“You must drive into the courtyard,” he said, addressing the cabman. “M. Bourigeau, open the gate, if you please.” And then, turning to another servant, he added: “And you must make haste and fetch a physician—no matter who. Run to the nearest doctor, and don’t return until you bring one with you.” The concierge had opened the gate, but the driver had disappeared; they called him, and on receiving no reply the valet seized the reins and skilfully guided the cab through the gateway. Having escaped the scrutiny of the crowd, it now remained to remove the count from the vehicle, and this was a difficult task, on account of the singular position of his body; still, they succeeded at last, by opening both doors of the cab, the three strongest men uniting in their efforts. Then they placed him in a large arm-chair, carried him to his own room, and speedily had him undressed and in bed. He had so far given no sign of life; and as he lay there with his head weighing heavily on the pillow, you might have thought that all was over. His most intimate friend would scarcely have recognized him. His features were swollen and discolored; his eyes were closed, and a dark purple circle, looking almost like a terrible bruise, extended round them. A spasm had twisted his lips, and his distorted mouth, which was drawn on one side and hung half open imparted a most sinister expression to his face. In spite of every precaution, he had been wounded as he was removed from the cab. His forehead had been grazed by a piece of iron, and a tiny stream of blood was trickling down upon his face. However, he still breathed; and by listening attentively, one could distinguish a faint rattling in his throat.

'Je moet naar de binnenplaats rijden,' zei hij tegen de koetsier. "M. Bourigeau, open de poort, als je wilt.' En toen, zich tot een andere dienaar wendend, voegde hij eraan toe: 'En je moet je haasten en een dokter halen - wie dan ook. Ren naar de dichtstbijzijnde dokter en kom niet terug voordat je er een bij je hebt.” De conciërge had het hek geopend, maar de chauffeur was verdwenen; ze riepen hem, en toen hij geen antwoord kreeg, greep de bediende de teugels en leidde de taxi vakkundig door de poort. Aan het toezicht van de menigte ontsnapt, bleef het nu over om de graaf uit het voertuig te verwijderen, en dit was een moeilijke taak vanwege de bijzondere positie van zijn lichaam; toch slaagden ze er eindelijk in, door beide deuren van de cabine te openen, de drie sterkste mannen verenigd in hun inspanningen. Toen plaatsten ze hem in een grote leunstoel, droegen hem naar zijn eigen kamer en lieten hem snel uitkleden en in bed liggen. Hij had tot dusver geen teken van leven gegeven; en terwijl hij daar lag met zijn hoofd zwaar op het kussen, zou je kunnen denken dat alles voorbij was. Zijn meest intieme vriend zou hem nauwelijks hebben herkend. Zijn gelaatstrekken waren gezwollen en verkleurd; zijn ogen waren gesloten en een donkerpaarse kring, die er bijna uitzag als een verschrikkelijke blauwe plek, strekte zich om hen heen uit.Een kramp had zijn lippen verwrongen en zijn vervormde mond, die aan één kant was opgetrokken en half open hing, gaf een zeer sinistere uitdrukking op zijn gezicht. Ondanks alle voorzorgsmaatregelen was hij gewond geraakt toen hij uit de cabine werd gehaald. Zijn voorhoofd was geschaafd door een stuk ijzer en er druppelde een klein stroompje bloed op zijn gezicht. Hij ademde echter nog steeds; en door aandachtig te luisteren, kon men een zwak geratel in zijn keel onderscheiden.