PASCAL AND MARGUERITE. I. It was a Thursday evening, the fifteenth of October; and although only half-past six o’clock, it had been dark for some time already. The weather was cold, and the sky was as black as ink, while the wind blew tempestuously, and the rain fell in torrents. The servants at the Hotel de Chalusse, one of the most magnificent mansions in the Rue de Courcelles in Paris, were assembled in the porter’s lodge, a little building comprising a couple of rooms standing on the right hand side of the great gateway. Here, as in all large mansions, the “concierge” or porter, M. Bourigeau, was a person of immense importance, always able and disposed to make any one who was inclined to doubt his authority, feel it in cruel fashion. As could be easily seen, he held all the other servants in his power. He could let them absent themselves without leave, if he chose, and conceal all returns late at night after the closing of public balls and wine-shops. Thus, it is needless to say that M. Bourigeau and his wife were treated by their fellow-servants with the most servile adulation. The owner of the house was not at home that evening, so that M. Casimir, the count’s head valet, was serving coffee for the benefit of all the retainers. And while the company sipped the fragrant beverage which had been generously tinctured with cognac, provided by the butler, they all united in abusing their common enemy, the master of the house. For the time being, a pert little waiting-maid, with an odious turn-up nose, had the floor. She was addressing her remarks to a big, burly, and rather insolent-looking fellow, who had been added only the evening before to the corps of footmen. “The place is really intolerable,” she was saying. “The wages are high, the food of the very best, the livery just such as would show off a good-looking man to the best advantage, and Madame Leon, the housekeeper, who has entire charge of everything, is not too lynx-eyed.” “And the work?” “A mere nothing. Think, there are eighteen of us to serve only two persons, the count and Mademoiselle Marguerite. But then there is never any pleasure, never any amusement here.” “What! is one bored then?” “Bored to death. This grand house is worse than a tomb. No receptions, no dinners—nothing. Would you believe it, I have never seen the reception-rooms! They are always closed; and the furniture is dropping to pieces under its coverings. There are not three visitors in the course of a month.” She was evidently incensed, and the new footman seemed to share her indignation. “Why, how is it?” he exclaimed. “Is the count an owl? A man who’s not yet fifty years old, and who’s said to be worth several millions.” “Yes, millions; you may safely say it—and perhaps ten, perhaps twenty millions too.” “Then all the more reason why there should be something going on here. What does he do with himself alone, all the blessed day?” “Nothing. He reads in the library, or wanders about the garden. Sometimes, in the evening, he drives with Mademoiselle Marguerite to the Bois de Boulogne in a closed carriage; but that seldom happens. Besides, there is no such thing as teasing the poor man. I’ve been in the house for six months, and I’ve never heard him say anything but: ‘yes’; ‘no’; ‘do this’; ‘very well’; ‘retire.’ You would think these are the only words he knows. Ask M. Casimir if I’m not right.” “Our guv’nor isn’t very gay, that’s a fact,” responded the valet. The footman was listening with a serious air, as if greatly interested in the character of the people whom he was to serve. “And mademoiselle,” he asked, “what does she say to such an existence?” “Bless me! during the six months she has been here, she has never once complained.” “If she is bored,” added M. Casimir, “she conceals it bravely.” “Naturally enough,” sneered the waiting-maid, with an ironical gesture; “each month that mademoiselle remains here, brings her too much money for her to complain.” By the laugh that greeted this reply, and by the looks the older servants exchanged, the new-comer must have realized that he had discovered the secret skeleton hidden in every house. “What! what!” he exclaimed, on fire with curiosity; “is there really anything in that? To tell the truth, I was inclined to doubt it.” His companions were evidently about to tell him all they knew, or rather all they thought they knew, when the front-door bell rang vigorously. “There he comes!” exclaimed the concierge; “but he’s in too much of a hurry; hell have to wait awhile.” He sullenly pulled the cord, however; the heavy door swayed on its hinges, and a cab-driver, breathless and hatless, burst into the room, crying, “Help! help!” The servants sprang to their feet. “Make haste!” continued the driver. “I was bringing a gentleman here—you must know him. He’s outside, in my vehicle——” Without pausing to listen any longer, the servants rushed out, and the driver’s incoherent explanation at once became intelligible. At the bottom of the cab, a roomy four-wheeler, a man was lying all of a heap, speechless and motionless. He must have fallen forward, face downward, and owing to the jolting of the vehicle his head had slipped under the front seat. “Poor devil!” muttered M. Casimir, “he must have had a stroke of apoplexy.” The valet was peering into the vehicle as he spoke, and his comrades were approaching, when suddenly he drew back, uttering a cry of horror. “Ah, my God! it is the count!” Whenever there is an accident in Paris, a throng of inquisitive spectators seems to spring up from the very pavement, and indeed more than fifty persons had already congregated round about the vehicle. This circumstance restored M. Casimir’s composure; or, at least, some portion of it. “You must drive into the courtyard,” he said, addressing the cabman. “M. Bourigeau, open the gate, if you please.” And then, turning to another servant, he added: “And you must make haste and fetch a physician—no matter who. Run to the nearest doctor, and don’t return until you bring one with you.” The concierge had opened the gate, but the driver had disappeared; they called him, and on receiving no reply the valet seized the reins and skilfully guided the cab through the gateway. Having escaped the scrutiny of the crowd, it now remained to remove the count from the vehicle, and this was a difficult task, on account of the singular position of his body; still, they succeeded at last, by opening both doors of the cab, the three strongest men uniting in their efforts. Then they placed him in a large arm-chair, carried him to his own room, and speedily had him undressed and in bed. He had so far given no sign of life; and as he lay there with his head weighing heavily on the pillow, you might have thought that all was over. His most intimate friend would scarcely have recognized him. His features were swollen and discolored; his eyes were closed, and a dark purple circle, looking almost like a terrible bruise, extended round them. A spasm had twisted his lips, and his distorted mouth, which was drawn on one side and hung half open imparted a most sinister expression to his face. In spite of every precaution, he had been wounded as he was removed from the cab. His forehead had been grazed by a piece of iron, and a tiny stream of blood was trickling down upon his face. However, he still breathed; and by listening attentively, one could distinguish a faint rattling in his throat. The servants, who had been so garrulous a few moments before, were silent now. They lingered in the room, exchanging glances of mute consternation. Their faces were pale and sad, and there were tears in the eyes of some of them. What was passing in their minds? Perhaps they were overcome by that unconquerable fear which sudden and unexpected death always provokes. Perhaps they unconsciously loved this master, whose bread they ate. Perhaps their grief was only selfishness, and they were merely wondering what would become of them, where they should find another situation, and if it would prove a good one. Not knowing what to do, they talked together in subdued voices, each suggesting some remedy he had heard spoken of for such cases. The more sensible among them were proposing to go and inform mademoiselle or Madame Leon, whose rooms were on the floor above, when the rustling of a skirt against the door suddenly made them turn. The person whom they called “mademoiselle” was standing on the threshold. Mademoiselle Marguerite was a beautiful young girl, about twenty years of age. She was a brunette of medium height, with big gloomy eyes shaded by thick eyebrows. Heavy masses of jet-black hair wreathed her lofty but rather sad and thoughtful forehead. There was something peculiar in her face—an expression of concentrated suffering, and a sort of proud resignation, mingled with timidity. “What has happened?” she asked, gently. “What is the cause of all the noise I have heard? I have rung three times and the bell was not answered.” No one ventured to reply, and in her surprise she cast a hasty glance around. From where she stood, she could not see the bed stationed in an alcove; but she instantly noted the dejected attitude of the servants, the clothing scattered about the floor, and the disorder that pervaded this magnificent but severely furnished chamber, which was only lighted by the lamp which M. Bourigeau, the concierge, carried. A sudden dread seized her; she shuddered, and in a faltering voice she added: “Why are you all here? Speak, tell me what has happened.” M. Casimir stepped forward. “A great misfortune, mademoiselle, a terrible misfortune. The count——” And he paused, frightened by what he was about to say. But Mademoiselle Marguerite had understood him. She clasped both hands to her heart, as if she had received a fatal wound, and uttered the single word: “Lost!” The next moment she turned as pale as death, her head drooped, her eyes closed, and she staggered as if about to fall. Two maids sprang forward to support her, but she gently repulsed them, murmuring, “Thanks! thanks! I am strong now.” She was, in fact, sufficiently strong to conquer her weakness. She summoned all her resolution, and, paler than a statue, with set teeth and dry, glittering eyes, she approached the alcove. She stood there for a moment perfectly motionless, murmuring a few unintelligible words; but at last, crushed by her sorrow, she sank upon her knees beside the bed, buried her face in the counterpane and wept. Deeply moved by the sight of this despair, the servants held their breath, wondering how it would all end. It ended suddenly. The girl sprang from her knees, as if a gleam of hope had darted through her heart. “A physician!” she said, eagerly.

PASCAL EN MARGRIET. I. Het was een donderdagavond, vijftien oktober; en hoewel het pas half zes was, was het al een tijdje donker. Het weer was koud en de lucht was zo zwart als inkt, terwijl de wind onstuimig blies en de regen in stromen viel. De bedienden van het Hotel de Chalusse, een van de mooiste herenhuizen in de Rue de Courcelles in Parijs, waren verzameld in de portiersloge, een klein gebouw met een paar kamers aan de rechterkant van de grote poort. Hier, zoals in alle grote herenhuizen, was de "conciërge" of portier, M. Bourigeau, een persoon van enorm belang, altijd in staat en bereid om iedereen die geneigd was aan zijn gezag te twijfelen, dit op een wrede manier te laten voelen. Zoals gemakkelijk te zien was, hield hij alle andere dienaren in zijn macht. Hij zou ze, als hij dat wilde, zonder verlof kunnen laten afwezig zijn, en alle teruggaven 's avonds laat verbergen na de sluiting van openbare bals en wijnwinkels. Het is dus onnodig te zeggen dat M. Bourigeau en zijn vrouw door hun mededienaren met de meest slaafse bewondering werden behandeld. De eigenaar van het huis was die avond niet thuis, zodat M. Casimir, de bediende van de graaf, koffie aan het schenken was ten bate van alle bedienden.En terwijl het gezelschap nipte van de geurige drank die rijkelijk met cognac was getint, geleverd door de butler, verenigden ze zich allemaal in het misbruiken van hun gemeenschappelijke vijand, de heer des huizes. Voorlopig had een eigenwijze, kleine dienstmeid, met een afschuwelijke opgedraaide neus, het woord. Ze richtte haar opmerkingen tot een grote, forse en nogal brutaal uitziende kerel, die pas de avond tevoren aan het korps van lakeien was toegevoegd. 'De plaats is echt ondraaglijk,' zei ze. "De lonen zijn hoog, het eten van de allerbesten, de livrei die een knappe man het best tot zijn recht zou laten komen, en Madame Leon, de huishoudster, die de volledige leiding heeft over alles, is niet te lynx- ogen.” “En het werk?” “Een niets. Denk eraan, we zijn met achttien om maar twee personen te dienen, de graaf en mademoiselle Marguerite. Maar dan is er nooit enig plezier, nooit enig vermaak hier.” "Wat! verveelt men zich dan?” "Doodverveeld. Dit grootse huis is erger dan een graf. Geen recepties, geen diners - niets. Zou je het geloven, ik heb de ontvangstruimten nog nooit gezien! Ze zijn altijd gesloten; en het meubilair valt onder de dekens aan stukken. Er zijn geen drie bezoekers in de loop van een maand.” Ze was duidelijk woedend en de nieuwe lakei leek haar verontwaardiging te delen."Waarom, hoe is het?" hij riep uit. 'Is de graaf een uil? Een man die nog geen vijftig jaar oud is en van wie wordt gezegd dat hij enkele miljoenen waard is.” “Ja, miljoenen; je kunt het gerust zeggen - en misschien tien, misschien ook twintig miljoen.' “Des te meer reden waarom hier iets aan de hand zou moeten zijn. Wat doet hij met zichzelf alleen, de hele gezegende dag?” "Niks. Hij leest in de bibliotheek, of dwaalt door de tuin. Soms rijdt hij 's avonds met mademoiselle Marguerite in een gesloten koets naar het Bois de Boulogne; maar dat gebeurt zelden. Bovendien bestaat er niet zoiets als de arme man plagen. Ik ben nu zes maanden in huis en heb hem nog nooit iets anders horen zeggen dan: ‘ja’; 'Nee'; 'doe dit'; 'erg goed'; ‘met pensioen gaan.’ Je zou denken dat dit de enige woorden zijn die hij kent. Vraag maar aan M. Casimir of ik niet gelijk heb.’ “Onze guv’nor is niet erg homoseksueel, dat is een feit”, antwoordde de bediende. De lakei luisterde ernstig, alsof hij zeer geïnteresseerd was in het karakter van de mensen die hij moest dienen. 'En mademoiselle,' vroeg hij, 'wat zegt ze van zo'n bestaan?' “Zegen mij!in de zes maanden dat ze hier is, heeft ze nog nooit geklaagd.” "Als ze zich verveelt," voegde M. Casimir eraan toe, "verbergt ze het dapper." 'Natuurlijk,' sneerde de dienstmeid met een ironisch gebaar; "elke maand dat mademoiselle hier blijft, brengt haar te veel geld om te klagen." Door de lach die dit antwoord begroette, en door de blikken die de oudere bedienden uitwisselden, moet de nieuwkomer hebben beseft dat hij het geheime skelet had ontdekt dat in elk huis verborgen was. "Wat! wat!" riep hij uit, in vuur en vlam van nieuwsgierigheid; “zit daar echt iets in? Eerlijk gezegd was ik geneigd eraan te twijfelen.” Zijn metgezellen stonden klaarblijkelijk op het punt hem alles te vertellen wat ze wisten, of liever alles wat ze dachten te weten, toen de voordeur krachtig ging. "Daar komt hij!" riep de conciërge uit; “maar hij heeft te veel haast; hel moet nog even wachten." Hij trok echter nors aan het koord; de zware deur zwaaide in zijn scharnieren en een taxichauffeur stormde ademloos en zonder hoed de kamer binnen en riep: 'Help! helpen!" De bedienden sprongen overeind. "Maak haast!" vervolgde de chauffeur. 'Ik bracht een heer hier - je moet hem kennen.Hij is buiten, in mijn auto...' Zonder nog langer te pauzeren om te luisteren, renden de bedienden naar buiten en de onsamenhangende uitleg van de chauffeur werd meteen begrijpelijk. Onder in de cabine, een ruime vierwieler, lag een man als een blok, sprakeloos en bewegingloos. Hij moet voorover gevallen zijn, met zijn gezicht naar beneden, en door het stoten van het voertuig was zijn hoofd onder de voorbank geschoven. "Arme duivel!" mompelde M. Casimir, "hij moet een beroerte hebben gehad." De bediende tuurde in het voertuig terwijl hij sprak, en zijn kameraden naderden, toen hij plotseling achteruitdeinsde en een kreet van afschuw slaakte. „Ach, mijn God! het is de graaf!” Telkens als er een ongeluk in Parijs plaatsvindt, lijkt een menigte nieuwsgierige toeschouwers vanaf het trottoir op te springen, en inderdaad hadden zich al meer dan vijftig personen om het voertuig verzameld. Deze omstandigheid herstelde de kalmte van M. Casimir; of in ieder geval een deel ervan. 'Je moet naar de binnenplaats rijden,' zei hij tegen de koetsier. "M. Bourigeau, open de poort, als je wilt.' En toen, zich tot een andere dienaar wendend, voegde hij eraan toe: 'En je moet je haasten en een dokter halen - wie dan ook.Ren naar de dichtstbijzijnde dokter en kom niet terug voordat je er een bij je hebt.” De conciërge had het hek geopend, maar de chauffeur was verdwenen; ze riepen hem, en toen hij geen antwoord kreeg, greep de bediende de teugels en leidde de taxi vakkundig door de poort. Aan het toezicht van de menigte ontsnapt, bleef het nu over om de graaf uit het voertuig te verwijderen, en dit was een moeilijke taak vanwege de bijzondere positie van zijn lichaam; toch slaagden ze er eindelijk in, door beide deuren van de cabine te openen, de drie sterkste mannen verenigd in hun inspanningen. Toen plaatsten ze hem in een grote leunstoel, droegen hem naar zijn eigen kamer en lieten hem snel uitkleden en in bed liggen. Hij had tot dusver geen teken van leven gegeven; en terwijl hij daar lag met zijn hoofd zwaar op het kussen, zou je kunnen denken dat alles voorbij was. Zijn meest intieme vriend zou hem nauwelijks hebben herkend. Zijn gelaatstrekken waren gezwollen en verkleurd; zijn ogen waren gesloten en een donkerpaarse kring, die er bijna uitzag als een verschrikkelijke blauwe plek, strekte zich om hen heen uit. Een kramp had zijn lippen verwrongen en zijn vervormde mond, die aan één kant was opgetrokken en half open hing, gaf een zeer sinistere uitdrukking op zijn gezicht. Ondanks alle voorzorgsmaatregelen was hij gewond geraakt toen hij uit de cabine werd gehaald. Zijn voorhoofd was geschaafd door een stuk ijzer en er druppelde een klein stroompje bloed op zijn gezicht.Hij ademde echter nog steeds; en door aandachtig te luisteren, kon men een zwak geratel in zijn keel onderscheiden. De bedienden, die een paar ogenblikken eerder zo spraakzaam waren geweest, waren nu stil. Ze bleven in de kamer rondhangen en wisselden blikken van stomme ontsteltenis uit. Hun gezichten waren bleek en verdrietig, en bij sommigen stonden tranen in de ogen. Wat ging er in hun gedachten om? Misschien werden ze overweldigd door die onoverwinnelijke angst die een plotselinge en onverwachte dood altijd oproept. Misschien hielden ze onbewust van deze meester, wiens brood ze aten. Misschien was hun verdriet alleen maar egoïsme en vroegen ze zich alleen af ​​wat er van hen zou worden, waar ze een andere situatie zouden vinden en of die een goede zou blijken te zijn. Omdat ze niet wisten wat ze moesten doen, praatten ze samen met gedempte stemmen, en ze suggereerden elk een remedie waarover hij had gehoord voor dergelijke gevallen. De verstandigste onder hen stelden voor om mademoiselle of madame Leon, wier kamers op de verdieping erboven waren, te gaan informeren, toen het geritsel van een rok tegen de deur hen plotseling deed omdraaien. De persoon die ze "mademoiselle" noemden, stond op de drempel. Mademoiselle Marguerite was een mooi jong meisje van ongeveer twintig jaar oud. Ze was een brunette van gemiddelde lengte, met grote, sombere ogen overschaduwd door dikke wenkbrauwen. Dikke massa's gitzwart haar omhulden haar hoge, maar nogal droevige en bedachtzame voorhoofd.Er was iets eigenaardigs op haar gezicht - een uitdrukking van geconcentreerd lijden en een soort trotse berusting, vermengd met verlegenheid. "Wat is er gebeurd?" vroeg ze zacht. “Wat is de oorzaak van al het lawaai dat ik heb gehoord? Ik heb drie keer gebeld en de bel werd niet beantwoord.” Niemand waagde het te antwoorden en in haar verbazing wierp ze een haastige blik om zich heen. Van waar ze stond, kon ze het bed in een nis niet zien; maar ze merkte meteen de neerslachtige houding van de bedienden op, de kleding die over de vloer verspreid lag en de wanorde die deze prachtige maar streng ingerichte kamer doordrong, die alleen werd verlicht door de lamp die M. Bourigeau, de conciërge, droeg. Een plotselinge angst beving haar; ze huiverde en met een haperende stem voegde ze eraan toe: 'Waarom zijn jullie hier allemaal? Spreek, vertel me wat er is gebeurd." M. Casimir stapte naar voren. 'Een groot ongeluk, mademoiselle, een verschrikkelijk ongeluk. De graaf...' En hij zweeg even, bang voor wat hij ging zeggen. Maar mademoiselle Marguerite had hem begrepen. Ze sloeg beide handen tegen haar hart, alsof ze een fatale wond had opgelopen, en sprak het enkele woord uit: "Verloren!" Het volgende moment werd ze doodsbleek, haar hoofd hing neer, haar ogen gesloten en ze wankelde alsof ze op het punt stond te vallen.Twee dienstmeisjes sprongen naar voren om haar te ondersteunen, maar ze sloeg ze zachtjes af en mompelde: 'Bedankt! Met dank! Ik ben nu sterk." Ze was in feite sterk genoeg om haar zwakte te overwinnen. Ze riep al haar vastberadenheid op en, bleker dan een standbeeld, met opstaande tanden en droge, glinsterende ogen, naderde ze de nis. Ze stond daar een ogenblik volkomen onbeweeglijk, een paar onverstaanbare woorden mompelend; maar ten slotte, verpletterd door haar verdriet, zonk ze op haar knieën naast het bed, begroef haar gezicht in de deken en huilde. Diep ontroerd door de aanblik van deze wanhoop hielden de bedienden hun adem in, zich afvragend hoe het allemaal zou aflopen. Het eindigde plotseling. Het meisje sprong van haar knieën alsof er een sprankje hoop door haar hart was geschoten. "Een dokter!" zei ze gretig.