selfishness, and they were merely wondering what would become of them, where they should find another situation, and if it would prove a good one. Not knowing what to do, they talked together in subdued voices, each suggesting some remedy he had heard spoken of for such cases. The more sensible among them were proposing to go and inform mademoiselle or Madame Leon, whose rooms were on the floor above, when the rustling of a skirt against the door suddenly made them turn. The person whom they called “mademoiselle” was standing on the threshold. Mademoiselle Marguerite was a beautiful young girl, about twenty years of age. She was a brunette of medium height, with big gloomy eyes shaded by thick eyebrows. Heavy masses of jet-black hair wreathed her lofty but rather sad and thoughtful forehead. There was something peculiar in her face—an expression of concentrated suffering, and a sort of proud resignation, mingled with timidity.

De bedienden, die een paar ogenblikken eerder zo spraakzaam waren geweest, waren nu stil. Ze bleven in de kamer rondhangen en wisselden blikken van stomme ontsteltenis uit. Hun gezichten waren bleek en verdrietig, en bij sommigen stonden tranen in de ogen. Wat ging er in hun gedachten om? Misschien werden ze overweldigd door die onoverwinnelijke angst die een plotselinge en onverwachte dood altijd oproept. Misschien hielden ze onbewust van deze meester, wiens brood ze aten. Misschien was hun verdriet alleen maar egoïsme en vroegen ze zich alleen af ​​wat er van hen zou worden, waar ze een andere situatie zouden vinden en of die een goede zou blijken te zijn. Omdat ze niet wisten wat ze moesten doen, praatten ze samen met gedempte stemmen, en ze suggereerden elk een remedie waarover hij had gehoord voor dergelijke gevallen. De verstandigste onder hen stelden voor om mademoiselle of madame Leon, wier kamers op de verdieping erboven waren, te gaan informeren, toen het geritsel van een rok tegen de deur hen plotseling deed omdraaien. De persoon die ze "mademoiselle" noemden, stond op de drempel. Mademoiselle Marguerite was een mooi jong meisje van ongeveer twintig jaar oud. Ze was een brunette van gemiddelde lengte, met grote, sombere ogen overschaduwd door dikke wenkbrauwen. Dikke massa's gitzwart haar omhulden haar hoge, maar nogal droevige en bedachtzame voorhoofd. Er was iets eigenaardigs op haar gezicht - een uitdrukking van geconcentreerd lijden en een soort trotse berusting, vermengd met verlegenheid.