CHAPTER I. JOAN HASTE. Alone and desolate, within hearing of the thunder of the waters of the North Sea, but not upon them, stand the ruins of Ramborough Abbey. Once there was a city at their feet, now the city has gone; nothing is left of its greatness save the stone skeleton of the fabric of the Abbey above and the skeletons of the men who built it mouldering in the earth below. To the east, across a waste of uncultivated heath, lies the wide ocean; and, following the trend of the coast northward, the eye falls upon the red roofs of the fishing village of Bradmouth. When Ramborough was a town, this village was a great port; but the sea, advancing remorselessly, has choked its harbour and swallowed up the ancient borough which to-day lies beneath the waters. With that of Ramborough the glory of Bradmouth is departed, and of its priory and churches there remains but one lovely and dilapidated fane, the largest perhaps in the east of England—that of Yarmouth alone excepted—and, as many think, the most beautiful. At the back of Bradmouth church, which, standing upon a knoll at some distance from the cliff, has escaped the fate of the city that once nestled beneath it, stretch rich marsh meadows, ribbed with raised lines of roadway. But these do not make up all the landscape, for between Bradmouth and the ruins of Ramborough, following the indentations of the sea coast and set back in a fold or depression of the ground, lie a chain of small and melancholy meres, whose brackish waters, devoid of sparkle even on the brightest day, are surrounded by coarse and worthless grass land, the haunt of the shore-shooter, and a favourite feeding-place of curlews, gulls, coots and other wild-fowl. Beyond these meres the ground rises rapidly, and is clothed in gorse and bracken, interspersed with patches of heather, till it culminates in the crest of a bank that marks doubtless the boundary of some primeval fiord or lake, where, standing in a ragged line, are groups of wind-torn Scotch fir trees, surrounding a grey and solitary house known as Moor Farm. The dwellers in these parts—that is, those of them who are alive to such matters,—think that there are few more beautiful spots than this slope of barren land pitted with sullen meres and bordered by the sea. Indeed, it has attractions in every season: even in winter, when the snow lies in drifts upon the dead fern, and the frost-browned gorse shivers in the east wind leaping on it from the ocean. It is always beautiful, and yet there is truth in the old doggerel verse that is written in a quaint Elizabethan hand upon the fly-leaf of one of the Bradmouth parish registers,— ‘Of Rambro’, north and west and south, Man’s eyes can never see enough; Yet winter’s gloom or summer’s light, Wide England hath no sadder sight.’ And so it is; even in the glory of June, when lizards run across the grey stonework and the gorse shows its blaze of gold, there is a stamp of native sadness on the landscape which lies between Bradmouth and Ramborough, that neither the hanging woodlands to the north, nor the distant glitter of the sea, on which boats move to and fro, can altogether conquer. Nature set that seal upon the district in the beginning, and the lost labours of the generations now sleeping round its rotting churches have but accentuated the primal impress of her hand. Though on the day in that June when this story opens, the sea shone like a mirror beneath her, and the bees hummed in the flowers growing on the ancient graves, and the larks sang sweetly above her head, Joan felt this sadness strike her heart like the chill of an autumn night. Even in the midst of life everything about her seemed to speak of death and oblivion: the ruined church, the long neglected graves, the barren landscape, all cried to her with one voice, seeming to say, “Our troubles are done with, yours lie before you. Be like us, be like us.” It was no high-born lady to whom these voices spoke in that appropriate spot, nor were the sorrows which opened her ears to them either deep or poetical. To tell the truth, Joan Haste was but a village girl, or, to be more accurate, a girl who had spent most of her life in a village. She was lovely in her own fashion, it is true,—but of this presently; and, through circumstances that shall be explained, she chanced to have enjoyed a certain measure of education, enough to awaken longings and to call forth visions that perhaps she would have been happier without. Moreover, although Fate had placed her humbly, Nature gave to her, together with the beauty of her face and form, a mind which, if a little narrow, certainly did not lack for depth, a considerable power of will, and more than her share of that noble dissatisfaction without which no human creature can rise in things spiritual or temporal, and having which, no human creature can be happy. Her troubles were vulgar enough, poor girl: a scolding and coarse-minded aunt, a suitor toward whom she had no longings, the constant jar of the talk and jest of the ale-house where she lived, and the irk of some vague and half-understood shame that clung to her closely as the ivy clung to the ruined tower above her. Common though such woes be, they were yet sufficiently real to Joan—in truth, their somewhat sordid atmosphere pressed with added weight upon a mind which was not sordid. Those misfortunes that are proper to our station and inherent to our fate we can bear, if not readily, at least with some show of resignation: those that fall upon us from a sphere of which we lack experience, or arise out of a temperament unsuited to its surroundings, are harder to endure. To be different from our fellows, to look upwards where they look down, to live inwardly at a mental level higher than our circumstances warrant, to desire that which is too far from us, are miseries petty in themselves, but gifted with Protean reproductiveness. Put briefly, this was Joan’s position. Her parentage was a mystery, at least so far as her father was concerned. Her mother was her aunt’s younger sister; but she had never known this mother, whose short life closed within two years of Joan’s birth. Indeed, the only tokens left to link their existences together were a lock of soft brown hair and a faded photograph of a girl not unlike herself, who seemed to have been beautiful. Her aunt, Mrs. Gillingwater, gave her these mementos of the dead some years ago, saying, with the brutal frankness of her class, that they were almost the only property that her mother had left behind her, so she, the daughter, might as well take possession of them. Of this mother, however, there remained one other memento— a mound in the churchyard of the Abbey, where until quite recently the inhabitants of Ramborough had been wont to be laid to sleep beside their ancestors. This mound Joan knew, for, upon her earnest entreaty, Mr. Gillingwater, her uncle by marriage, pointed it out to her: indeed, she was sitting by it now. It had no headstone, and when Joan asked him why, he replied that those who were neither wife nor maid had best take their names with them six feet underground. The poor girl shrank back abashed at this rough answer, nor did she ever return to the subject. But from this moment she knew that she had been unlucky in her birth, and though such an accident is by no means unusual in country villages, the sense of it galled her, lowering her in her own esteem. Still she bore no resentment against this dead and erring mother, but rather loved her with a strange and wondering love than which there could be nothing more pathetic. The woman who bore her, but whom she had never seen with remembering eyes, was often in her thoughts; and once, when some slight illness had affected the balance of her mind, Joan believed that she came and kissed her on the brow—a vision whereof the memory was sweet to her, though she knew it to be but a dream. Perhaps it was because she had nothing else to love that she clung thus to the impalpable, making a companion of the outcast dead whose blood ran in her veins. At the least this is sure, that when her worries overcame her, or the sense of incongruity in her life grew too strong, she was accustomed to seek this lowly mound, and, seated by it, heedless of the weather, she would fix her eyes upon the sea and soothe herself with a sadness that seemed deeper than her own. Her aunt, indeed, was left to her, but from this relation she won no comfort. From many incidents trifling in themselves, but in the mass irresistible, Joan gathered that there had been little sympathy between her mother and Mrs. Gillingwater—if, in truth, their attitude was not one of mutual dislike. It would appear also that in her own case this want of affection was an hereditary quality, seeing that she found it difficult to regard her aunt with any feeling warmer than tolerance, and was in turn held in an open aversion, which to Joan’s mind, was scarcely mitigated by the very obvious pride Mrs. Gillingwater took in her beauty. In these circumstances Joan had often wondered why she was not dismissed to seek her fortune. More than once, when after some quarrel she sought leave to go, she found that there was no surer path to reconciliation than to proffer this request; and speeches of apology, which, as she knew well, were not due to any softening of Mrs. Gillingwater’s temper, or regret for hasty misbehaviour, were at once showered upon her. To what, then, were they due? The question was one that Joan took some years to answer satisfactorily. Clearly not to love, and almost as clearly to no desire to retain her services, since, beyond attending to her own room, she did but little work in the way of ministering to the wants and comforts of the few customers of the Crown and Mitre, nor was she ever asked to interest herself in such duties. Gradually a solution to the riddle forced itself into Joan’s intelligence—namely, that in some mysterious way her aunt and uncle lived on her, not she on them. If this were not so, it certainly became difficult to understand how they did live, in view of the fact that Mr. Gillingwater steadily consumed the profits of the tap-room, if any, and that they had no other visible means of subsistence. Yet money never seemed to be wanting; and did Joan need a new dress, or any other luxury, it was given to her without demur. More, when some years since she had expressed a sudden and spontaneous desire for education; after a few days’ interval, which, it seemed to her, might well have been employed in reference to superior powers in the background, she was informed that arrangements had been made for her to be sent to a boarding school in the capital of the county. She went, to find that her fellow-pupils were for the most part the daughters of shop-keepers and large farmers, and that in consequence the establishment was looked down upon by the students of similar, but higher-class institutions in the same town, and by all who belonged to them. Joan being sensitive and ambitious, resented this state of affairs, though she had small enough right to do so, and on her return home informed her aunt that she wished to be taken away from that school and sent to another of a better sort. The request was received without surprise, and again there was a pause as though to allow of reference to others. Then she was told that if she did not like her school she could leave it, but that she was not to be educated above her station in life. So Joan returned to the middle-class establishment, where she remained till she was over nineteen years of age. On the whole she was very happy there, for she felt that she was acquiring useful knowledge which she could not have obtained at home. Moreover, among her schoolfellows were certain girls, the daughters of poor clergymen and widows, ladies by birth, with whom she consorted instinctively, and who did not repel her advances. At the age of nineteen she was informed suddenly that she must leave her school, though no hint of this determination had been previously conveyed to her. Indeed, but a day or two before her aunt had spoken of her return thither as if it were a settled thing. Pondering over this decision in much grief, Joan wondered why it had been arrived at, and more especially whether the visit that morning of her uncle’s landlord, Mr. Levinger, who came, she understood, to see about some repairs to the house, had anything to do with it. To Mr. Levinger himself she had scarcely spoken half a dozen times in her life, and yet it seemed to her that whenever they met he regarded her with the keenest interest. Also on this particular occasion Joan chanced to pass the bar-parlour where Mr. Levinger was closeted with her aunt, and to overhear his parting words, or rather the tag of them which was “too much of a lady,” a remark that she could not help thinking had to do with herself. Seeing her go by, he stopped her, keeping her in conversation for some minutes, then abruptly turned upon his heel and left the house with the air of a man who is determined not to say too much. Then it was that Joan’s life became insupportable to her. Accustomed as she had become to more refined associations, from which henceforth she was cut off, the Crown and Mitre, and most of those connected with it, grew hateful in her sight. In her disgust she racked her brain to find some means of escape, and could think of none other than the time-honoured expedient of “going as a governess.” This she asked leave to do, and the permission was accorded after the usual pause; but here again she was destined to meet with disappointment. Her surroundings and her attainments were too humble to admit of her finding a footing in that overcrowded profession. Moreover, as one lady whom she saw told her frankly, she was far too pretty for this walk of life. At length she did obtain a situation, however, a modest one enough, that of nursery governess to the children of the rector of Bradmouth, Mr. Biggen. This post she held for nine months, till Mr. Biggen, a kind-hearted and scholarly man, noting her beauty and intelligence, began to take more interest in her than pleased his wife—a state of affairs that resulted in Joan’s abrupt dismissal on the day previous to the beginning of this history. To come to the last and greatest of her troubles: it will be obvious that such a woman would not lack for admirers. Joan had several, all of whom she disliked; but chiefly did she detest the most ardent and persistent of them, the favoured of her aunt, Mr. Samuel Rock. Samuel Rock was a Dissenter, and the best-to-do agriculturist in the neighbourhood, farming some five hundred acres, most of them rich marsh-lands, of which three hundred or more were his own property inherited and acquired. Clearly, therefore, he was an excellent match for a girl in the position of Joan Haste, and when it is added that he had conceived a sincere admiration for her, and that to make her his wife was the principal desire of his life, it becomes evident that in the nature of things the sole object of hers ought to have been to meet his advances half-way. Unfortunately this was not the case. For reasons which to herself were good and valid, however insufficient they may have appeared to others, Joan would have nothing to do with Samuel Rock. It was to escape from him that she had fled this day to Ramborough Abbey, whither she fondly hoped he would not follow her. It was the thought of him that made life seem so hateful to her even in the golden afternoon; it was terror of him that caused her to search out every possible avenue of retreat from the neighbourhood of Bradmouth. She might have spared herself the trouble, for even as she sighed and sought, a shadow fell upon her, and looking up she saw Samuel Rock standing before her, hat in hand and smiling his most obsequious smile.

HOOFDSTUK I. JOAN HASTE. Alleen en verlaten, binnen het gehoor van de donder van de wateren van de Noordzee, maar niet op hen, staan ​​de ruïnes van Ramborough Abbey. Ooit lag er een stad aan hun voeten, nu is de stad verdwenen; er is niets meer over van zijn grootsheid, behalve het stenen skelet van het weefsel van de abdij erboven en de skeletten van de mannen die het bouwden in de aarde eronder. In het oosten, over een woestenij van onontgonnen heide, ligt de wijde oceaan; en, de trend van de kust naar het noorden volgend, valt het oog op de rode daken van het vissersdorp Bradmouth. Toen Ramborough een stad was, was dit dorp een geweldige haven; maar de zee, meedogenloos voortschrijdend, heeft haar haven verstikt en de oude stad verzwolgen die tegenwoordig onder de wateren ligt. Met die van Ramborough is de glorie van Bradmouth verdwenen, en van zijn priorij en kerken blijft er maar één mooie en vervallen fane over, de grootste misschien in het oosten van Engeland - alleen die van Yarmouth uitgezonderd - en, zoals velen denken, de mooiste . Aan de achterkant van de kerk van Bradmouth, die, op een heuveltje op enige afstand van de klif, is ontsnapt aan het lot van de stad die er ooit onder lag, strekken zich rijke moerasweiden uit, geribbeld met verhoogde rijbaanlijnen.Maar deze vormen niet het hele landschap, want tussen Bradmouth en de ruïnes van Ramborough, de inkepingen van de zeekust volgend en terug in een plooi of inzinking van de grond, ligt een keten van kleine en melancholische meren, waarvan het brakke water , verstoken van schittering zelfs op de helderste dag, zijn omgeven door grof en waardeloos grasland, de verblijfplaats van de kustschutter en een favoriete voederplaats voor wulpen, meeuwen, meerkoeten en andere wilde vogels. Voorbij deze moerassen stijgt de grond snel, en is bedekt met gaspeldoorn en varens, afgewisseld met stukken heide, tot het culmineert in de top van een oever die ongetwijfeld de grens markeert van een of ander oerfjord of meer, waar, in een rafelige rij staande , zijn groepen door de wind verscheurde Schotse sparren, die een grijs en eenzaam huis omringen dat bekend staat als Moor Farm. De bewoners van deze streken, dat wil zeggen degenen onder hen die zich met zulke zaken bezighouden, denken dat er weinig mooiere plekken zijn dan deze helling van onvruchtbaar land, bezaaid met sombere moerassen en begrensd door de zee. Het heeft inderdaad attracties in elk seizoen: zelfs in de winter, wanneer de sneeuw op de dode varens ligt, en de bevroren gaspeldoorn rillingen in de oostenwind die erop springt vanaf de oceaan.Het is altijd mooi, en toch is er waarheid in het oude rijmelarijvers dat in een eigenaardige Elizabethaanse hand op het schutblad van een van de parochieregisters van Bradmouth is geschreven, - 'Van Rambro', noord en west en zuid, De ogen van de mens kunnen nooit genoeg zien; Toch winters somberheid of zomers licht, Wijd Engeland heeft geen droeviger gezicht.' En zo is het; zelfs in de glorie van juni, wanneer hagedissen over het grijze metselwerk rennen en de gaspeldoorn zijn gloed van goud laat zien, is er een stempel van inheemse droefheid op het landschap dat tussen Bradmouth en Ramborough ligt, dat noch de hangende bossen in het noorden, noch de verre glitter van de zee, waarop boten heen en weer bewegen, kan helemaal overwinnen. De natuur heeft het district in het begin bezegeld, en het verloren werk van de generaties die nu rond de rottende kerken slapen, hebben de oorspronkelijke indruk van haar hand alleen maar geaccentueerd. Hoewel op de dag in juni, wanneer dit verhaal begint, de zee als een spiegel onder haar scheen, en de bijen zoemden in de bloemen die op de oude graven groeiden, en de leeuweriken lieflijk boven haar hoofd zongen, voelde Joan deze droefheid haar hart raken als de kilte van een herfstnacht.Zelfs midden in het leven leek alles aan haar te spreken van dood en vergetelheid: de verwoeste kerk, de lang verwaarloosde graven, het dorre landschap, alles riep haar met één stem toe en leek te zeggen: "Onze problemen zijn voorbij, de jouwe voor je liggen. Wees zoals wij, wees zoals wij.” Het was geen hooggeboren dame tot wie deze stemmen op die geschikte plek spraken, noch waren de smarten die haar oren voor hen opende, diep of poëtisch. Om de waarheid te zeggen, Joan Haste was maar een dorpsmeisje, of beter gezegd een meisje dat het grootste deel van haar leven in een dorp had doorgebracht. Ze was mooi op haar eigen manier, dat is waar, - maar van dit moment; en door omstandigheden die zullen worden verklaard, heeft ze toevallig een zekere mate van onderwijs genoten, genoeg om verlangens op te wekken en visioenen op te roepen waar ze misschien gelukkiger zou zijn geweest zonder. Bovendien, hoewel het lot haar nederig had geplaatst, gaf de natuur haar, samen met de schoonheid van haar gezicht en vorm, een geest die, hoewel een beetje smal, zeker niet ontbrak aan diepte, een aanzienlijke wilskracht, en meer dan haar deel van die edele ontevredenheid zonder welke geen menselijk schepsel kan verrijzen in geestelijke of tijdelijke dingen, en met welke geen menselijk schepsel gelukkig kan zijn.Haar problemen waren vulgair genoeg, arm meisje: een scheldende en grofgemanierde tante, een minnaar naar wie ze geen verlangens had, de constante pot van het gepraat en de grap van het bierhuis waar ze woonde, en de ergernis van een of andere vage en halfbegrepen schaamte die haar stevig vastklampte terwijl de klimop zich vastklampte aan de verwoeste toren boven haar. Hoe gewoon zulke ellende ook was, ze waren toch voldoende echt voor Joan - in werkelijkheid drukte hun ietwat smerige atmosfeer met extra gewicht op een geest die niet smerig was. De tegenslagen die eigen zijn aan onze positie en inherent zijn aan ons lot, kunnen we verdragen, zo niet gemakkelijk, in ieder geval met enige blijk van berusting: de tegenslagen die ons overkomen vanuit een sfeer waar we geen ervaring mee hebben, of die voortkomen uit een temperament dat niet geschikt is aan zijn omgeving, zijn moeilijker te verdragen. Anders zijn dan onze medemensen, naar boven kijken waar ze naar beneden kijken, innerlijk leven op een mentaal niveau dat hoger is dan onze omstandigheden rechtvaardigen, verlangen naar dat wat te ver van ons verwijderd is, zijn op zich kleine ellende, maar begiftigd met een protean-reproductieve kracht. Kortom, dit was Joans standpunt. Haar afkomst was een mysterie, althans voor zover het haar vader betrof. Haar moeder was de jongere zus van haar tante; maar ze had deze moeder nooit gekend, wiens korte leven binnen twee jaar na de geboorte van Joan eindigde.De enige tekenen die hun bestaan ​​nog met elkaar verbonden waren inderdaad een lok zachtbruin haar en een vervaagde foto van een meisje dat niet veel anders was dan zijzelf, dat mooi leek te zijn geweest. Haar tante, mevrouw Gillingwater, gaf haar enkele jaren geleden deze aandenkens aan de doden en zei, met de brutale openhartigheid van haar klas, dat dit bijna het enige eigendom was dat haar moeder achter zich had gelaten, zodat zij, de dochter, misschien neem ze ook in bezit. Van deze moeder bleef echter nog een ander aandenken over: een heuvel op het kerkhof van de abdij, waar tot voor kort de inwoners van Ramborough gewoon waren om naast hun voorouders te slapen. Deze heuvel kende Joan, want op haar ernstige smeekbede wees meneer Gillingwater, haar aangetrouwde oom, haar erop: inderdaad, ze zat er nu bij. Het had geen grafsteen, en toen Joan hem vroeg waarom, antwoordde hij dat degenen die noch echtgenote noch dienstmeisje waren, hun naam het beste anderhalve meter onder de grond konden meenemen. Het arme meisje deinsde beschaamd terug bij dit ruwe antwoord, en ze kwam nooit meer op het onderwerp terug. Maar vanaf dit moment wist ze dat ze pech had gehad bij haar geboorte, en hoewel zo'n ongeluk in plattelandsdorpen geenszins ongebruikelijk is, kwelde het gevoel ervan haar en verminderde haar eigen achting.Toch koesterde ze geen wrok tegen deze dode en dwalende moeder, maar hield ze veeleer van haar met een vreemde en verwonderende liefde dan die er niets pathetischer kan zijn. De vrouw die haar baarde, maar die ze nooit met herinnerende ogen had gezien, was vaak in haar gedachten; en op een keer, toen een lichte ziekte het evenwicht van haar geest had aangetast, geloofde Joan dat ze kwam en haar op het voorhoofd kuste - een visioen waarvan de herinnering zoet voor haar was, hoewel ze wist dat het maar een droom was. Misschien was het omdat ze niets anders had om van te houden dat ze zich zo aan het ongrijpbare vastklampte en een metgezel maakte van de uitgestoten doden wiens bloed in haar aderen stroomde. Dit is in ieder geval zeker, dat wanneer haar zorgen haar overvielen, of het gevoel van ongerijmdheid in haar leven te sterk werd, ze eraan gewend was om deze lage heuvel te zoeken, en, ernaast gezeten, achteloos van het weer, zou ze haar ogen op de zee gericht en kalmeerde zichzelf met een droefheid die dieper leek dan de hare. Haar tante werd inderdaad aan haar overgelaten, maar uit deze relatie kreeg ze geen troost. Uit vele incidenten die op zichzelf onbeduidend, maar in de massa onweerstaanbaar waren, maakte Joan op dat er weinig sympathie was geweest tussen haar moeder en mevrouw Gillingwater - als hun houding er inderdaad niet een was van wederzijdse afkeer.Het lijkt er ook op dat in haar eigen geval dit gebrek aan genegenheid een erfelijke eigenschap was, aangezien ze het moeilijk vond om haar tante te beschouwen met enig gevoel warmer dan verdraagzaamheid, en ze werd op haar beurt vastgehouden in een openlijke afkeer, die naar Joans mening, werd nauwelijks verzacht door de overduidelijke trots die mevrouw Gillingwater op haar schoonheid nam. In deze omstandigheden had Joan zich vaak afgevraagd waarom ze niet werd ontslagen om haar fortuin te zoeken. Meer dan eens, toen ze na een ruzie om verlof vroeg, ontdekte ze dat er geen zekerder weg naar verzoening was dan dit verzoek in te dienen; en verontschuldigende toespraken, die, zoals ze heel goed wist, niet te wijten waren aan enige verzachting van mevrouw Gillingwaters humeur, of spijt voor overhaast wangedrag, werden meteen over haar heen gegooid. Waar waren ze dan aan te danken? De vraag was er een die Joan enkele jaren nodig had om naar tevredenheid te beantwoorden. Het is duidelijk niet om lief te hebben, en bijna net zo duidelijk om haar diensten niet te willen behouden, aangezien ze, afgezien van het verzorgen van haar eigen kamer, maar weinig werk deed om te voorzien in de behoeften en het comfort van de weinige klanten van de Crown and Mitre , noch werd haar ooit gevraagd om zich voor dergelijke taken te interesseren. Geleidelijk drong een oplossing voor het raadsel zich op in Joans intelligentie, namelijk dat haar oom en tante op een mysterieuze manier van haar leefden, niet zij van hen.Als dit niet zo was, werd het zeker moeilijk te begrijpen hoe ze leefden, gezien het feit dat de heer Gillingwater gestaag de winst van de tapkamer consumeerde, als die er al was, en dat ze geen andere zichtbare middelen van bestaan ​​hadden. Toch leek het nooit aan geld te ontbreken; en had Joan een nieuwe jurk nodig, of een andere luxe, die werd haar zonder bezwaar gegeven. Meer nog, toen ze enkele jaren geleden een plotseling en spontaan verlangen naar onderwijs had uitgesproken; na een tussenpoos van een paar dagen, die naar haar mening heel goed had kunnen worden gebruikt met betrekking tot superieure machten op de achtergrond, kreeg ze te horen dat er regelingen waren getroffen om haar naar een kostschool in de hoofdstad van de district. Ze ging en ontdekte dat haar medeleerlingen voor het grootste deel de dochters waren van winkeliers en grote boeren, en dat als gevolg daarvan op het establishment werd neergekeken door de studenten van vergelijkbare, maar hogere instellingen in dezelfde stad en door allen die bij hen hoorden. Joan, die gevoelig en ambitieus was, had een hekel aan deze gang van zaken, hoewel ze klein genoeg recht had om dat te doen, en bij haar thuiskomst deelde ze haar tante mee dat ze van die school wilde worden gehaald en naar een andere van een betere soort wilde worden gestuurd. Het verzoek werd zonder verrassing ontvangen, en weer viel er een pauze alsof er naar anderen verwezen kon worden.Toen kreeg ze te horen dat als ze haar school niet leuk vond, ze die kon verlaten, maar dat ze niet boven haar positie in het leven zou worden opgeleid. Dus keerde Joan terug naar het middenklasse-etablissement, waar ze bleef tot ze meer dan negentien jaar oud was. Over het algemeen was ze daar erg gelukkig, want ze had het gevoel dat ze nuttige kennis opdeed die ze thuis niet had kunnen krijgen. Bovendien bevonden zich onder haar schoolkameraden bepaalde meisjes, de dochters van arme geestelijken en weduwen, dames van geboorte, met wie ze instinctief omging en die haar avances niet afsloegen. Op negentienjarige leeftijd kreeg ze plotseling te horen dat ze haar school moest verlaten, hoewel haar geen enkele aanwijzing van deze vastberadenheid eerder was overgebracht. Inderdaad, maar een dag of twee voordat haar tante had gesproken over haar terugkeer daarheen alsof het een vaste zaak was. Joan overpeinsde deze beslissing met veel verdriet en vroeg zich af waarom deze was gekomen, en vooral of het bezoek die ochtend van de huisbaas van haar oom, de heer Levinger, die, zo begreep ze, was gekomen om te kijken naar reparaties aan het huis, er iets mee te maken hebben. Tegen meneer Levinger zelf had ze nauwelijks een half dozijn keer in haar leven gesproken, en toch leek het haar dat wanneer ze elkaar ontmoetten hij haar met de grootste belangstelling bekeek. Ook bij deze speciale gelegenheid kwam Joan toevallig langs de bar-salon waar Mr.Levinger zat in de kast bij haar tante, en om zijn afscheidswoorden af ​​te luisteren, of liever het label ervan dat 'te veel van een dame' was, een opmerking waarvan ze niet kon nalaten te denken dat het met haarzelf te maken had. Toen hij haar voorbij zag gaan, hield hij haar tegen, hield haar een paar minuten in gesprek, draaide zich toen abrupt om en verliet het huis met de houding van een man die vastbesloten is niet te veel te zeggen. Toen werd het leven van Joan ondraaglijk voor haar. Gewend als ze was geworden aan meer verfijnde associaties, waarvan ze voortaan was afgesneden, werden de Kroon en Mijter, en de meeste van degenen die ermee verbonden waren, hatelijk in haar ogen. In haar walging pijnigde ze haar hersens om een ​​manier te vinden om te ontsnappen, en ze kon niets anders bedenken dan het aloude middel om 'als gouvernante te gaan'. Hiertoe vroeg ze verlof en de toestemming werd verleend na de gebruikelijke pauze; maar ook hier was ze voorbestemd om teleurstelling te ontmoeten. Haar omgeving en haar verworvenheden waren te bescheiden om toe te geven dat ze voet aan de grond had in dat overvolle beroep. Bovendien, zoals een dame die ze zag haar eerlijk gezegd, ze was veel te mooi voor deze manier van leven. Eindelijk kreeg ze een situatie, die echter bescheiden genoeg was, die van kinderkamergouvernante voor de kinderen van de rector van Bradmouth, de heer Biggen. Deze functie bekleedde ze negen maanden, tot dhr.Biggen, een goedhartige en geleerde man, die haar schoonheid en intelligentie opmerkte, begon meer belangstelling voor haar te krijgen dan zijn vrouw behaagde - een stand van zaken die resulteerde in het abrupte ontslag van Joan op de dag voorafgaand aan het begin van deze geschiedenis. Om tot de laatste en grootste van haar problemen te komen: het zal duidelijk zijn dat zo'n vrouw niet aan bewonderaars zou ontbreken. Joan had er verschillende, die ze allemaal niet mocht; maar vooral verafschuwde ze de meest vurige en volhardende van hen, de gunsteling van haar tante, de heer Samuel Rock. Samuel Rock was een Dissenter, en de best-te-doen landbouwer in de buurt, die zo'n vijfhonderd acres bewerkte, de meeste daarvan rijke moeraslanden, waarvan driehonderd of meer zijn eigen geërfde en verworven eigendom waren. Het is dus duidelijk dat hij een uitstekende match was voor een meisje in de positie van Joan Haste, en wanneer wordt toegevoegd dat hij oprechte bewondering voor haar had, en dat haar tot zijn vrouw maken de belangrijkste wens van zijn leven was, wordt duidelijk dat het in de aard van de dingen het enige doel van haar had moeten zijn om zijn avances halverwege tegemoet te komen. Helaas was dit niet het geval. Om redenen die voor haarzelf goed en geldig waren, hoe ontoereikend ze ook voor anderen waren, zou Joan niets met Samuel Rock te maken hebben. Om aan hem te ontsnappen was ze vandaag naar Ramborough Abbey gevlucht, waar ze van harte hoopte dat hij haar niet zou volgen.Het was de gedachte aan hem die haar het leven zo hatelijk deed lijken, zelfs in de gouden middag; het was de angst voor hem die haar ertoe bracht om elke mogelijke weg naar terugtrekking uit de buurt van Bradmouth te zoeken. Ze had zichzelf de moeite kunnen besparen, want terwijl ze zuchtte en zocht, viel er een schaduw op haar, en toen ze opkeek zag ze Samuel Rock voor haar staan, hoed in de hand en glimlachend zijn meest onderdanige glimlach.